Η άλωση του κράτους

 ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

Δεν πρέπει πια να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δύο είναι τα μελήματα της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή του πρωθυπουργού. Το πρώτο είναι να παραμείνει στην εξουσία, το δεύτερο, να δημιουργήσει και να εγκαταστήσει το δικό του καθεστώς, που σημαίνει ότι συνάφειά τους οδηγεί ουσιαστικά σε ένα και μοναδικό στόχο. Η παραμονή στην εξουσία συνδέεται με την εγκαθίδρυση καθεστώτος, μέσω πελατειακών σχέσεων, προκειμένου να σωθούν τα προσχήματα της δημοκρατίας, ή χρησιμοποιώντας ανοιχτά την καταπίεση και τη βία, μακριά από το Μέγαρο Μαξίμου τέτοια σκέψη...

Στην παρούσα φάση η κυβέρνηση έχει επιλέξει τη δημιουργία και ενίσχυση πελατειακών σχέσεων μετά άφθονου λαϊκισμού για τη διατήρηση της εξουσίας, δίχως όμως να ξεχνάμε ότι στο παρελθόν και όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προσφέρει απλόχερα τη θαλπωρή του σε «αγανακτισμένους» που χρησιμοποιούσαν βία.

Στην πλατεία Συντάγματος, στους δρόμους, στην Κερατέα, στις Σκουριές και με κάθε ευκαιρία σε βάρος πολιτικών του αντιπάλων εκείνη την εποχή. Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να αναφερθούν μία προς μία οι συμπεριφορές και ένα προς ένα τα γεγονότα εκείνης της όχι μακρινής εποχής.

Παρά τα όσα ηρωικά έχουν γραφεί και λεχθεί τα τελευταία χρόνια, ο βασικός λόγος που οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στις κυβερνήσεις της κρίσης και ταυτόχρονα στην Ευρώπη, είναι ότι οι πρώτες δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν στο ελάχιστο τις πελατειακές σχέσεις και οι Ευρωπαίοι δανειστές προσπάθησαν να επιβάλουν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, αλλά και όρους στη χορήγηση κονδυλίων. Μπορεί να ακούγεται αφόρητα κυνικό αλλά αν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, ή και όποιο άλλο κόμμα μπορούσε με ένα μαγικό ραβδί να φέρει στο παρόν το μοντέλο του παρελθόντος, που οδήγησε στην κρίση, ένα πολύ μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων που τα εγκατέλειψαν, θα επανέκαμπταν σε αυτά και θα υμνούσαν πάλι την Ευρώπη.

Η κυβέρνηση λοιπόν τα γνωρίζει όλα αυτά και εξίσου κυνικά έχει αποφασίσει να μην πάθει τα ίδια, έστω και αν επιχειρεί παλινόρθωση του αμαρτωλού παρελθόντος. Με αυτή την έννοια, στις εντελώς προφανείς «πρόνοιες» της κυβέρνησης για την ενίσχυση των πελατειακών σχέσεων περιλαμβάνονται οι αυξήσεις προς τους δημοσίους υπαλλήλους με κόστος 150 εκατ. ευρώ, το «μπόνους» των 10 μισθολογικών κλιμακίων στους μετακλητούς υπαλλήλους και τους ειδικούς συμβούλους των υπουργών, η «δικαίωση» συμβασιούχων των ΟΤΑ με θετικές πρωτόδικες δικαστικές αποφάσεις και οι προσλήψεις επιτυχόντων του ΑΣΕΠ το... 1997, οι αντικαταστάσεις διοικητών νοσοκομείων με αμφιλεγόμενες διαδικασίες και άλλες συναφείς αποφάσεις. Σε αυτές προστίθενται λαϊκισμοί, που ξεκινούν από την εκδήλωση ενδιαφέροντος του πρωθυπουργού για τον διάσημο πια καστανά χωρίς άδεια στη Θεσσαλονίκη, που όμως χρωστά 150.000 ευρώ στο Δημόσιο ώς την αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας των σχολείων με την κατάργηση των ποινικών ευθυνών όσων προχωρούν σε καταλήψεις και βεβαίως οι υπογραφές υπουργών που μπήκαν με φοβερό πόνο, όπως διαλαλούν οι ίδιοι, ή και δηλώσεις τους ότι δεν θα εφαρμόσουν αυτά που αποφασίζουν...

Σε όσους απορούν για όλα αυτά που βλέπουν -γιατί υπάρχουν και οι διάφορες ενέργειες της κυβέρνησης που σκοπό έχουν να περάσει στα χέρια της το παιχνίδι των διαγωνισμών και αναθέσεων έργων για τα απορρίμματα και άλλα- δεν υπάρχει πειστική απάντηση. Το επιχείρημα ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν τα ίδια, δεν είναι σοβαρό. Πρώτον, δεν τα έκαναν όλες, δεύτερον, ποτέ τόσο ωμά, τρίτον, συνήθως φρόντιζαν οι «δικοί τους» να διαθέτουν κάποια τυπικά προσόντα, τέταρτον, υπήρχε αναστολή στην προώθηση συγγενών και όταν δεν υπήρχε, κατακεραυνώνονταν. Αλλωστε, οι συριζοανελίτες υποσχέθηκαν ότι θα είναι διαφορετικοί, αλλά μπροστά στην άλωση του κράτους ποιος νοιάζεται για την τήρηση υποσχέσεων;

Έντυπη
http://www.kathimerini.gr/842647/opinion/epikairothta/politikh/h-alwsh-toy-kratoys