ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ
Should I stay or should I go? Ο στίχος ηχεί εκκωφαντικά τα τελευταία χρόνια στο κεφάλι χιλιάδων Ελλήνων - νέων και μη. Οι ιστορίες επιτυχίας των Ελλήνων στο εξωτερικό, η δύσκολη εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα και οι δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον φέρνουν πολλούς, ανέργους και εργαζομένους, ενώπιον βασανιστικών, υπαρξιακής φύσεως, διλημμάτων. Να φύγουν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ή να οχυρωθούν πίσω απ’ όσα έχουν ήδη χτίσει; Η ενδεχόμενη επαγγελματική επιτυχία θα επιφέρει εσωτερική πληρότητα;
«Ενα όνειρο χωρίς σχέδιο είναι απλώς μια ευχή», απαντά αφοπλιστικά στα παραπάνω ερωτήματα η κ. Κλειώ Ελευθεριάδου, διευθύντρια διεθνούς εμπορικής δραστηριότητας και ανάπτυξης πωλήσεων στη L’Oréal A.Ε. στην κεντρική διεύθυνση στο Παρίσι. Είναι το πρώτο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο, αλλά το κοινό στο κατάμεστο αμφιθέατρο στο «Πανόραμα Επιχειρηματικότητας και Σταδιοδρομίας» παρακολουθεί απερίσπαστο τις εμπειρίες που μοιράζονται μαζί του Ελληνες, στελέχη με σημαντική πορεία στο εξωτερικό.
Προτού πάρει το λόγο η κ. Ελευθεριάδου, ρωτάει πόσοι από τους παρευρισκομένους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό. Ολο το αμφιθέατρο σηκώνει το χέρι του. Οταν όμως οι ερωτήσεις γίνονται πιο στοχευμένες, όπως πόσοι γνωρίζουν απταίστως μια ξένη γλώσσα, τα χέρια «αραιώνουν», ένδειξη ενός εσωτερικού διχασμού.
«Πολλά παιδιά που με προσέγγισαν μετά την ομιλία, αν και ενδιαφέρονται να φύγουν, δεν έχουν καν δημιουργήσει σελίδα στο linkedin!» επισημαίνει η ίδια στο «Κ» την εν λόγω αντίφαση. «Μπορεί να έχει κάποιος το τέλειο βιογραφικό, χωρίς όμως διαδικτυακό πρόσωπο είναι αόρατος στη σύγχρονη αγορά εργασίας». Πολλές είναι, άλλωστε, οι εταιρείες που θα «τσεκάρουν» και τη σελίδα του υποψηφίου στο facebook. «Ο φόβος ότι κάποιος θα απορριφθεί λόγω ελληνικής υπηκοότητας είναι επίπλαστος», ξεκαθαρίζει η κ. Ελευθεριάδου. «Εχουμε καλό όνομα στο εξωτερικό ως επαγγελματίες και επιπλέον επιβιώνει σε πολλούς κύκλους η ρομαντική πεποίθηση ότι είμαστε απόγονοι του... Περικλή».
Πολλοί, ανήμποροι να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, επαφίενται στη... θεά Τύχη. «Μην περιμένετε να τύχει κάτι αν δεν το θέλετε πολύ», καταλήγει η κ. Ελευθεριάδου. «Δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στη μεθόδευση, τίποτα δεν μας συμβαίνει αν δεν το επιδιώξουμε». Η ίδια μετακινήθηκε στα κεντρικά της εταιρείας, στο Παρίσι, το 2011, όταν της προτάθηκε η εν λόγω θέση. «Ηταν κάτι που προετοίμαζα από καιρό και, όταν μου εμφανίστηκε η ευκαιρία, την αξιοποίησα». Σήμερα, είναι υπεύθυνη για 56 χώρες σε εννέα γεωγραφικές ζώνες.
Με μια βαλίτσα, λοιπόν, στο χέρι «οργώνει» κυριολεκτικά τον κόσμο. «Προσωπική μου προτεραιότητα ήταν ανέκαθεν τα ταξίδια, δουλεύω για να μπορώ να ταξιδεύω». Δεν χάνουν, όμως, τη μαγεία τους τα ταξίδια όταν συνεπάγονται άγχος, meetings και πρωινό -καταναγκαστικό- εγερτήριο; «Τη σωματική κούραση προσπαθώ να την καταπιέσω και επιδιώκω να ξεκλέβω πάντα λίγο χρόνο για μένα», απαντά, «να μείνω, ει δυνατόν, μία επιπλέον μέρα, ώστε να ζήσω και ως τουρίστας την ξένη πόλη». Με την ίδια φιλοσοφία, βιώνει τη ζωή της στο εξωτερικό, την οποία όσο μπορεί θα επιμηκύνει. «Οπως όλοι οι μάνατζερ, εργάζομαι όλη μέρα, όμως και πέντε λεπτά να έχω κενό, θα προσπαθήσω να τα απολαύσω». Σύμφωνα με την ίδια, η ευτυχία είναι «state of mind». «Αν έχω αποφασίσει ότι θα εστιάζω σε όσα έχω και όχι σε όσα δεν έχω, καμία συνθήκη δεν είναι ικανή να πτοήσει το ηθικό μου...» υπογραμμίζει. Ούτε ο κακός καιρός ούτε η πρώτη απόρριψη. «Συναντώ σε όλες τις χώρες Ελληνες νεο-μετανάστες που πάσχουν όντας μακριά από την πατρίδα τους», διηγείται. «Θεωρώ ότι αυτό οφείλεται στο ότι η μετανάστευση δεν ήταν επιλογή τους, εξ ου και δεν δύνανται εν συνεχεία να την υποστηρίξουν». Η δυσαρέσκεια και η νοσταλγία χτυπάνε «κόκκινο» σε εθνικές και θρησκευτικές γιορτές. Η ίδια συμβουλεύει όποιον έχει την πολυτέλεια της επιλογής να προσδιορίσει πρώτα τις προτεραιότητες, τα όρια και τις αντοχές του. «Διαφορετικά, μπορεί να έχει μια αξιοζήλευτη μεν καριέρα, αλλά ο ίδιος να δυστυχεί».
