Προληπτικός δικαστικός έλεγχος. - Η πορεία καθιέρωσης για τους ΟΤΑ από το ΕΣ

vΆρ 98 περ. α΄ & β΄ παρ. 1 του Σ.: Στις αρμοδιότητες του ΕΣ, ανήκουν, μεταξύ άλλων, ο προληπτικός έλεγχος των δαπανών των ΟΤΑ ή άλλων νομικών προσώπων που υπάγονται με ειδική διάταξη νόμου στο καθεστώς αυτό

1.Α΄ βαθμού:

•π.δ. 172/1997: Εντάχτηκαν οι δήμοι  Αθηνών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης

•π.δ. 133/2001: Επεκτάθηκε στους δήμους Ηλιούπολης και Περιστερίου

•ν. 3202/2003: (1.7.2005 )Πληθυσμιακό κριτήριο «με πληθυσμό πάνω από 5.000»

•ν. 3463/2006: Επιτρέπεται κατόπιν αίτησης και για κάτω των 5000 κατοίκων

•ν. 3852/2010: Όλοι οι δήμοι, τα νομικά πρόσωπα & κοινωφελείς επιχειρήσεις τους

2.Β΄ βαθμού:

•ν. 2362/1995 : Η εκκαθάριση, ο έλεγχος νομιμότητας και η εντολή πληρωμής των εξόδων των ΝΑ  ενεργείται από τις Υπηρεσίες Εντελλομένων Εξόδων, νυν ΥΔΕ

•Αντισυνταγματικότητα της διάταξης,  κατά το ΕΣ, με την οποία οι ΝΑ εξαιρούνται από    τον προληπτικό δικαστικό έλεγχο, καθότι οι δαπάνες των ΝΑ θεωρούνται λειτουργικά κρατικές προεχόντως δαπάνες(ΕΣ. Τμ. IV πράξεις 90, 105, 133/1995)

•ν. 3852/2010:  Εντάσσονται οι Περιφερειακές Αυτοδιοικήσεις τα νομικά πρόσωπα & κοινωφελείς επιχειρήσεις τους στον έλεγχο του ΕΣ, με την επιφύλαξη του άρ. 282, για  το διάστημα  εφαρμογής των μέτρων σταθεροποίησης και ανάπτυξης της οικονομίας, οπότε και η εκκαθάριση, ο έλεγχος νομιμότητας και η εντολή πληρωμής των δαπανών των περιφερειών διενεργείται από τις ΥΔΕ του ΥΠΟΙΚ που λειτουργούν σε κάθε περιφέρεια.

Διακρίσεις δημοσιονομικού ελέγχου

Ο δημοσιονομικός έλεγχος διακρίνεται σε:
Α) Διοικητικό και δικαστικό, όπου ο διοικητικός ασκείται από την εκτελεστική εξουσία και τα  αρμόδια διοικητικά όργανα, και ο δικαστικός από το Ελεγκτικό Συνέδριο(ΕΣ).
Β) Προληπτικό και κατασταλτικό, όπου ο προληπτικός πραγματοποιείται πριν την εκταμίευση του δημοσίου χρήματος, ενώ ο κατασταλτικός μετά την εκτέλεση των χρηματικών ενταλμάτων πληρωμής και την εξόφληση των δαπανών και την είσπραξη των εσόδων.
Γ) Εσωτερικός και εξωτερικός, όπου ο εσωτερικός διεξάγεται από ιδίους ελεγκτικούς μηχανισμούς των ΟΤΑ, και ο εξωτερικός από εντεταλμένα όργανα για τους ΟΤΑ(Αυτοτελής Υπηρεσία Εποπτείας, Οικονομικοί Επιθεωρητές του ΥΠΟΙΚ, ΕΣ, κ.λπ.)
Δ) Τακτικός και έκτακτος, όπου ο τακτικός ασκείται σε τακτά χρονικά διαστήματα, και ο έκτακτος όταν αυτό κρίνεται σκόπιμο, αιτία ιδιαίτερου λόγου

Από τη διοικητική ... στην οικονομική αυτοτέλεια και … στην οικονομική διαφάνεια

Συνταγματικό πλαίσιο : άρθρο 98 και 102 και ΕΧΤΑ: ν. 1850/1989

Διοικητική αυτοτέλεια

Η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων ανήκει στους ΟΤΑ (εδ α΄ της παρ. 1 αρ 102)

Τεκμήριο αρμοδιότητας για τη διοίκηση των τοπικών υποθέσεων (εδάφια β΄ γ΄δ΄ παρ. 1 αρ 102)

 Αυτοτέλεια                αυτονομία

Διοικητική αυτοτέλεια: α)θεσμική, β)οργανωτική, γ) υπηρεσιακή, δ)οικονομική

Οικονομική αυτοτέλεια

Ύπαρξη αντικειμενικών προϋποθέσεων εκπλήρωσης της αποστολής τους

Οι ΟΤΑ απολαμβάνουν και οικονομική αυτοτέλεια (εδ α΄ παρ. 2 άρ. 102).

Συνίσταται: Περιουσία και έσοδα, τα οποία διαχειρίζονται κατά βούληση, καθορίζοντας και τα έξοδα, στη βάση δικού τους προϋπολογισμού και απολογισμού

Οικονομική αυτοτέλεια:  α) αρχή της ισοδυναμίας αρμοδιοτήτων-πόρων (εδ γ΄ παρ 5 αρ 102 & παρ.2 &4 άρ 9 ΕΧΤΑ) β) ύπαρξη τοπικών εσόδων (εδ δ παρ. 5 αρ 102&παρ. 1 άρ 9 ΕΧΤΑ)

Οικονομική διαφάνεια

Οι ΟΤΑ διαχειρίζονται σημαντική δημόσια εξουσία και δημόσιο χρήμα

Αρχή διαφάνειας ως γενική οργανωτική αρχή:Ειδικά για ΟΤΑ: άρ 98 & παρ. 5 αρ 102

Ο εκλογικός νόμος θα καθορίσει την αυτοδυναμία ή την συγκυβέρνηση!

Τα πάντα θα εξαρτηθούν από την φιλοσοφία που διέπει τον περιβόητο υφιστάμενο εκλογικό νόμο Παυλόπουλου, που αντικατέστησε τον προηγούμενο του Σκανδαλίδη.


του Φάνη Ζουρόπουλου *

Ολα είναι ανοικτά για το αποτέλεσμα της κάλπης στις 25 Ιανουαρίου μια και οι συνθήκες είναι τόσο αστάθμητες που μπορούν να οδηγήσουν από την αυτοδυναμία μέχρι και την ακυβερνησία...

Τα πάντα θα εξαρτηθούν από την φιλοσοφία που διέπει τον περιβόητο υφιστάμενο εκλογικό νόμο Παυλόπουλου, που αντικατέστησε τον προηγούμενο του Σκανδαλίδη, αυξάνοντας  το μπόνους εδρών για το πρώτο σε εκλογική δύναμη κόμμα από 40 σε 50 και μοιράζοντας τις υπόλοιπες 250 αναλογικά στα κόμματα που θα περάσουν το 3% και μαζί και το κατώφλι της Βουλής.

Η κρίσιμη λοιπόν απάντηση στο καθοριστικό ερώτημα που όλοι απευθύνουν, αν είναι εφικτή η αυτοδυναμία και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, είναι τελείως ασαφής, γιατί αυτή εξαρτάται από πολλούς γρίφους και άγνωστες παραμέτρους που θα προσδιορίσουν τον νικητή των εκλογών.

Θα προσπαθήσουμε όμως να δώσουμε μία απάντηση, για το αν θα έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου, για τις οποίες όλοι (ακόμα και οι δημοσκόποι) συμφωνούν ότι είναι οι πιο αβέβαιες των τελευταίων ετών:

Το πρώτο και σίγουρο είναι ότι η αυτοδυναμία δεν εξαρτάται από τα ποσοστά που θα πάρουν τα δύο πρώτα σε ψήφους κόμματα (που επίσης είναι σίγουρο ότι θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ), αλλά από τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής και το αθροιστικό ποσοστό που θα συγκεντρώσουν!

Θεωρητικά το ελάχιστο ποσοστό για να πάρει το πρώτο κόμμα αυτοδυναμία ανέρχεται στο 40,4% με την θεωρητική -πάντα- προϋπόθεση ότι τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βούλης έχουν 0% (!), κάτι που φυσικά δεν μπορεί να ισχύσει...

Από εκεί και πέρα θα αρχίσουν τα μυστήρια και τα τερτίπια του εκλογικού νόμου. Και συγκεκριμένα:

Για κάθε 1% που θα παίρνουν τα εκτός Βουλής κόμματα, το βράδυ των εκλογών, θα μειώνεται κατά 0,4% το απαιτούμενο ποσοστό αυτοδυναμίας. Έτσι, π.χ. με 1% αθροιστικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων, ο πήχης της αυτοδυναμίας κατεβαίνει από 40,4% σε 40% και ούτω καθ’ εξής.

Ο υπολογισμός γίνεται με τον εξής τρόπο: Αν το αθροιστικό ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων είναι 10%, τότε επί 0,4% μας κάνει 4%.

Αυτό αφαιρείται από το ελάχιστο ποσοστό για αυτοδυναμία (40,4%) και ο πήχης κατεβαίνει στο 36,4%. Π.χ. στις εκλογές του Μαΐου 2012 το ποσοστό που συγκέντρωσαν τα εκτός Βουλής κόμματα, που υπέρβαινε το 9%, ο πήχης της αυτοδυναμίας εκινείτο στο 36,8% (η ΝΔ είχε 18,85% και ο ΣΥΡΙΖΑ 16,79%), ενώ ένα μήνα αργότερα, τον Ιούνιο 2012, το αντίστοιχο ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων μειώθηκε στο 6%, ανεβάζοντας τον πήχη της αυτοδυναμίας στο 38% (η ΝΔ πήρε 29,66% και ο ΣΥΡΙΖΑ 26,89%).
Το κλειδί λοιπόν των εξελίξεων είναι σαφέστατα το αθροιστικό ποσοστό των κομμάτων που δεν θα πιάσουν το πλαφόν του 3%.

Ετσι, αν π.χ. τα εκτός Βουλής κόμματα συγκεντρώσουν 5%, ο πήχης της αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος θα κινηθεί στο 38,4%, στο 6% στο 38%, στο 7% στο 37,6%, στο 8% στο 37,2%, στο 9 στο 36,8% και στο 10% στο 36,4 %...

Από εδώ και κάτω όποια εκτίμηση και σενάριο υιοθετήσουμε μπορεί και να μας βγεί... Με βάση τις υπάρχουσες αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ είναι «κλειδωμένη», αλλά καθόλου εύκολη δεν είναι η αυτοδυναμία.

Μία σοβαρή δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε πριν ώρες, εμφάνιζε σαν πιθανό σενάριο μία εξακομματική Βουλή (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΚΚΕ, Χ.Α. και ΠΑΣΟΚ) με τα εκτός Βουλής (ΑΝΕΛ, ΚΙΔΗΣΟ και τα υπόλοιπα) να κυμαίνονται στο 10-12%, που σημαίνει ότι ο πήχης της αυτοδυναμίας θα κυμανθεί από 36,4-35,6 % (η ίδια μέτρηση έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ 28,5% και στην ΝΔ 25,3%).

Δύο αστάθμητοι παράγοντες σύμφωνα με έμπειρους αναλυτές θα επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και το εάν ο νικητής θα έχει αυτοδυναμία:

Ο πρώτος είναι η «Χρυσή Αυγή», που καμία δημοσκόπηση δεν της δίνει το ποσοστό που πήρε του 2012 (6,9%), άρα δεν θα είναι τρίτο κόμμα για να πάρει διερευνητική εντολή.

'Ομως, κάποιοι ερευνητές είναι σίγουροι ότι αυτό γίνεται γιατί οι οπαδοί της αρνούνται να το δηλώσουν στις έρευνες (είναι «γραμμή» από την ηγεσία...) και η Χ.Α. θα προκύψει τρίτο κόμμα, πράγμα που θα επηρεάσει τις συνεννοήσεις των υπολοίπων κομμάτων, ενώ η χώρα θα διασυρθεί διεθνώς, αν πάρει εντολή κυβέρνησης ένας υπόδικος αρχηγός!...

Ο δεύτερος αστάθμητος παράγοντας είναι το νεοσύστατο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, που μέχρι τώρα παίρνει κάποια αξιόλογα ποσοστά μόνο στην Αχαΐα και την Κρήτη, ενώ σε άλλες περιοχές δεν καταγράφεται καθόλου, δυσχεραίνοντας την δημοκοπική πρόβλεψη μεσοσταθμικής επίδοσης στην Επικράτεια.

Αν επίσης παραμείνει μέχρι το τέλος γύρω στο 3% (όπως κινείται τώρα) θα αποδειχθεί καθοριστικός παράγοντας ακόμα και για την αυτοδυναμία...πως και να έρθουν λοιπόν τα πράγματα το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου, είναι ανοικτό σε όλα τα σενάρια και το αποτέλεσμα θα καθορίσει αν θα έχουμε αυτοδυναμία, την δυνατότητα σχηματισμού μιάς συγκυβέρνησης την επομένη, ή και πάλι σε ένα μήνα εκλογές, αφού στο μεταξύ η Βουλή που θα προκύψει, έστω και χωρίς αυτοδύναμη κυβέρνηση θα εκλέξει πρώτα -με σχετική πλειοψηφία- και Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Αλήθεια, γιατί κανένα από τα κόμματα δεν μας λέει ποιον σκέφτεται να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Γιατί το θέμα εξαφανίστηκε από τα προεκλογικά πάνελ;

* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)

http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=1502

Spiegel: «Ο Τσίπρας δεν είναι παρανοϊκός»

Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αχτίδα ελπίδας για τη δημοκρατία στην Ευρώπη, λέει το γερμανικό περιοδικό. Ο Τσίπρας δεν θέτει εν αμφιβόλω το ευρώ. Δριμεία κριτική στον τρόπο που αντέδρασε η Γερμανία στην προκήρυξη των πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα.
Spiegel: «Ο Τσίπρας δεν είναι παρανοϊκός» - Σκληρή κριτική στη Μέρκελ


Εκτενές άρθρο του γερμανού δημοσιογράφου Γιάκομπ Άουγκσταϊν για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και τον τρόπο που αντιδρούν οι Ευρωπαίοι στην είδηση των πρόωρων εκλογών, φιλοξενεί το Der Spiegel.
Όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, σε άρθρο του στο Spiegel με τίτλο «Υπάρχει λόγος να υποφέρουν οι Έλληνες;», ο Γιάκομπ Άουγκσταϊν ασκεί δριμεία κριτική στον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν στη Γερμανία πολιτικοί αλλά και μέσα ενημέρωσης στην προκήρυξη των πρόωρων εκλογών στην Ελλάδα. «Ποιος κυβερνά σε μια δημοκρατία;», αναρωτιέται ο δημοσιογράφος. «Ο λαός ή το κεφάλαιο; Απλό το ερώτημα, θα έλεγε κανείς. Γιατί αυτό που διαφοροποιεί τη δημοκρατία από τη δικτατορία είναι οι εκλογές. Η Δύση είναι περήφανη γι΄ αυτό. Εκτός κι αν υπάρχει απειλή ο λαός να ψηφίσει αριστερό κόμμα. Τότε το δημόσιο δελτίο ειδήσεων της γερμανικής κρατικής τηλεόρασης Tagesthemen εξοργίζεται με τη δημοκρατία των Ελλήνων (σσ. και σχολιάζει): 'Και πάλι θέλουν να ψηφίσουν!΄. Η δε Bild γράφει: «Η Άγκελα Μέρκελ δεν θα πρέπει να το δεχτεί αυτό', αλλά να καταστήσει σαφές στους Έλληνες 'τι περιμένει δικαίως η Γερμανία από μια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση'. Προφανώς πρέπει να έχεις χρήματα για τη δημοκρατία. Και οι Έλληνες είναι χρεοκοπημένοι. Θα έπρεπε λοιπόν να αφήσουν τις εκλογές. Μα τι θράσος!», γράφει σκωπτικά ο Γ. Άουγκσταϊν.

Αντιθέτως, όπως τονίζει ο γνωστός γερμανός δημοσιογράφος, «η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει αχτίδα ελπίδας για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της ευρωκρίσης η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει λάβει έναν αυταρχικό χαρακτήρα».

«Ο Τσίπρας δεν είναι παρανοϊκός»

Εκτενείς είναι οι αναφορές του στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, σημειώνοντας ότι «δεν πρόκειται για κάποιον παρανοϊκό». Δεν θέλει να βγει από την ΕΕ, ούτε θέτει εν αμφιβόλω το ευρώ. Θέλει όμως να σπάσει το βίαιο δόγμα της λιτότητας το οποίο επέβαλαν Ευρώπη και ΔΝΤ στη χώρα του. Θέλει να αυξήσει τους φόρους, να εισαγάγει κατώτατο μισθό, να δώσει κουπόνια φαγητού στους φτωχούς και να παράσχει δωρεάν υγειονομική περίθαλψη στους ανέργους.

Αυτή είναι η Ευρώπη. Από τις απαιτήσεις του ξεχωρίζει απλώς μία: το κούρεμα του χρέους. Είναι όντως επαναστατικό, αλλά αναγκαίο. Η Ελλάδα πρέπει να απαλλαγεί από τα χρέη της. Η αποπληρωμή τους δεν είναι δυνατή».

Όπως σημειώνει ο Γιάκομπ Άουγκσταϊν, ο ίδιος δεν διαφωνεί με τη λογική των περικοπών, «όποιος όμως κάνει περικοπές σε περιόδους κρίσης, έχει τελειώσει. Υπήρξαν προειδοποιήσεις. Εντούτοις η Άγκελα Μέρκελ και οι ιδεολόγοι στην καγκελαρία δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι μπορεί να μιλάμε για προϋπολογισμούς κρατών, ωστόσο αυτοί δεν μπορούν να εξυγιανθούν στη βάση υπολογισμών της σουηδής νοικοκυράς».

Η Μέρκελ δεν έχει όραμα

«(...) Γιατί αφήνουν τους Έλληνες να υποφέρουν; Ως τιμωρία για τις αμαρτίες του παρελθόντος; Για να φοβηθούν άλλες χώρες με μεγάλα χρέη; Για να μπορεί η Άγκελα Μέρκελ να λέει στους ψηφοφόρους της ότι δεν υπάρχουν γερμανικά χρήματα για τεμπέληδες νοτιοευρωπαίους;».

Σύμφωνα με τον Γιάκομπ Άουγκσταϊν, το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι «από την αρχή της ευρωκρίσης η Μέρκελ ακολουθεί μια σουρεαλιστική στρατηγική, σύμφωνα με την οποία, θέλουμε να διατηρήσουμε την νομισματική ένωση, γιατί οι εξαγωγές μας επωφελούνται από αυτή και επειδή φοβόμαστε τις πολιτικές συνέπειες της κατάρρευσης. Ωστόσο δεν θέλουμε να υλοποιήσουμε τη βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του κοινού νομίσματος, που είναι η πολιτική ένωση».

«Η έλλειψη οραμάτων της Μέρκελ, η οποία στην γερμανική εσωτερική πολιτική εκλαμβάνεται ως προτέρημα -τόσο μίζερη είναι η γερμανική εσωτερική πολιτική- οδηγεί την Ευρώπη στην καταστροφή. Από κοινού με τον γάλλο πρόεδρο, ο Χέλμουτ Κολ θα είχε προτείνει προ πολλού ένα 10ετές σχέδιο για τη δημοσιονομική ένωση».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γιάκομπ Άουγκσταϊν είναι εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Der Freitag ενώ έχει εργαστεί στο παρελθόν για την Süddeutsche Zeitung και την Zeit.

http://www.euro2day.gr/news/economy/article/1289767/spiegel-o-tsipras-den-einai-paranoikos.html

ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ENDEAVOR GREECE Οι 9 κλάδοι επιχειρηματικών ευκαιριών

Του Δημήτρη Μαλλά
dmallas@pegasus.gr
Στροφή σε τομείς της ελληνικής οικονομίας με σημαντικά περιθώρια ανάπτυξης και οι οποίοι μπορούν να φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας θα πρέπει να κάνουν οι επίδοξοι Ελληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι, ακόμη και εν μέσω κρίσης, προτιμούν να δημιουργούν εταιρείες που ακολουθούν παραδοσιακά μοντέλα. Αυτό είναι ένα από τα βασικά μηνύματα της μελέτης της Endeavor Greece, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που βοηθά νέες ελληνικές επιχειρήσεις, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. Ένα από τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας ήταν πως μόλις το 10% των νέων επιχειρήσεων το 2012 αφορούσε κλάδους με σημαντική δυναμική ανάπτυξη, ποσοστό που είναι μικρό.
Ομως, η μελέτη εντοπίζει και εννέα τομείς που παρουσιάζουν ιδιαίτερη δυναμική και πολλαπλές ευκαιρίες για όποιον αναλάβει το ρίσκο να κινηθεί σε αυτούς. Οι τομείς αυτοί είναι: - τεχνολογία και επικοινωνίες - ηλεκτρονικό εμπόριο - ενέργεια και πράσινη τεχνολογία - βιοτεχνολογία - νανοτεχνολογία - χρηματοοικονομικές υπηρεσίες - τουρισμός - υγεία - αγροτικά προϊόντα - τρόφιμα.
Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι σε αυτούς τους κλάδους υπάρχουν επιχειρηματικές ευκαιρίες σε πιο συγκεκριμένους τομείς της αγοράς. Πρόκειται κυρίως για τομείς οι οποίοι μόλις τώρα κάνουν την εμφάνισή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, άρα υπάρχει μικρότερος διεθνής ανταγωνισμός, ενώ παράλληλα προσφέρουν λύσεις προστιθέμενης αξίας με μεγαλύτερα περιθώρια κερδοφορίας.
Ενα ενδιαφέρον στοιχείο που τονίζει η μελέτη της Endeavor είναι ότι υπάρχει ένα «παράθυρο ευκαιρίας» 12-24 μηνών, κατά το οποίο επιχειρηματίες και επενδυτές καλούνται να δράσουν άμεσα. Το «παράθυρο» αυτό είναι το γεγονός ότι αυτή την περίοδο στην Ελλάδα το εργατικό κόστος είναι σχετικά χαμηλό, δημιουργώντας επιπλέον ευκαιρίες και περιορίζοντας το ρίσκο, ενώ παράλληλα αποτελεί και ένα «αντίβαρο» στα προβλήματα εισόδου στην αγορά που προκαλούν παράγοντες όπως η γραφειοκρατία και το θεσμικό πλαίσιο που δεν είναι ιδιαίτερα φιλικό.
Οι εταιρείες, που στοχεύουν στους προαναφερθέντες τομείς, αξιοποιούν δομικά πλεονεκτήματα της χώρας (π.χ. στον τουρισμό και τα τρόφιμα), ευκαιρίες που έχουν προκύψει λόγω κρίσης (π.χ. στην ενέργεια ή τον χρηματοπιστωτικό τομέα), αλλά και διεθνείς ευκαιρίες στην ευρύτερη περιοχή ή σε παγκόσμιο επίπεδο (π.χ. στον τομέα της τεχνολογίας, της βιοτεχνολογίας, της νανοτεχνολογίας).
Τα εμπόδια
Οι προοπτικές υπάρχουν μεν, αλλά θα πρέπει να γίνουν πολλές κινήσεις. «Παρά τις θετικές ενδείξεις για την αύξηση της ποιοτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, παραμένουν ισχυρά εμπόδια και στρεβλώσεις που δυσχεραίνουν το επιχειρείν, αποθαρρύνουν τη μεγάλη κλίμακα και οδηγούν πολλές εταιρείες στη μεταφορά της έδρας τους στο εξωτερικό», σημειώνει στην «ΗτΣ» ο Χάρης Μακρυνιώτης, διευθύνων σύμβουλος της Endeavor Greece.
Ο κ. Μακρυνιώτης σπεύδει να προσθέσει ότι «οι ίδιοι οι νέοι επιχειρηματίες αναφέρουν ως κυριότερο πρόβλημα όχι τόσο το απόλυτο ύψος των φορολογικών συντελεστών όσο τη συνεχιζόμενη αστάθεια που χαρακτηρίζει το φορολογικό, εργασιακό και ασφαλιστικό τοπίο. Ως δεύτερη κατά σειρά αιτία, αναφέρεται η προβληματική πρόσβαση σε ρευστότητα και χρηματοδότηση. Με μορφή είτε παραδοσιακού τραπεζικού δανεισμού, είτε -έξυπνης- χρηματοδότησης ή και επιδότησης επιτοκίου δανεισμού».
Πώς θα μπορούσε να βοηθήσει το κράτος. Ο κ. Μακρυνιώτης θεωρεί πως υπάρχουν ορισμένα σημεία όπου το κράτος, είναι σημαντικό να εστιαστεί. «Το πρώτο είναι η σταθεροποίηση των φορολογικών και άλλων κανόνων που επηρεάζουν τη λειτουργία μιας επιχείρησης. Το δεύτερο είναι η υποστήριξη οχημάτων χρηματοδότησης παρόμοιων με τα υπάρχοντα fund τεχνολογικών επενδύσεων που να καλύπτουν όμως όλους τους τομείς με ιδιαίτερη δυναμική ανάπτυξης (π.χ. τρόφιμα ή τουρισμός).

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=113140493

ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΥΣΚΕΥΗ Smartphone από 80 έως 1.000 ευρώ

Του Δημήτρη Μαλλά
dmallas@pegasus.gr
Τα «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα ή smartphones αποτελούν μία από τις πλέον δημοφιλείς κατηγορίες προϊόντων που προορίζονται για δώρα την περίοδο των Χριστουγέννων. Τη φετινή χρονιά, η γκάμα των συσκευών που υπάρχει στα καταστήματα είναι μεγαλύτερη από ποτέ, με αποτέλεσμα η τελική επιλογή να γίνεται εξαιρετικά δύσκολη.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι υπάρχουν επιλογές για όλα τα βαλάντια, καθώς μπορεί να βρει κανείς smartphone που να πωλείται σε τιμή της τάξεως των 80 ευρώ, όπως, φυσικά, υπάρχουν και μοντέλα, το κόστος απόκτησης των οποίων μπορεί να φθάσει τα 1.000 ευρώ!
Το πρώτο κριτήριο επιλογής, όπως είναι προφανές, δεν είναι άλλο από το ποσό που έχει σκοπό να διαθέσει ένας καταναλωτής προκειμένου να αποκτήσει ένα νέο smartphone. Γενικότερα, τα πιο ακριβά μοντέλα έχουν και περισσότερες δυνατότητες αλλά από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και ουκ ολίγες συσκευές που προσφέρουν εξαιρετική σχέση τιμής προς επιδόσεις και καλύπτουν τις ανάγκες του κάθε καταναλωτή.
Ένα δεύτερο κριτήριο είναι το λειτουργικό σύστημα του smartphone. Πρακτικά, υπάρχουν συσκευές που χρησιμοποιούν τρία λειτουργικά συστήματα (Apple iOS, Google Android, Microsoft Windows) κάθε ένα από τα οποία έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Και αντιστοίχως για κάθε λειτουργικό σύστημα υπάρχουν και διαφορετικά σημεία που πρέπει να προσέξει ο επίδοξος αγοραστής.
Android
Το πιο δημοφιλές λειτουργικό σύστημα για smartphones είναι το Google Android, όπου υπάρχουν και οι περισσότερες επιλογές. Ένα κριτήριο επιλογής είναι σίγουρα ο σχεδιασμός της συσκευής και κατά πόσον αρέσει σε κάποιον ή όχι είναι ένα σχετικά υποκειμενικό θέμα. Αυτό που πρέπει να προσέξουν οι καταναλωτές είναι το μέγεθος της οθόνης.
Πλέον, τα Android smartphones με οθόνη μικρότερη των 5 ιντσών είναι ελάχιστα και συνήθως κινούνται σε επίπεδα τιμών της τάξεως των 100 ευρώ. Όσο μεγαλύτερη είναι η οθόνη, τόσο πιο βελτιωμένη είναι η εμπειρία χρήσης, αλλά από την άλλη πλευρά, τα μοντέλα με μεγάλες οθόνες μπορεί να αποδειχθούν δύσχρηστα για πολλούς χρήστες.
Στο κομμάτι των επεξεργαστών, όσοι περισσότεροι πυρήνες τόσο το καλύτερο, αλλά το κριτήριο επιλογής δεν πρέπει να είναι μόνο αν το smartphone έχει διπύρηνο, τετραπύρηνο ή οκταπύρηνο επεξεργαστή. Η ταχύτητα του επεξεργαστή είναι πολύ σημαντική, όπως και το μέγεθος της μνήμης (RAM) είναι κρίσιμης σημασίας στοιχεία για τις επιδόσεις ενός Android smartphone.
Επίσης, όσοι αρέσκονται να έχουν πολλές εφαρμογές, όπως και πολλά αρχεία στο smartphone τους θα πρέπει να προσέξουν το μέγεθος του εσωτερικού αποθηκευτικού χώρου κατ' αρχήν και κατά δεύτερον, αν αυτός μπορεί να επεκταθεί μέσω κάρτας microSD. Αρκετές συσκευές, λόγω σχεδιασμού, δεν έχουν θύρα microSD, κάτι που ενδεχομένως να αποτελεί μειονέκτημα.
Επίσης, προσέξτε τη χωρητικότητα της μπαταρίας, καθώς τα Android smartphones έχουν μία τάση να την «εξαντλούν» πολύ γρήγορα. Ακόμη, αρκετοί κατασκευαστές «φορτώνουν» τις συσκευές τους με εφαρμογές που ελάχιστοι τελικώς τις χρησιμοποιούν. Από την άλλη, όμως, σε πολλές περιπτώσεις προσφέρουν συνδρομές σε υπηρεσίες ή εφαρμογές ιδιαίτερα χρήσιμες για πολλούς καταναλωτές, όπως είναι το Dropbox (αποθήκευση στο cloud) και το Evernote.
Τέλος, αν θέλετε να εκμεταλλευτείτε τις δυνατότητες των δικτύων 4G που είναι διαθέσιμα πλέον και στην Ελλάδα, προσέξτε αν υποστηρίζονται από τη συσκευή που έχετε επιλέξει.
Apple
Για πρώτη φορά, η Apple προσφέρει τόσες επιλογές όσον αφορά το μέγεθος της οθόνης των smartphones της. Το iPhone 6 έχει οθόνη 4,7 ιντσών, ενώ το iPhone 6 Plus είναι στις 5,5 ίντσες. Το τελευταίο, πάντως, είναι αρκετά μεγάλο και ενδεχομένως να φανεί λίγο δύσχρηστο σε όσους χρησιμοποιούν φανατικά συσκευές της Apple.
Επίσης, ένα βασικό κριτήριο επιλογής πρέπει να είναι ο αποθηκευτικός χώρος. Σε περίπτωση που έχετε πολλές εφαρμογές, video και φωτογραφίες αποφύγετε τις εκδόσεις με 16 GB αποθηκευτικό χώρο, καθώς πολύ γρήγορα ο αποθηκευτικός χώρος θα εξαντληθεί. Επίσης, το iPhone 6 Plus συνίσταται σε όσους θέλουν να «καταργήσουν» το tablet.
Windows Phone
Οι συσκευές με τα Windows Phone ως λειτουργικό σύστημα δεν είναι τόσες πολλές, κυρίως επειδή οι υπόλοιποι κατασκευαστές δεν έχουν δείξει ιδιαίτερη θέρμη να υποστηρίξουν τη συγκεκριμένη πλατφόρμα.
Πρακτικά, υπάρχουν συσκευές μόνο της -πρώην- Nokia, οι οποίες, όμως, προσφέρουν αρκετά καλή σχέση τιμής προς απόδοση, όπως και υψηλή αντοχή στην μπαταρία.
Στη συγκεκριμένη κατηγορία, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται να δώσετε στην οθόνη αλλά και στις δυνατότητες επέκτασης της μπαταρίας.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27200&subid=2&pubid=113408276

