Δρομέας μεγάλων αποστάσεων

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 

Δ​​εν ήξερα πώς να ξεκινήσω το σημείωμα αυτό και προσπαθώντας έχασα μισή ώρα. Θα το ξεκινήσω, λοιπόν, τακτοποιώντας με τον γνωστό τρόπο τον γόρδιο δεσμό: με μία προσωπική εξήγηση, ώστε εσείς μεν να γνωρίζετε εκ των προτέρων το φίλτρο μέσα από το οποίο βλέπω αυτά που περιγράφω, εγώ δε να μη χρειάζεται να επανέρχομαι με επιμέρους εξηγήσεις.

Ως φύσει απαισιόδοξος, μπορώ να σας βεβαιώσω για την τεράστια αξία της απαισιοδοξίας· πρέπει όμως και να παραδεχθώ ότι έχει, καμιά φορά, το χάντικαπ της υπεραισιοδοξίας. Εξηγούμαι: ήθελα να εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, επειδή πιστεύω ότι με τον συγκεκριμένο άνθρωπο στην ηγεσία της αντιπολίτευσης η πολιτική ανανέωση της Κεντροδεξιάς (δεξιών και φιλελευθέρων, για να το πω αρχαϊστί...) έχει, επιτέλους, μια καλή ευκαιρία. Τώρα που συνέβη αυτό που ήλπιζα μεν, αλλά φοβόμουν κάθε στιγμή να πιστέψω ότι μπορεί να συμβεί, φοβάμαι μήπως τείνω στην υπερβολική αισιοδοξία. Αυτή είναι η αμφιβολία μου και τώρα, που την ξέρετε, μπορώ να μπω στο θέμα.

Τα τελευταία χρόνια, οι συζητήσεις σχετικά με την αντιμετώπιση του ρεύματος του λαϊκισμού κατέληγαν στη θλιβερή διαπίστωση πως έλειπε η ηγετική μορφή. Πράγματι, ο χώρος που περιλαμβάνει την Κεντροδεξιά, αλλά και την Κεντροαριστερά, ο χώρος των ευρωπαϊστών, που τους ενώνει η πεποίθηση ότι η χώρα αυτή είναι ευρωπαϊκή και, ναι, ανήκει στη Δύση, δεν είχε βγάλει κάποια προσωπικότητα με αξιώσεις ηγετικές – ανακύκλωση παλιών υλικών γινόταν. Λέγαμε, επίσης, ότι αν προκύψει κάποιος ηγέτης, αυτός θα προέρχεται είτε μέσα από μια υπάρχουσα πολιτική διαδικασία είτε μέσω ενός εντελώς καινούργιου σχήματος από τη βάση της κοινωνίας.

Γι’ αυτό μας απέσπασε αμέσως το ενδιαφέρον το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, όταν ιδρύθηκε. Γι’ αυτό, επίσης, συγκέντρωσε αξιολογότατους ανθρώπους τόσο από την Κεντροαριστερά όσο και από την Κεντροδεξιά – όλους εκείνους που έμεναν εκτός, αηδιασμένοι από τις παλινωδίες της παλαιότερης γενιάς πολιτικών, που η ροπή τους στον λαϊκισμό ήταν πια αποδεδειγμένα αθεράπευτη, όσο και αν οι ίδιοι είχαν πλήρη αντίληψη του προβλήματος. Γι’ αυτό, τέλος, το Ποτάμι έχει αρχίσει να στερεύει: εξαίρετα στελέχη, πουθενά όμως ο ηγέτης. Στις 10 Ιανουαρίου, ένας κόσμος που έως τώρα δεν εκφραζόταν (με εκπλήσσει, λ.χ., πόσοι κεντροαριστεροί από το περιβάλλον μου ψήφισαν για αρχηγό της Ν.Δ.) πήρε μέρος σε μια πολιτική διαδικασία παλιά και φθαρμένη και, με την ψήφο του, την ανανέωσε. Για πρώτη φορά, μετά τον Κώστα Σημίτη, ένα τόσο μεγάλο εκλογικό σώμα εξέλεξε κάποιον που δεν είναι λαϊκιστής, δεν το κρύβει και το έχει αποδείξει. Αραγε, βρήκε ηγέτη ο χώρος που λέγαμε; Δεν έχω ευθεία απάντηση, υποψιάζομαι όμως ότι ο δισταγμός μου κρύβει την αισιοδοξία μου. (Να ληφθεί υπ’ όψιν, παρακαλώ, ότι με τον όρο «ηγέτης» δεν εννοώ τίποτε το υπερφυσικό, παρά μόνο το ταίριασμα της εποχής και των αναγκών της με τις δυνατότητες του ανθρώπου στο τιμόνι. Για όσο κρατήσει αυτό, διότι ποτέ δεν κρατά εσαεί...)

Μία υπολογίσιμη ένδειξη είναι οι αντιδράσεις στους πέριξ της Ν.Δ. πολιτικούς χώρους. Είναι φανερό ότι στις υπάρχουσες εκδοχές του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς έχει σημάνει συναγερμός. Φοβούνται –δεν κρύβεται με τίποτα– ότι, αν ο Κυριάκος προχωρήσει όπως ξεκίνησε, θα χάσουν τους ψηφοφόρους τους. Κρίνεται η ύπαρξή τους στην πολιτική και τρέχουν. Γι’ αυτό ξαφνικά ξύπνησε από τον λήθαργό της η Φώφη και βάζει μπροστά ξανά το γεφύρι της Αρτας, ενώ στο Ποτάμι είναι έκδηλη η κεντροδεξιά τάση που το ωθεί προς τη Ν.Δ. Επιβεβαιώθηκε αυτό, πλαγίως, από τη συνάντηση του Κυριάκου με τον Σταύρο: ο τελευταίος έκλεισε την πόρτα στη Φώφη, έχει αρκετά κοινά, είπε, με τη Ν.Δ. του Κυριάκου. Οπότε και αυτή η καημένη φλερτάρει τον Γιώργο – του ΚΙΔΗΣΟ.

Το ζήτημα είναι –και από αυτό θα κριθεί, τελικά, η απάντηση στο ερώτημα εάν βρέθηκε ο ηγέτης– ποια είναι η Ν.Δ. του Κυριάκου, για την οποία μιλούμε χωρίς να την έχουμε δει ακόμη. Οι πρώτες ενδείξεις είναι θετικές: και στο ύφος των ανακοινώσεων και στην επιδίωξη των συναντήσεων με τους άλλους αρχηγούς και  στην  επιλογή προσώπων. Ειδικά στο τελευταίο, είναι φανερό ότι εξισορρόπησε όλες τις τάσεις, αξιοποιώντας την καλύτερη και νεότερη εκπροσώπησή τους. Αλλά το θέμα είναι η απροσδιόριστη ελπίδα να μεταφραστεί σε πολιτική.

Η επιτυχία του Κυριάκου θα εξαρτηθεί από τον αν θα συγκρατήσει το κόμμα ώστε να μην παρασυρθεί από την οργή του κόσμου για την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα θα διαμορφώνει και θα προβάλλει σαφείς, σοβαρές και συγκεκριμένες προτάσεις. Δεν χρειάζεται ούτε στήριξη a la carte στην κυβέρνηση ούτε όμως δομική αντιπολίτευση. Χρειάζεται αντιπολίτευση με αλήθεια, σύνεση και πραγματισμό. Επομένως, ο χρόνος είναι απαραίτητος, ώστε να διαμορφωθεί σχέδιο (τι θα αλλάξει, γιατί πρέπει να αλλάξει και, το κυριότερο, πώς θα αλλάξει) και να προβληθεί. Αν, καθώς ο καιρός θα περνά, θα πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι η Ν.Δ. κινείται σταθερά προς την κατεύθυνση αυτή και ότι προβάλλει πλέον ως σοβαρή εναλλακτική για τη διακυβέρνηση της χώρας, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η δεύτερη φορά Αριστερά να επιχειρήσει να ανακόψει την πορεία της Νέας Δημοκρατίας με εκλογές.

Ο νέος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας πρέπει, επομένως, να αποδειχθεί δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Είναι αλήθεια ότι και στην υπουργική θητεία του, όπως και στη μακρά προεκλογική εκστρατεία μέχρι τη 10η Ιανουαρίου, έδειξε ότι έχει αντοχές, όταν οι άλλοι κατέρρεαν. Ομως η κούρσα που ανοίγεται τώρα μπροστά του είναι δυσκολότερη.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/846909/opinion/epikairothta/politikh/dromeas-megalwn-apostasewn