«Χαλάλι», μονολογεί ο δρ Νεκτάριος Νασίκας, όταν αναλογίζεται τις μέρες στις ΗΠΑ, που η νοσταλγία τον έπνιγε. Η επιρροή της θητείας του στο U.C.Davis των ΗΠΑ στη μετέπειτα εξέλιξή του ήταν καταλυτική. «Μέχρι τότε το μακρύτερο ταξίδι μου ήταν η Χαλκιδική», περιγράφει ο δρ Νασίκας. «Οταν άρχισα να ζω στο Σαν Φρανσίσκο, περπατούσα στους δρόμους και ένιωθα ότι έπαιζα σε ταινία του Χόλιγουντ», λέει γελώντας. «Δεν ήταν στόχος μου η μετανάστευση, προτεραιότητά μου ήταν ανέκαθεν η Φυσική. Η “μεταγραφή” προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας δημοσίευσής μου για τη φυσικοχημεία των υλικών», περιγράφει σήμερα, έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα ως επιστημονικός σύμβουλος στο υπουργείο Παιδείας σε θέματα έρευνας. Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε για να κάνει οικογένεια. «Ηθελα η κόρη μου να έχει ένα σημείο αναφοράς σε βάθος χρόνου».
«Δεν είναι μόνο η οικονομία παγκοσμιοποιημένη, είναι και η επιστήμη», αναφέρει. Οι διαφορές, ωστόσο, μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής είναι μεγάλες: η αναγκαιότητα βίζας, η μεγάλη διαφορά ώρας και νομίσματος, το σύστημα υγείας και εν γένει το κόστος ζωής. «Η Καλιφόρνια είναι μια καλή περίπτωση, καθώς ο καιρός της μοιάζει με τον ελληνικό», επισημαίνει στο νεανικό κοινό. «Επίσης, φιλοξενεί μερικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, όπως και ορισμένες τεχνολογικές εταιρείες-κολοσσούς». Ως μεταδιδακτορικός φοιτητής αλλά και ως διδάσκων εν συνεχεία, μυείται σε μια νέα πολυπολιτισμική κουλτούρα. «Ολοι συγκατοικούν μεταξύ τους• στον πρώτο μου συγκάτοικο, τον Μιγκέλ, οφείλω την αγάπη μου για τα burittos». Ως διδάσκων μαθαίνει να εργάζεται ομαδικά αλλά και να εντάσσει στο πρόγραμμά του παράλληλες, μη ακαδημαϊκές, δραστηριότητες. «Κάθε Παρασκευή, απαρεγκλίτως, παίζαμε όλοι μαζί ποδόσφαιρο και μετά πηγαίναμε για μπίρες», θυμάται. «Το προσμέναμε όλη την εβδομάδα σαν μικρά παιδιά». Οι Αμερικανοί είναι πεπεισμένοι ότι η καλή πνευματική κατάσταση συνάδει με μια καλή φυσική κατάσταση. «Η Αμερική έχει τα λεφτά, αλλά η Ελλάδα έχει όλα όσα δεν αγοράζονται με χρήματα», λέει ερμηνεύοντας την απόφαση παλιννόστησής του.
Φυσικά, η απόφασή του δεν είναι τελεσίδικη. «Οι επιστήμονες δεν έχουμε άγκυρα», λέει με νόημα. «Μετακινούμαστε ανά πάσα στιγμή, ενώ συχνά έχουμε τη δυνατότητα να εργαστούμε εξ αποστάσεως». Οταν του ζητούν τη γνώμη του ενώπιον μιας πιθανής μετανάστευσης, ωθεί τους συνομιλητές του να αναζητήσουν τα προσωπικά τους κίνητρα. «Θέλεις να το κάνεις επειδή είναι μόδα; Επειδή το έκαναν οι φίλοι σου ή από το φόβο ότι κάποτε θα το μετανιώσεις;» ρωτά. «Είναι, όμως, αυτό που πραγματικά θες;» Την ευτυχία την προσδιορίζει ως γνήσιος επιστήμονας με μια... εξίσωση. «Η ευτυχία ισούται με την πραγματικότητα, αφού από αυτήν έχουμε αφαιρέσει τις προσδοκίες...»
http://www.kathimerini.gr/859115/article/epikairothta/ellada/to--ellhniko-dilhmma--mias-oloklhrhs-genias
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου