Ο θάνατος του «κυρ Θόδωρου» δεν σηματοδοτεί απλώς (και ούτως ή άλλως) ένα τέλος εποχής. Σηματοδοτεί κι αυτό τον ίδιο το θάνατο των «παλιών, καλών καιρών».

του Στέλιου Μαρκάκη 
 Δε δούλεψα ποτέ στο "Φως". Η πιάτσα μας όμως είναι μικρή και όλοι ήξεραν ποιος και τι ήταν ο Θόδωρος Νικολαΐδης. Μια μυθιστορηματική φυσιογνωμία, ένας γίγαντας της δημοσιογραφίας, ένας ανυπέρβλητος δάσκαλος, ένας ακάματος, υπερήφανος, ξεροκέφαλος όπως όλοι οι σπουδαίοι, ασυμβίβαστος και παλαιάς κοπής ευπατρίδης, ο τελευταίος -και εδώ και δεκαετίες ο μ ό ν ο ς - πραγματικός εκδότης εφημερίδας, αθλητικής ή άλλης. Και, όπως από το 1995 έλεγα στους μαθητές του ΚΑΡ: η δημοσιογραφία είναι καλή όσο οι εκδότες της, όχι όσο οι δημοσιογράφοι της…
Από την αρχή της καθεστωτικής ΠΑΣΟΚΑΡίας, στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν και ξεκίνησε η παρακμή, με σταθερά βήματα ή και άλματα ακόμη, αυτή η έννοια, "εκδότης εφημερίδας" έφτασε να καταντήσει βρισιά. Συνώνυμο του εκβιασμού, του αριβισμού, της αλητείας, της ιδεολογικής εκπόρνευσης και της ανερυθρίαστης πεολειχίας στην (όποια) εξουσία -πολιτική, οικονομική, αθλητική...
Μέσα σ' αυτό το ολοένα και πιο ζοφερό κλίμα, το "Φως", αρνούμενο ακόμη και να δημοσιεύει διαφημίσεις, προκειμένου να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν, δικαίωνε σταθερά και μόνιμα το όνομά του. Και όταν πλέον, μέσα του 2000, τίποτε δεν είχε μείνει όρθιο, ο "κυρ Θόδωρος" έφτασε να γίνει κάτι περισσότερο από εκδότης. Έγινε σύμβολο όλων όσα σημαίνουν οι "παλιοί, καλοί καιροί" για όσους από εμάς μπήκαμε στη δουλειά με όνειρα και αρχές και όχι ως πειθήνια μαντρόσκυλα του όποιου "αφεντικού".
Ναι. Το "Φως" ήταν μια ταγμένη εφημερίδα. Αλλά, όλες οι εφημερίδες, από καταβολής Τύπου είναι ταγμένες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν είναι όμως το ίδιο ειλικρινείς και ξεκάθαρες, ούτε δικαιούνται τον τίτλο "εφημερίδα" όπως τη δικαιούτο το Φως του κυρ Θόδωρου.
Στις 25 Οκτωβρίου του 1896, ένας άλλος πρωτοπόρος του Τύπου, ο Αντολφ Οκς, φρέσκος, τότε, ιδιοκτήτης των New York Times, τύπωσε για πρώτη φορά δίπλα στον τίτλο, το σλόγκαν της εφημερίδας: "All the news that's fit to print". Σημαίνει, σε ελεύθερη μετάφραση, "όλα τα νέα που είναι αρμόζον να τυπωθούν". Και παρότι ως δήλωση ερχόταν να αντιπαρατεθεί ευθέως με τον κιτρινισμό των φτηνών φυλλάδων της εποχής (και τα γελοία "νέα" που δημοσίευαν προκειμένου να εντυπωσιάσουν το κοινό), στη βάση της εμπεριέχει και μια άλλη παραδοχή: πως όλα τα "νέα" δεν αξιώνονται να γίνουν "ειδήσεις" εφημερίδας.
Όχι μόνο επειδή, αυτονόητα, ο χώρος της είναι πεπερασμένος -το "fit" σημαίνει επίσης και "χωράω", "ταιριάζω". Αλλά και επειδή το "αρμόζον" δεν είναι κάτι χαραγμένο στην πέτρα. Είναι κάτι που, εξ ορισμού, προκύπτει από κρίση και αξιολόγηση.
Η καλύτερη και πιο διαφανής τέτοια αξιολόγηση στον ελληνικό αθλητικό Τύπο έγινε, επί δεκαετίες, από τον "κυρ Θόδωρο". Ναι: το "Φως" πρόεκρινε σταθερά ως πλέον σημαντικές, τις ειδήσεις που αφορούσαν στον Ολυμπιακό. Δεν απέκρυπτε, ούτε διαστρέβλωνε, όμως, τις υπόλοιπες. Δεν το έβρισκε αρμόζον.
Τις είχε όλες τις ειδήσεις που χωρούσαν στις παλιομοδίτικες, cult εμφάνισης σελίδες του. Ίσως έπρεπε να ψάξεις για να τις βρεις, αλλά τις έβρισκες. Και ήσουν βέβαιος ότι, αφού είχαν αξιωθεί να τυπωθούν από το "Φως", ίσχυαν κιόλας, κατά κανόνα. (Οι στήλες της εφημερίδας -της κάθε εφημερίδας- είναι μια άλλη ιστορία και πάντως όσα δημοσιεύονται εκεί δεν διεκδικούν το ρόλο "είδησης", οπότε μην την πιάσουμε εδώ, τώρα, αυτή την κουβέντα...)
Το πνευματικό του παιδί, το «Φως», εύχομαι και ελπίζω και πιστεύω να παραμείνει ζωντανό για άλλα τόσα χρόνια και πιο πολλά ακόμη. Όμως, το ξέρουμε όλοι –προφανώς το ήξερε και ο ίδιος: Ο θάνατος του «κυρ Θόδωρου» δεν σηματοδοτεί απλώς (και ούτως ή άλλως) ένα τέλος εποχής. Σηματοδοτεί κι αυτό τον ίδιο το θάνατο των «παλιών, καλών καιρών». Όπως κι εκείνος, έφυγαν και δε θα γυρίσουν ποτέ, ακριβώς επειδή οι σημερινοί καιροί δεν επιτρέπουν καν τη γέννηση «κυρ Θόδωρων», πόσο μάλλον την ανάδειξή τους σε μορφές εμβληματικές, απ’ αυτές που γράφουν ιστορία, όχι μόνο την παρακολουθούν...
Αν και έφυγε πλήρης ημερών, ίσως να είναι κρίμα που στα τελευταία χρόνια της ζωής του αναγκάστηκε να βιώσει αυτή την απόλυτη σαπίλα της πιάτσας μας, αυτόν τον απόλυτο ξεπεσμό, αυτόν τον τραγικών διαστάσεων εξευτελισμό κάθε έννοιας: «εκδότη» και «δημοσιογράφου» ωσαύτως…
Όλους μας πονάει αυτή η κατάσταση, για έναν τέτοιο άνθρωπο όμως, να είναι εκδότης κι εκείνος, «εκδότης» και ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε απατεώνας, ο κάθε στυγνός εκβιαστής, θα πρέπει να ήταν αφόρητο…
Κυρία Ειρήνη, Ολγάκι μου, Μαρία, να ζήσετε, να τον θυμόσαστε.

O Στέλιος Μαρκάκης είναι αθλητικός δημοσιογράφος έχει διατελέσει διευθυντής στο SportimeRadio είναι στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας τα τελευταία 27 χρόνια.