Η γενοκτονία των δημοσίων υπαλλήλων ως άλλοθι

Του Χρήστου Γ. Χρηστίδη*

Ο κακός χαμός γίνεται με τις ύβρεις εναντίον των Δημοσίων Υπαλλήλων πάσης φύσεως.

Δικαιολογημένος σε τεράστιο ποσοστό αφού οι ίδιοι κατόρθωσαν να γίνουν αντιπαθείς με την ανικανότητα, τη συντεχνιακή νοοτροπία αλλά κυρίως την ΑΓΕΝΕΙΑ που τους διακρίνει.

Δεν υποστήριξαν και δεν υποστηρίζουν στο ελάχιστο την αμοιβή τους όταν όλοι οι Έλληνες αντιμετωπίζουν ως ΕΦΙΑΛΤΗ τη συνδιαλλαγή τους με οποιαδήποτε υπηρεσία του δημοσίου.

Ανήκουστα προνόμια, επιδόματα από το "παράθυρο" και τόσα άλλα τους έκαναν ΜΙΣΗΤΟΥΣ στο ευρύ κοινό και η καταδίκη και η διαπόμπευσή τους αποτελεί εξαιρετικό και συνάμα διασκεδαστικό αστικό νεοφιλελεύθερο
σαφάρι.

Το χειρότερο δε απ’ όλα είναι οι δείκτες διαφθοράς στο δημόσιο που κάνουν πρωταθλητισμό δεκαετίες τώρα χωρίς κανένα σοβαρό ανταγωνισμό.

Χαμηλόμισθοι ΔΥ με βίλλες, κότερα ακόμα και ελικόπτερα προκαλούν το δημόσιο αίσθημα δικαιολογώντας έτι περισσότερο τον πλουραλισμό στο υβρεολόγιο που συγκεντρώνουν.

Για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα έρχεται ο φιλελευθερισμός και ακόμη περισσότερο ο νέος που υπόσχεται στροφή στην ιδιωτική οικονομία και απεξάρτηση από το κεντρομόλο και επάρατο δημόσιο.

Είναι όμως έτσι; Είναι ο (νεο)φιλελευθερισμός και η αυτορρύθμιση της αγοράς το μόνο γιατρικό; Είναι από μόνος του ικανός να εξασφαλίσει την ανάπτυξη πυραυλοειδούς μορφής ή απαιτούνται κι άλλα...

Χιλιάδες Έλληνες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες ΔΕΝ πλήρωναν φόρους επί δεκαετίες χρησιμοποιώντας το «μαξιλάρι» του αφορολόγητου ορίου.

Το ίδιο «μαξιλάρι» χρησιμοποιούσαν αμέτρητοι ελεύθεροι επαγγελματίες, γιατροί και δικηγόροι.

Επί χρόνια άλλα ποσά γραφόντουσαν στα επίσημα συμβόλαια αγοραπωλησίας ακινήτων και άλλα ποσά σε μετρητά άλλαζαν χέρια έξωθεν της πόρτας του συμβολαιογραφείου.

Τρανό παράδειγμα οι εκατοντάδες χιλιάδες άδειες ταξί που αγοραπωλούνται με «πλαστό» τίμημα μέχρι και σήμερα.

Εικοσαετίες οι δήθεν εργοδότες ΔΕΝ κατέβαλλαν ασφαλιστικές εισφορές και οι «συνεργάτες τους» ιδιωτικοί υπάλληλοι, ενίοτε, τα έπαιρναν στο χέρι, μειωμένα βέβαια, αλλά στο χέρι.

Η αντιπαροχή παραμένει ως προϊόν επιχειρηματικότητας μέχρι τις μέρες μας όταν η ανάγκη για στέγαση έχει πλέον οριστικά λυθεί με υπερπλεονασματικό μάλιστα τρόπο! Ο νόμος όμως ΔΕΝ καταργείται!!!

Όλα βέβαια τα δεινά της Ελλάδος αποδίδονται σε 10-15 μεγάλα ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου βαφτίζοντάς τους ΔΙΑΠΛΟΚΗ και ΜΕΓΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και όλοι οι υπόλοιποι, χωρίς βαρύγδουπα ονόματα, ΑΘΩΟΝΟΝΤΑΙ.

Οι πολιτικοί και οι πολιτικές τους μέσα από μια αντιπαροχική και πελατειακή διάθεση εξαγοράς ψήφου διόγκωσαν το δημόσιο με οκνηρούς γραφειοκράτες δικτατορίσκους και τώρα «έκπληκτοι» διαλυόμαστε εξαιτίας

Σε έναν απόλυτο αριθμό 100, τα 80 τα έφαγαν οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ και τα ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και τα 20 όλοι οι υπόλοιποι.

Απόλυτη διαστροφή, απόλυτη υποκρισία, απόλυτη απενοχοποίηση που είναι άλλωστε χαρακτηριστικά που μας ταιριάζουν «γάντι» ως λαό, ως Νεοέλληνες.

Φταίνε οι ΔΥ αλλά φταίνε και όλοι οι άλλοι.

Φταίμε όλοι, πώς να το κάνουμε, στο βαθμό που μας αναλογεί.

Φταίμε γιατί ψηφίζαμε ότι ψηφίζαμε, γιατί ανεχόμασταν ότι ανεχόμασταν, γιατί παρακαλούσαμε για ένα διορισμό όποιον παρακαλούσαμε, γιατί ΠΙΣΤΕΥΑΜΕ ότι η ΕΛΠΙΔΑ έρχεται και στριμωχνόμασταν στο σταθμό κάθε φορά που ο σταθμάρχης σφύριζε για να επιβιβαστούμε πρώτοι και καλύτεροι!!!!!!!!

Αν ο κ. Πάγκαλος είχε πει: « Φάγαμε οι πολιτικοί τον άμπακο, τα μεγάλα συμφέροντα τον αγλέορα και μοιράσαμε και μπόλικο παντεσπάνι εξαιρετικής μάλιστα ποιότητας για να μας ψηφίζετε» θα μας κάλυπτε όλους και ενδεχομένως να τον χειροκροτούσαμε όρθιοι μπιζάροντας τον αδιακόπως.

Δυστυχώς ατύχησε στην έκφρασή του και είπε αυτό που τον βόλευε, αυτό που δεν μας κάλυπτε , δεν μας ικανοποιούσε και δικαίως συγκέντρωσε τα πυρά μας.

Και ξαναγυρίζω στους ΔΥ που αποτελούν και το κύριο θέμα του άρθρου. Όπως είναι γνωστό στη  χώρα μας έχει επικρατήσει η κουλτούρα του «να μπει το παιδί στο δημόσιο». Όταν όμως ο παιδί μπαίνει στο δημόσιο δεν σέβεται τον όρκο του «να εκπληρώνω τιμίως και ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΩΣ τα καθήκοντα μου.» Αυτό σε συνδυασμό με την μονιμότητα δημιουργεί μια δημόσια διοίκηση «δυνάστη» των πολιτών.

Ως φυσικό επακόλουθο στα χρόνια της κρίσης, οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται  στοχοποιημένοι και επειδή πλέον διακατέχονται από ενοχές οδεύουν προς την εξαΰλωση και τον αφανισμό τους περιμένοντας στωικά το τέλος τους.

ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ.

Το δημόσιο είναι εδώ ενωμένο, δυνατό. Αλλά ενωμένος, δυνατός είναι και ο μπαγαπόντης Έλληνας μικρομεσαίος που σήμερα πληρώνει τα επίχειρα ΚΑΙ της δικής του ιδεοληψίας για το Κράτος.

Για ΟΛΟΥΣ ανεξαρτήτως ΦΟΡΟΣ = ΧΑΡΑΤΣΙ και η προσπάθεια αποφυγής του μας ΕΝΩΝΕΙ ΟΛΟΥΣ!!!

Βεβαίως και η αναλογικότητα των βαρών  όσο και η ανταποδοτικότητα της κάθε εισφοράς θα βελτίωνε την εικόνα του όποιου ΧΑΡΑΤΣΙΟΥ αλλά και πάλι ΧΑΡΑΤΣΙ θα λεγόταν.

Για τις παθογένειές μας αυτές δεν μας φταίει ΚΑΝΕΝΑΣ έξωθεν εχθρός, κανένας εξωγενής παράγοντας παρά μόνο η νοοτροπία μας!!!

Συμπερασματικά λοιπόν ας κάνουμε λίγο κράτει με τους ΔΥ διότι εξαλείφοντάς τους ΔΕΝ λύνουμε το πρόβλημα.

Οι γενικεύσεις αποτελούν φασισμό και η «γενοκτονία» συγκεκριμένης κατηγορίας εργαζομένων ΔΕΝ λυτρώνει τους υπόλοιπους.

Μεσσίες ΔΕΝ υπάρχουν αλλά όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε στην εξάλειψη της κρίσης και την αναβάθμιση της ζωής μας ΟΤΑΝ και ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ασχολούμαστε ενεργά με τα «κοινά», βασανίζουμε την ψήφο μας τη μέρα των εκλογών και θυμηθούμε ότι είμαστε ΠΟΛΙΤΕΣ και ΟΧΙ ΠΕΛΑΤΕΣ.

Χρήστος Γ. Χρηστίδης, Ανχης ε.α

- See more at: http://www.pronews.gr/portal/20160405/opinion-makers/%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CF%89%CF%82-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CE%B9#sthash.bCmQcCzj.dpuf