Mazower: Το έθνος-κράτος παίρνει τώρα τη ρεβάνς

Παρά τα οράματα της Αριστεράς και της φιλελεύθερης Δεξιάς, η παγκοσμιοποίηση δεν πέτυχε ποτέ: Αποδείχθηκε η εποχή αστάθειας που κατέληξε στην κρίση και την απομυθοποίηση της απελευθέρωσης. Το εθνικό κράτος έχει επιστρέψει και γίνεται όπλο του απολυταρχισμού.

Mazower: Το έθνος-κράτος παίρνει τώρα τη ρεβάνς

Το εθνικό κράτος κάνει την επιστροφή του; Ετσι δείχνουν τα πράγματα. Παραδοσιακές διακρατικές συγκρούσεις εκτυλίσσονται στην Θάλασσα της Κίνας και τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας. Οι διακρατικές συναντήσεις, όπως η σύνοδος της Apec και της Group of 20 στο Σίδνεϊ χαρακτηρίστηκαν από ασυνήθιστες εντάσεις. Η παραδοσιακή διπλωματία (ευτυχώς εν προκειμένω) είναι εκείνη που μετράει σε ζητήματα από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μέχρι το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Ωστόσο η κυρίαρχη άποψη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήταν ότι η παγκοσμιοποίηση θα φέρει την μεταμόρφωση του πλανήτη μέσα από μη κρατικούς παράγοντες. Η λήξη του ψυχρού πολέμου προκάλεσε μια, σχεδόν μαρξιστική προσδοκία, ότι το κράτος θα υποτονίσει –υπό την σκιά της ελεύθερης ροής χρήματος και αγαθών και υπονομευόμενο από εξω-κρατικούς παράγοντες, εκ των οποίων οι τρομοκρατικές ομάδες ήταν οι πλέον προφανείς, αλλά όχι οι μόνοι. Ήταν μια προσδοκία την οποία μοιραζόταν όλο το πολιτικό στερέωμα.

Στην Αριστερά, οι επικριτές της παγκοσμιοποίησης των αγορών, πρόβλεπαν την ανάταση της ισχύος του λαού. Οι μη κυβερνητικοί οργανισμοί θα υπερυψώνονταν πάνω από τους ξεφτισμένους, υποτίθεται, θεσμούς του εθνικού κράτους και θα δημιουργούσαν νέες, πιο ζωηρές μορφές πολιτικής δραστηριότητας. Η τεχνολογία θα έδινε καλύτερες λύσεις σε παλιά προβλήματα, προσπερνώντας τους στατικούς εθνικούς θεσμούς.

Η νεοφιλελεύθερη Δεξιά χαιρέτιζε την ανάδειξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ισχύος, την κατάργηση των ελέγχων κεφαλαίου και την απορύθμιση των τραπεζών, επειδή, αν μη τι άλλο, όλα αυτά αποδυνάμωσαν τις δυνατότητες των εθνικών κυβερνήσεων να ελέγξουν τις αγορές. Στην μεταποίηση και τις υπηρεσίες, οι επιχειρήσεις κατέκτησαν νέες δυνατότητες να αξιοποιήσουν τα διαφορετικά φορολογικά καθεστώτα και τα επίπεδα των μισθών σε όλο τον πλανήτη.

