Γράφει
η Μαρία Καψή
Ο Σαμαράς προελαύνει.
Άντεξε ήδη ένα χρόνο
στο τιμόνι του Τιτανικού που ποτέ δεν βουλιάζει, ξεπλένοντας παλιές αμαρτίες
και αναδεικνυόμενος σε μάρτυρα-ήρωα, στο έργο «Mission Impossible - σωτηρία της
Ελλάδας».
Συνεργάστηκε, συμβιβάστηκε, καθάρισε το
τοπίο από τα άχρηστα ιδεολογικά απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ και
της ΔΗΜΑΡ, μεταλλάχθηκε και τώρα λανσάρει τη διαφημιστική καμπάνια του «νέου»
προϊόντος: Νέα Ελλάδα (!)
Μια «νέα» ΝΔ,
φτιαγμένη με παλιά υλικά, τη νέα γαλάζια γενιά των κληρονόμων, χωρίς όραμα,
χωρίς τόλμη, χωρίς πνοή.
Σε επίπεδο διακυβέρνησης, καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν
συντελέσθηκε τη χρονιά που πέρασε, παρά την ευνοϊκή συγκυρία της «κρίσης»,
οικονομικής και κοινωνικής.
Οι δικαιολογίες πολλές, όπως και τα ελαφρυντικά.
Τι θα μπορούσε να κάνει, όντας δέσμιος των δύο «εταίρων»
του;
Από την απέναντι πλευρά, η πεμπτουσία της νεοελληνικής
μετριότητας με το επαναστατικό προσωπείο, που ακούει στο όνομα Αλέξης (Τσε)
Τσίπρας έχει όλο το πεδίο ελεύθερο να κάνει «αντιπολίτευση», το αγαπημένο του
σπορ.
Σαν σκεπάρνι κρέμεται απειλητικός πάνω από την ελληνική
κοινωνία, εκβιάζοντας και εκφοβίζοντας τον ψηφοφόρο που τρέμει τον νέο
«κομμουνιστικό κίνδυνο», την επίταξη της ιδιωτικής περιουσίας, την τελική
κατάρρευση του ήδη ετοιμόρροπου αστικού κράτους.
Η ίδια παράκρουση τρέφει και το νέο κύμα των «μελανοχιτώνων
με τα T-shirt», της Χρυσής Αυγής.
Δεν αποκαλούν άδικα τον ΣΥΡΙΖΑ «Νέο ΠΑΣΟΚ».
Ακόμα και οι ρητορικές μανιέρες του Αλέξη, είναι κακέκτυπο
του Ανδρέα της δεκαετίας του ΄80.
Η ελπίδα του λαμόγιου
και του χαραμοφάη απλώς άλλαξε σπίτι. Ούτε καν ιδεολογία.
Τι απέγινε όμως η ελληνική «πορτοκαλί άνοιξη»;
Τι απέγινε ο ηρωικός Μάιος των εκλογών του 2012;
Τότε που τα (διαφόρων αποχρώσεων, αλλά συγγενή) φιλελεύθερα
κόμματα του κέντρου, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημιουργία Ξανά και Δράση
συγκέντρωναν όλα μαζί 6,5%, αλλά κανένα δεν περνούσε το κατώφλι της Βουλής;
Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου, με την επιστροφή της
Ντόρας Μπακογιάννη στη ΝΔ, όλα έδειχναν ότι για πρώτη φορά, ένα κόμμα του
κέντρου, η «Δημιουργία, ξανά!» με έναν άγνωστο αρχηγό, με ανώνυμα στελέχη,
χωρίς σπόνσορες, αλλά με απήχηση στους νέους, αυτοδημιούργητους και πολύπαθους
μεσοαστούς, που της έδιναν τάση 4%, θα τα κατάφερνε να μπει αυτοδύναμα στη Βουλή,
ανοίγοντας ίσως την «κερκόπορτα» για τους φιλελεύθερους μεταρρυθμιστές.
Η ιστορική εκείνη ευκαιρία για τη δημιουργία μιας νέας
Ένωσης Κέντρου, με αξιώσεις να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πολιτική
σκηνή, χάθηκε οριστικά.
Σ’ αυτό συνέτειναν μια σειρά λόγοι, μεταξύ των οποίων ο
καιροσκοπισμός και η μωροφιλοδοξία των ηγεσιών των κομμάτων του κέντρου, η
πόλωση αλλά και οι χειρισμοί της ΝΔ, που δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει τα
φυντάνια να φυτρώσουν στις αριστερές παρυφές της, στερώντας της πολύτιμες ψήφους
στη «μητέρα των μαχών» κατά της «λαίλαπας» του ΣΥΡΙΖΑ.
Το σημαντικότερο είναι όμως ότι χάθηκε «η στιγμή», η
συγκυρία, το momentum, όταν η οργή των δημιουργικών ανθρώπων με τα υγιή
αντισώματα προσπάθησαν να αντισταθούν, έως ότου έπεσαν εξαντλημένοι από τις
φοροεπιδρομές και την ανεργία.
Παρά τις προσπάθειες που έγιναν έκτοτε, το φιλελεύθερο
κέντρο αιμορραγεί διαρκώς ψηφοφόρους και στελέχη προς τη «Νέα» ΝΔ, γιατί δεν
κατάφερε να προσφέρει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση ή ελκυστική ηγεσία.
Οι επόμενες εκλογές θα δώσουν τη χαριστική βολή, ρίχνοντας
τους εναπομείναντες φιλελεύθερους κάτω του 1,5%.
Ο Σαμαράς θα κάνει το colpo grosso μαζεύοντας υπό τη «σκέπη»
του όλους τους επίδοξους πολιτευτές της «νέας» εποχής.
Το όποιο ιδεολογικό κενό, θα καλυφθεί εύκολα με την προσθήκη
του όρου «φιλελεύθερη» στον βαρύγδουπο τίτλο της «Μεγάλης, Κεντροδεξιάς,
Φιλελεύθερης Παράταξης – της Νέας Ελλάδας».
Για την ουσία δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς.
Είναι πραγματικά η ΝΔ φιλελεύθερη στις πολιτικές της;
Η πρόσφατη ιστορία έχει καταδείξει ότι κρατάει γερά τα
γκέμια του κρατισμού και του πελατειακού κράτους, αφού από εκεί τρέφεται και
επιβιώνει πολιτικά.
Για τη συνταγματικότητα και τις δημοκρατικές αρχές επίσης
λίγοι ανησυχούν.
Αυτό που προέχει για τον μέσο ψηφοφόρο είναι η εξασφάλιση
της ροής του ξένου δανεισμού, η κυβερνησιμότητα και η πολιτική σταθεροποίηση.
Σε ποια Ελλάδα;
Κανείς δεν ξέρει πια, γιατί κανείς δεν ελπίζει για το
καλύτερο.
Είμαστε τόσο απελπισμένοι, που είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε
τα παραμύθια της Χαλιμάς για την ανάπτυξη που – να τη! πετιέται!
Χωρίς να ρωτάμε πια «Μα πώς θα έρθει αυτή η ανάπτυξη; Πώς θα
ανοίξουν οι δουλειές; Από ποιες επενδύσεις; Με ποια κίνητρα;».
Το μόνο μας νοιάζει είναι να επιβιώσουμε.
Εμείς.
Δεν κοιτάμε το διπλανό μας.
Να αντέξουμε, μια
μέρα ακόμα, μια δόση του δανείου ακόμα, ένα χαράτσι ακόμα.
Ή αλλιώς, να φύγουμε γι άλλους τόπους, πειθόμενοι στο DNA
των προγόνων μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου