του Νίκου Οικονόμου
Πριν περάσω την πόρτα της εξόδου του σχολείου που διδάσκω βλέποντας με σκεπτικό , κάτι που δεν το έχει συνηθίσει , η Γιώτα η φύλακας του σχολείου και πάνω από όλα φίλη μου (με θεωρεί σαν μικρό της αδερφό), μου λέει :
" Νικόλα η πολιτική λίγες φορές είναι γλυκιά τις περισσότερες φορές είναι πικρή"
της απαντώ:
"είναι σαν την μαύρη σοκολάτα, είναι γλυκιά αλλά και πικρή" Η μαύρη σοκολάτα ή αλλιώς «τροφή των θεών» είναι πειρασμός για όλους. Το ίδιο και η πολιτική μόνο που άμα πάρεις θέσεις πρέπει να προσέχεις μην καβαλήσει το καλάμι ."
- "Εσύ Νικόλα μου δεν το έχεις καβαλήσει με τίποτα" μου λέει γελώντας.
- "Εξαρτάται από τους ανθρωωώπους" απαντώ γελώντας
Αυτό με έβαλε σε σκέψη , έχω το συνήθειο να σκέφτομαι και την πιο απλή που κουβέντα που είπε κάποιος , μερικές φορές δίνω την αίσθηση στον συνομιλητή ότι αδιαφορώ. Η φράση της ήταν ένα σήμα κινδύνου εκείνη την ώρα συνειδητοποίησα ότι κάποια πράγματα έχουν την δικιά τους αξία. Καλό είναι ενασχόληση σου με τα κοινά αλλά υπάρχουν κάποιες προτεραιότητες . Προέχει η οικογένεια , η δουλειά (έχω την τύχη να κάνω την ωραιότερη δουλειά του κόσμου εκπαιδευτικός , απο αυτή την θέση μπορείς να προσφέρεις πολλά στην κοινωνία) η σχέση με τους δικούς σου ανθρώπους και πάνω από όλα η προσωπική υγεία του καθενός. Καλώς ασχολούμαστε με τα κοινά αλλά με μέτρο και ιεραρχία. Γνωρίζω ότι στην πολιτική είναι πως ελάχιστοι στο τέλος θα σου πουν ευχαριστώ , χίλια καλά θα κάνεις ένα λάθος αυτό θα βρουν να σου προσάπτουν.
Η γλύκα της σοκολάτας έρχεται όταν βλέπεις να υλοποιείται ένα έργο σου η πίκρα της σοκολάτας έρχεται όταν δεν ακούς το ευχαριστώ , γιατί κάποιοι δεν έχουν την ψυχή να στο αναγνωρίσουν.