Ολες αυτές οι προσδοκίες όμως, υποτίμησαν την δυνατότητα επιβίωσης -την νομιμότητα στην ουσία- του κράτους και των θεσμών του, καθώς και την μεγάλη δυσκολία δημιουργίας καινούργιων, από το πουθενά. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις παρέμειναν στο περιθώριο: Οι διεθνείς οργανισμοί είναι τα «οχήματα» των ομάδων και των συνασπισμών εθνικών κρατών για να δρουν συντονισμένα όπου μπορούν. Από αυτή την άποψη, ουσιαστικά είναι παράγωγα, που καθρεφτίζουν τις επιθυμίες των πιο ισχυρών μελών. Η ιδέα ότι θα απελευθερώνονταν από τον κλοιό των εθνικών κυβερνήσεων, ήταν ουτοπία.

Ο δε νεοφιλελεύθερος ενθουσιασμός με τις απελευθερωμένες αγορές, δεν είχε καλύτερη τύχη. Η εποχή της παγκοσμιοποίησης ήταν εποχή αστάθειας -και στο Μεξικό, την ανατολική Ασία και την Ρωσία, το κόστος της κρίσης είχε γίνει εμφανές σε όλη την δεκαετία του 1990. Χρειάστηκε όμως να περάσει μια δεκαετία, για να ξεγυμνώσει η κατάρρευση της Lehman Brothers και η διεθνής κρίση τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους από την πίστη τους στον καπιταλισμό και να αρχίζουν να αλλάζουν οι απόψεις.

Εκτοτε, η εξουσία έχει επιστρέψει προς το κράτος από πολλά μέτωπα. Στο κάτω – κάτω οι φορολογούμενοι ήταν που διέσωσαν τις τράπεζες. Το βάρος της εξόδου από την κρίση έπεσε στις κεντρικές τράπεζες σε συνεργασία με τους υπουργούς Οικονομικών. Από το 2010, η αυξανόμενη ανισότητα που συνοδεύει την ανάκαμψη, έχει προκαλέσει μεγάλο υποβόσκον κύμα οργής στους ψηφοφόρους, όχι μόνο έναντι των τραπεζών, αλλά και ενάντια στα ελαφρά φορολογικά βάρη που απολαμβάνουν πολλές πολυεθνικές. Η αλλαγή στην ψυχολογία απειλεί παραπάνω την απελευθέρωση του εμπορίου κι έχει φέρει στην πολιτική ατζέντα προτάσεις για διεθνή εναρμονισμό των εταιρικών φόρων. Την ίδια ώρα, η επίδειξη δύναμης του Vladimir Putin, καταδεικνύει ότι τίποτα δεν αντικαθιστά το κράτος στην τακτοποίηση των ζητημάτων πολέμου και ειρήνης.

Στην πραγματικότητα, το κράτος ήταν πάντα μαζί μας. Το δημοσιονομικό του αποτύπωμα έχει αλλάξει ελάχιστα εδώ και δεκαετίες: Οι εισπράξεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ, για παράδειγμα, είναι σήμερα λίγο πολύ στο ίδιο ποσοστό επί της παραγωγής που βρίσκονταν το 1960. Στη Βρετανία, οι δημόσιες δαπάνες έχουν μεταβληθεί ελάχιστα την ίδια περίοδο. Αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο ή τριών δεκαετιών ήταν λιγότερο απονέκρωση του κράτους και περισσότερο επαναπροσδιορισμός των επίσημων προτεραιοτήτων.

Εγκαταλείποντας τον εσωτερικό στρατηγικό σχεδιασμό, το κράτος έγινε μεσολαβητής των ρυθμιστικών καθεστώτων. Εξωτερικά, μεταμόρφωσε τους αμυντικούς προϋπολογισμούς, μεταφέροντας πόρους από τους ανθρώπους στις μηχανές.

Η οικονομική κρίση έχει επιταχύνει ορισμένες από αυτές τις τάσεις και άρχισε να ανατρέπει άλλες. Τα κράτη - ή οι πολιτικές ηγεσίες τους - εξακολουθούν να είναι απρόθυμα να κάνουν όσα θα είχαν κάνει τη δεκαετία του 1940.

Αρνούνται πεισματικά να επιβάλλουν αυστηρότερες ποινές στις τράπεζες ή να αναγνωρίσουν την ανεργία ως προτεραιότητα. Αλλά αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι ίσως αυτό που η κρίση έχει δημιουργήσει σε παγκόσμιο επίπεδο: Απομυθοποιώντας την εξιδανίκευση των αγορών ενθάρρυνε την αποκατάσταση της κρατικής ισχύος ως αυτοσκοπό.

Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύθηκαν εύκολα οι απολυταρχικοί ηγέτες στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Η Ουγγαρία και η Ρωσία αποτελούν παράδειγμα αυτής της τάσης. Έχουμε ακούσει πολλά, τα τελευταία 20 χρόνια, για την παρακμή του κράτους. Από εδώ και πέρα θα ακούμε όλο λιγότερα.

 ***Ο αρθρογράφος είναι καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και συγγραφέας του «Governing the World: The History of an Idea».

ΠΗΓΗ:
http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1278551/mazower-to-ethnos-kratos-pairnei-tora-th-revans.html

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ 2014-20....

  ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΗ 

 ΒΑΛΤΕ ΣΤΟΧΟ

ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ

 ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΑΣ 

 Νίκος Οικονόμου ο Καθηγητής σας