Το Πολυτεχνείο δεν είναι η Δαμανάκη.

ΆΡΘΡΟ του Κυριάκου Πανταζή.

Το Πολυτεχνείο δεν είναι η Δαμανάκη. Δεν είναι ο δικομματισμός. Δεν είναι ο ανεφάρμοστος υπαρκτός σοσιαλισμός. Δεν είναι ο Παπανδρέου, δεν είναι ο Κοσκωτάς, δεν είναι τα Μνημόνια. Δεν είναι το όποιο πρακτικό αποτέλεσμα.
Δεν είναι η Γενιά του. Δεν είναι καμία εκ προοιμίου διφορούμενη συζήτηση για μικροαστικά θέματα: Θέματα νεκρών, συμφερόντων, συγκυριών, μελλοντικών συνεπειών μα και αυτών των περίφημα καθοσιωμένων και εθνικά λυτρωτικών ''ΔΡΟΜΩΝ''.....

Το Πολυτεχνείο είναι ο ρομαντικός, άδολος, νέος που στέκεται στην Πόρτα, αγέρωχος μπρος στο άρμα. Στο άρμα, το Ελληνικό. Είναι η μούρλα αυτού του νέου. Είναι το όνειρο του, να αρνείται να υποδουλωθεί από ομοαίματους, να αρνείται να αποποιηθεί τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, για κάποιους αμόρφωτους δικτάτορες δικού τους επικίνδυνου κόσμου και παράλληλα δεν αντέχει να λογοκρίνεται, να εξορίζεται, να βασανίζεται, να στοχοποιείται, επειδή επιθυμεί να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ....
Δεν αντέχει να καταπιεί, να ξανακαταπιεί, να μεγαλώσει, να βαρεθεί και να ΥΠΟΧΡΕΩΘΕΙ να ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΗΣ της ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ.
Το θεωρεί ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Το θεωρεί ΑΚΟΥΣΙΑ ΡΟΥΦΙΑΝΙΑ....

Ενδεχομένως, ο νέος αυτός, έχει δει τον πατέρα του να σέρνεται βράδυ στην αυλόπορτα από χέρια Ελλήνων και να μη ξέρει αν και πώς θα γυρίσει από την εξορία. Για κάτι που δεν έκανε. Ή για κάτι που δεν δύναται, να θεωρείται αδίκημα σε υγιή μυαλά.....
Αυτός ο νέος εκείνη τη στιγμή βλέπει τη ζωή του, που χάνεται. Δεν τον νοιάζει το αποτέλεσμα, δεν ξέρει και δεν νοιάζεται ποιος τον ξεσήκωσε και γιατί. Εκείνος είναι στην πόρτα. Είναι στην πόρτα να τα βάλει με την παιδική του εικόνα, είναι στην πόρτα για να αποφασίζει ο ίδιος και να δώσει κληρονομιά αυτό και όχι αυτό που παρέλαβε.....

Αυτός και ΜΟΝΟΝ αυτός, είναι το Πολυτεχνείο. Αυτός ο νέος.
Που χάνεται η όψη του με την είσοδο του τανκ, στο βίντεο των σχολικών εορτών. Που δεν ξέρεις τί απέγινε κάτω από τα χαλάσματα, που λίγο πριν έγραφαν ''ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ''.....

Για να μας παραδώσει την Άγια Δημοκρατία. Την Δημοκρατία του δικού του πρίσματος, της δικής του κοψιάς, του δικού του ονείρου, της δικής του πάλης. Τη Δημοκρατία που και σήμερα αν ήταν, πάλι ΕΚΕΙ θα βρισκόταν.
Γιατί και ΑΥΤΟΝ τον κορόιδεψαν. Και τώρα υπάρχουν κάποιοι να τον απαξιώνουν. Να απαξιώνουν εκείνη τη στιγμή που έχανε την κολώνα από τα πόδια του. Για ΕΜΑΣ....

Το Πολυτεχνείο είναι το θυμάρι απ' το σφαγείο. Το χώμα που είναι δικό μας. Η σιωπή για τις καμπάνες. Η ανατριχίλα αυτών των τραγουδιών.
Οι λεπτομέρειες των πραγματικών γεγονότων.

Αυτά είναι για μένα το Πολυτεχνείο. Και ΚΑΝΕΝΑΣ κωλοτρυπίδας αναλυτής, κανένας δικτάτορας της μόδας, κανένας Μετά Χριστόν Προφήτης, όσα κακά και να φέρουν αυτοί οι άεργοι προδότες που διαχρονικά μας κυβερνούν, δεν θα μου αλλάξει ΠΟΤΕ την άποψη.

Γιατί αυτά που θα μου πει, δεν σχετίζονται με αυτόν τον νέο.
Αυτό τον συγκεκριμένο νέο. Και όσα κουβαλούσε στο μυαλό του.

Γιατί η ΑΔΟΛΗ ΜΑΧΗ είναι ΑΓΩΝΑΣ ΙΕΡΟΣ και το ΣΕΒΑΣ στις ΑΞΙΕΣ είναι ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟ.....

Αιώνια Τιμημένη, η Ελληνική Γιορτή της Δημοκρατίας,
17η Νοεμβρίου 1973...