Στις 1 Οκτωβρίου 1945 δικάστηκαν στο ειδικό δικαστήριο δοσίλογων Ηρακλείου πέντε άτομα της ιδίας οικογένειας (οι τρεις γυναίκες) κατηγορούμενοι για συνεργασία με τον εχθρό, η οποία οδήγησε στο θάνατο 37 συγχωριανούς τους. Η απόφαση ήταν θάνατος για τη μία γυναίκα, ισόβια για τη δεύτερη, ποινές φυλάκισης για δύο και απαλλαγή για τον τελευταίο κατηγορούμενο, ο οποίος ήταν παιδί. Με την έκδοση της απόφασης το πλήθος εισέβαλε στο χώρο κράτησης, μέσα στο δικαστήριο και έσφαξε με μαχαίρια όλους τους κατηγορουμένους. Οι δικαστές κινδύνεψαν να έχουν την ίδια τύχη.
Εκτοτε το ελληνικό κράτος σταμάτησε τις δίκες των δοσίλογων! Υπό τον φόβο νέων σφαγών είναι ζήτημα να καταδικάστηκαν καμιά δεκαριά από χιλιάδες που συνεργάστηκαν με τους ναζί!
Αλλά η πραγματική Νέμεσις για χιλιάδες πραγματικούς η κατ’ εκτίμησιν δοσίλογους δεν ήρθε με τις δικογραφίες, μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά στους δρόμους των πόλεων και των χωριών, με τη μορφή του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών από τον ΕΛΑΣ ή την ΟΠΛΑ (δηλαδή το ΚΚΕ) και μοναδική προβλεπόμενη ποινή το θάνατο. Τις μεγάλες εμφύλιες συγκρούσεις που ακολούθησαν την απελευθέρωση (Καλαμάτα, Μελιγαλάς, Πύλος, Γαργαλιάνοι, Μυστράς, Κιλκίς, Κούκος, Βαθύλακος, Αθήνα κ.ά.) ολοκλήρωσαν πολλές χιλιάδες άμεσες εκτελέσεις αιχμαλώτων. Ο ακριβής αριθμός των αιχμαλώτων που εσφάγησαν ως συνεργάτες των Γερμανών δεν είναι γνωστός, αλλά δεν πρέπει να είναι πολύ μικρότερος από δέκα χιλιάδες. Μια πραγματική εκατόμβη, μια απερίγραπτη σφαγή νέων ανθρώπων, η οποία οδήγησε με τη σειρά της στο τεράστιο εμφύλιο σφαγείο του 1946-49, το οποίο καταβρόχθισε σχεδόν 150.000 ανθρώπους – τον ανθό της νεολαίας εκείνης της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου