Αιγινίτικο, όχι αράπικο. Ενα άγνωστο αγροτικό Success Story!

Του Δημήτρη Αντωνόπουλου
Εν μέσω μιας έρπουσας και μηδέποτε καταλείγουσας αξιολόγησης, υπάρχει χώρος και για καλές ειδήσεις. Με τη βελτίωση του καιρού επιστρέψαμε στις ασχολίες μας και στα χωράφια μας. Βρεθήκαμε μπροστά σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανακάλυψη: γέμισε ο τόπος φρεσκοφυτεμένες φιστικιές! 
Είναι από τις ελάχιστες καλλιέργειες που πάνε καλά. Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να δώσω νούμερα για εκτάσεις και παραγωγές διότι οι γνώμες διίστανται... Η Στατιστική Υπηρεσία ανεβάζει τις εκτάσεις στις 46.000 στρέμματα και την παραγωγή στους 8.500 τόννους ετησίως. Παράγοντες της αγοράς αλλά και εμπειρικές εκτιμήσεις ανεβάζουν την παραγωγή σε 5 με 5.000 τόννους το ανώτατο, ποσό πιο κοντά στην παραγωγική δυνατότητα των δένδρων. Η διαφορά μεταξύ των δύο μεγεθών είναι πολύ μεγάλη, αλλά κάποια άλλη φορά θα ασχοληθούμε με το σημαντικό αυτό θέμα της ποιότητας των στατιστικών στοιχείων αγροτικής οικονομίας. Σήμερα θα μείνουμε στην ουσία.
Η καλλιέργεια της φιστικιάς είναι γνωστή στην Ελλάδα από πολλά χρόνια. Περιορισμένη στην Αίγινα, τα Μέγαρα και την περιοχή της Λαμίας. Μέχρι την δεκαετία του '90 σοδεύαμε ό,τι μας έδινε ο θεός και ο κάθε τόπος. Από εκεί και στο εξής τα πράγματα αλλάζουν. Νέες καλλιεργητικές τεχνικές, σωστή λίπανση, πλήθος κατάλληλων φαρμάκων έδωσαν στην καλλιέργεια τη σημερινή της μορφή. Σύγχρονη και οικονομικά αποδοτική. Ας θυμίσουμε εδώ την επιμονή εδώ και αρκετά χρόνια κάποιων γεωπόνων κρατικών υπαλλήλων για την ανάγκη αλλαγής καλλιέργειας από ελιά σε φιστικιά. Δεν είναι όλα τα χέρια ίδια! 
Η μεγάλη ιδιαιτερότητα της φιστικιάς είναι η αργοπορημένη είσοδός της στην καρποφορία. Στα 7 χρόνια από την φύτευση, δίνει κάποιον καρπό και εισέρχεται σε παραγωγική φάση περί την δεκαετία. Δεδομένου ότι έχει μεγάλο κόστος εγκατάστασης αλλά και αρκετά έξοδα καλλιέργειας κάθε χρόνο, στην ουσία μέχρι να αρχίσεις να παίρνεις εισόδημα έχεις ξοδέψει τόσα ώστε να αγόραζες ένα χωράφι ίδιας έκτασης. Είναι δηλαδή μια καλλιέργεια που απευθύνεται σε αγρότες που μπορούν να διαθέσουν ένα κομμάτι της εκμετάλλευσής τους για το σκοπό αυτό αλλά και σε ετεροεπαγγελματίες που είτε διαθέτουν έκταση είτε ενδιαφέρονται να επενδύσουν στο χώρο αυτό.
Φαίνεται λοιπόν οτι η καλλιέργεια επεκτείνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Από πηγές των φυτωριούχων κάθε χρόνο πρέπει να φυτεύονται περί τα 25.000 με 30.000 δένδρα ή 1.000 με 1.200 στρέμματα. Ενα μεγάλο μέρος των φυτεύσεων –ίσως και 30%– γίνεται από μη γεωργούς και αφορά συνήθως μεγάλες εκτάσεις. Οι σημερινοί καλλιεργητές φιστικιάς επεκτείνουν κι αυτοί την καλλιέργεια τους με διαφορετικό ρυθμό ο καθένας, ανάλογα της διαθέσιμης γης. Πλήθος νέων αγροτών δοκιμάζει την τύχη του στη δυναμική αυτή καλλιέργεια, σε συνήθως μικρές και δοκιμαστικές προσπάθειες. Τα φυτώρια ξεπουλάνε κάθε χρόνο τα διαθέσιμα φυτά και χρειάζεται... προκράτηση για να εξασφαλίσεις θέση στα διαθέσιμα της επόμενης.
Που οφείλεται η ξέφρενη αυτή πορεία; Στην εξωστρέφεια που ανέπτυξε ο κλάδος εδώ και 10 με 15 χρόνια. Το κελυφωτό φιστίκι έχει δύο βασικές χρήσεις: αυτή που κυρίως γνωρίζουμε στην Ελλάδα ως σνακ και τη βιομηχανική. Το φιστίκι σπάζεται και η ψύχα του χρησιμοποιείται είτε στη μαγειρική -συνήθως υπό μορφή pesto- αλλά κυρίως στη ζαχαροπλαστική για την παρασκευή πολύ ακριβών γλυκών με βάση την πάστα -λιωμένο-  φιστικιού. Όταν λοιπόν η ελληνική παραγωγή συστηματοποιήθηκε και έφτασε σε κάποιο υπολογίσιμο επίπεδο, τότε προκάλεσε το ενδιαφέρον των Ιταλών -κυρίως Σικελών- εμπόρων, οι οποίοι αποφάσισαν να παρακάμψουν τους 'Ελληνες αντιπροσώπους τους και να έλθουν να αγοράσουν οι ίδιοι. Σε αυτό βοήθησε και μια σειρά άλλων παραγόντων όπως η κρίση στη Μέση Ανατολή, το εμπάργκο στο Ιράν, αλλά και η δημιουργία στη χώρα μας τριών συνεταιρισμών που αποτέλεσαν τους μεγάλου μεγέθους και αξιόπιστους συνομιλητές των Ιταλών. 
Τα τελευταία χρόνια, μπήκαμε συστηματικά στην παγκόσμια αγορά κελυφωτού φιστικιού και το ενδιαφέρον για την καλλιέργεια απογειώθηκε. Το σύνολο σχεδόν της παραγωγής διοχετεύεται στην αγορά μέχρι τα Χριστούγεννα, οι συναλλαγές γίνονται με εξαιρετικούς για την περίοδο που διανύουμε όρους, τα εμπορικής φύσεως προβλήματα είναι περιορισμένα. Φέτος μάλιστα περάσαμε κι ένα μεγάλο crash test: παρ' όλη την πρωτοφανή παραγωγή των ΗΠΑ που πλημμύρισαν τη διεθνή αγορά με προϊόν και την μεγάλη πτώση της τούρκικης λίρας, η αγορά μας άντεξε. Δώσαμε όλη μας την παραγωγή σε πολύ καλές τιμές! Σημαίνει ότι έχουμε πια αποκτήσει ένα κοινό που ζητάει το προϊόν μας και οι πελάτες μας ενδιαφέρονται να κρατήσουν ζωντανή τη σχέση μαζί μας. Εξαιρετικά ενθαρρυντικά μηνύματα!
Ενα νέο success story γεννιέται στην Ελλάδα! Εισρέουν στην χώρα περί τα 25 εκατ. ευρώ από εξαγωγές ετησίως, ποσό μικρό αλλά ανερχόμενο και το σημαντικό είναι ότι έχουν αρχίσει να γίνονται και οι πρώτες επενδύσεις στον τομέα της μεταποίησης, χώρο όπου έχουμε πλήρη άγνοια. Η πρώτη Ελληνοιταλλική επένδυση για το σπάσιμο φιστικιού έγινε το περασμένο φθινόπωρο, ενώ υπάρχουν συζητήσεις για πολλά ακόμη σχέδια. Ο κλάδος προσέλκυσε ξένες επενδύσεις εν μέσω ερειπίων!!! Σκεφτείτε δυναμική!
Φυσικά δεν λείπουν τα προβλήματα και κυρίως η έλλειψη προγραμματισμού. Δεν νομίζω ότι θα περίμενε κανείς πως το κράτος βλέποντας την θετική αυτή εξέλιξη θα έτρεχε να βοηθήσει; Ευτυχώς, πολιτική ηγεσία και υπηρεσίες αντιμετωπίζουν με θετικό πνεύμα την καλλιέργεια και δίνουν λύσεις όπου μπορούν, μέσα πάντα στην ελληνική πραγματικότητα και πνεύμα. 
Η αισιοδοξία για τη μελλοντική πορεία έγκειται σε δύο παράγοντες: πρώτον στήνονται πολλές εκμεταλλεύσεις με σεβαστό μέγεθος και σε σύγχρονη βάση. Αυτοί θα αποτελέσουν αργότερα τους ηγέτες του κλάδου οι οποίοι και θα αναλάβουν να συνεννοηθούν με τους ξένους αγοραστές, οι οποίοι θέλουν τα γνωστά: συνέπεια, προμήθεια όλο το χρόνο, επιχειρηματικό πνεύμα συνεννόησης. Το δεύτερο στοιχείο που εμπνέει αισιοδοξία είναι το μεγάλο ενδιαφέρον ξένων παικτών του κλάδου για την καλλιέργεια μας. Το στοιχείο αυτό δεν πρέπει να το θεωρήσουμε δεδομένο και αειθαλές διότι νέες περιοχές μπαίνουν στο παιχνίδι, όπως για παράδειγμα η Περιφέρεια της Μαδρίτης, η οποία δήλωσε οτι επιθυμεί να γίνει η μεγαλύτερη φιστικοπαραγωγός περιοχή της Ευρώπης τα επόμενα 20 χρόνια. Εχουν επενδύσει αρκετά σε γνώση και τώρα εισέρχονται στο κομμάτι της παραγωγής. Οι διεθνείς παίκτες παρακολουθούν τις εξελίξεις στην μεριά αυτή της μεσογείου και πολλοί από αυτούς παίρνουν θέση. Σε κάθε περίπτωση πάντως τα μηνύματα από την αγορά είναι θετικά και ενθαρρυντικά. Η διεθνής σοκολατοβιομηχανία δοκιμάζει το φιστίκι για την παραγωγής τελικού προϊόντος, και μάλιστα Premium, αφού η τιμή του είναι ιδιαίτερα υψηλή.
Έλλειμμα σημαντικό παρατηρείται στην απροθυμία του ελληνικού εμπορίου να επενδύσει στο χώρο αυτό. Χωρίς ισχυρές εμπορικές επιχειρήσεις στο μέλλον θα βρεθούμε σε δύσκολη διαπραγματευτική θέση. Όταν η αγορά ωριμάσει, οι παραγωγοί δεν θα μπορούν να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος όπως κάνουν τώρα. Το σωστό και με ισχυρές βάσεις εμπόριο είναι απολύτως αναγκαίο. Βέβαια οι άνθρωποι του εμπορίου ξηρών καρπών θα κουνάνε το κεφάλι τους λέγοντας χωρίς τράπεζες πως να δραστηριοποιηθείς σε έναν τόσο ακριβό χώρο;
Η τόνωση του εθνικού μας ηθικού είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαία. Δεν θα έλθει όμως με την καλλιέργεια πλασματικού κλίματος που καλλιεργείται με τους παραδοσιακούς και γνωστούς τρόπους. Η εμπιστοσύνη όλων μας έχει κλονιστεί και είμαστε καχύποπτοι σε ό,τι ακούμε και δεν βλέπουμε. Σας διαβεβαιώνουμε ότι τις νέες φυτεύσεις τις είδαμε με τα μάτια μας και την φετινή αντοχή της αγοράς την νιώσαμε στην τσέπη μας. Πιστέψτε με, δεν είναι η Άνοιξη που δημιουργεί την ελπίδα. Είναι τα νεαρά φυτά που παλεύουν να πετάξουν τα πρώτα τους βλαστάρια. Είναι οι άνθρωποι που αντί να κρατούν τα λεφτά στα στρώματα τα έδωσαν να επενδύσουν στη γη τους σε πείσμα των καιρών.
* Ο κ. Δημήτρης Αντωνόπουλος είναι Αγροτοοικονομολόγος Msc -Παραγωγός Κελυφωτού Φιστικιού

http://www.capital.gr/arthra/3201622/aiginitiko-oxi-arapiko-ena-agnosto-agrotiko-success-story

Ευρωπαϊκή Ιδέα, 60 χρόνια μετά: Μεταξύ έκλειψης και παλιννόστησης

Ο λαϊκισμός, ως άλλοθι ή αναδίφηση των αιτιών;

«…η σημερινή μας Ευρώπη, είναι τέλεια σκεπτικίστρια, αφού είχε ανακατέψει τάξεις, φυλές, ράτσες, που ξυπνά πότε-πότε από έναν αυθαίρετο και ανυπόμονο σκεπτικισμό, γεμάτο σύγχυση, θολά ερωτήματα και θανάσιμη κόπωση, που εκφράζεται με την ανύπαρκτη θέληση κι ακόμη –συχνά- με μία πλαστή γοητεία για να κρύψει θαρρείς αυτή την αναπηρία».
Φρίντριχ Νίτσε
“Πέραν του καλού και του κακού”.



Του Σταύρου Χρ. Τσέτση, Δρ. ΕΜΠ

Οι επισημάνσεις του διεισδυτικότερου, ίσως, ανατόμου της Ευρωπαϊκής σκέψης του 19ου αιώνα, ηχούν εντυπωσιακά τωρινές. και συνδέονται, αναπόφευκτα, με καίρια και επίκαιρα ερωτήματα για το μέλλον της «Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής», της μελλοντικής δηλαδή, πολιτικής, θεσμικής, γεωγραφικής και διοικητικής της άρθρωσης. καθιστώντας την ιχνηλάτηση της κοινής διαδρομής, απαραίτητο οδηγό:

Η σημερινή ΕΕ, οικοδομήθηκε σταδιακά και αδιάλειπτα, από τις στάχτες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, για να εγκαθιδρύσει ένα οικονομικό αρχικά και πολιτικό και κοινωνικό στη συνέχεια, χώρο ελευθερίας, ανάχωμα στον ολοκληρωτισμό, όλων των αποχρώσεων.

Προσέφερε ένα ενιαίο πεδίο ειρήνης, ασφάλειας, ευημερίας και συνεργασίας, μεταξύ έως τότε αλληλοσπαραζόμενων χωρών. Και συνεχίζει να αποτελεί το «Αρχέτυπο Συνύπαρξης», ακόμη και στις πλέον ακανθώδεις περιόδους της κρίσης.

Οι μεγάλοι χαμένοι, στη Δύση, αντιμετωπίστηκαν ως συστατικό τους κομμάτι –δίχως διακρίσεις και προκαταλήψεις. αντίθετα.

Η διασάλευση των αρχών, δημιουργεί ρωγμές
Ο Hans Dietrich Genscher, η κυρίαρχη δύναμη πίσω από την γερμανική ενοποίηση, αισθανόμενος την ιδιαίτερη ευθύνη της γενιάς του, στα «Απομνημονεύματά», συνοψίζει το πνεύμα της μεταβατικής αυτής εποχής: «ο καθένας έπρεπε να γνωρίζει ότι οι Γερμανοί δεν θα αναζητήσουν μοναχικούς δρόμους, αλλά επιθυμούν να ακολουθήσουν την πορεία της Ευρώπης».

Ωστόσο η κατάρρευση του τείχους και η επανένωση του χάρτη της Ευρώπης, προκάλεσε κρίσιμες αναδιατάξεις στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών (τότε) κοινοτήτων. Η δε υποχώρηση της γαλλογερμανικής συνεργασίας, που συνιστούσε έως τότε, το κλειδί των κοινοτικών εξελίξεων, επέφερε και την ετεροβαρή λήψη αποφάσεων.

Για να εκτυλιχθεί ένα σενάριο που φάνταζε πολύ μακρινό: την ανάληψη από το Βερολίνο του (επι)κυρίαρχου ρόλου, χωρίς αντιστάσεις, αντί του “primus inter pares”. Με σταδιακή κατίσχυση επί των ευρωπαϊκών οργάνων –η «διακυβερνητική μέθοδος, έναντι των Ενωσιακών θεσμών», είναι η γλωσσικά εκλεπτυσμένη διατύπωση.

Ο «ευρωσκεπτικισμός» δεν αναπτύσσεται σε κενό
Η διόγκωση του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» -και το εκλογικό του αποτύπωμα- ουδόλως θα πρέπει να αφοριστεί αβασάνιστα, ως εκτροπή. αλλά να εξεταστεί ως πιθανό έκτυπο, φαινομένων ενδοευρωπαϊκής ανισορροπίας.

Τα οποία τροφοδοτούνται από μία επιβαλλόμενη «οικονομική ορθοδοξία» μιας μονομερούς λιτότητας και μιας επίσης ανισοβαρούς αντιμετώπισης των συνεπειών της προσφυγικής/ μεταναστευτικής κρίσης. Καθώς και μιας αυξανόμενης αίσθησης της κοινής γνώμης, ότι η ΕΕ, δεν συνιστά πλέον πεδίο ευημερίας και κοινωνικής γαλήνης. αλλά πεδίο υποδόριων, πλην οξύτατων ανταγωνισμών, για την επιβολή εθνικών στοχεύσεων, στο κοινοτικό οικοδόμημα.

Ο Ι. Κάντ ωστόσο, στο δοκίμιο του για την «Αιώνια Ειρήνη», ηχεί εξαιρετικά επίκαιρος: «δεν θα δημιουργούνται κρατικά χρέη, σε συνάρτηση με εξωτερικές κρατικές διαφορές».
Θα φροντίσει η ίδια η Ευρώπη, την ίαση των παθογενειών και επιδεινούμενων φθορών της. Ή θα αποδυναμωθεί με την αγωνία της περαιτέρω συρρίκνωσης, της οικονομικής αβεβαιότητας και της απομείωσης της επιρροής της.

Εάν η πολιτική απάντηση μόνον αυτονόητη δεν είναι, οι δυνάμεις της –πνευματικές, πολιτιστικές, οικονομικές, κοινωνικές, ακόμη και πολιτικές και ασφαλώς η κοινή γνώμη στη μεγάλη και σιωπηλή της πλειοψηφία- θέλουν την Ευρώπη. αυτή των αξιών της.

Η αμφισβήτηση, προδήλως έχει ερείσματα, όχι μόνον σε τάσεις κατίσχυσης των φερομένων ως «ενάρετων» εταίρων, αλλά και σε υπαρκτές, σοβαρές, βαθιές, επίμονες αδυναμίες και νοσίες διαρθρωτικού χαρακτήρα, των περιμετρικών κυρίως κρατών. Και στην αναποτελεσματικότητα, ιδίως στην περίπτωση της χώρας μας, της πολιτικής και εγχώριας επιχειρηματικής καθεστηκυίας τάξης, να αποσβήσουν το τρέχον σκηνικό τραγωδίας.

Μια άλλη δοκιμασία, πέραν της οικονομικής, η προσφυγική κρίση, προστέθηκε στο γνώριμο για την Ευρώπη κρίσιμο ζήτημα των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών προς τους κόλπους της.

Αναδεικνύοντας το θέμα- περισσότερο ανομολόγητο, παρά υποτιμημένο- της ίδιας της ευρωπαϊκής ταυτότητας. που υπό μία οπτική, φαίνεται να αποτελεί το υπαρξιακό της διακύδευμα.

Η ταυτότητα της Ευρώπης, ως υπαρξιακό διακύδευμα
Θα με συγχωρήσετε που αποδίδω στις λέξεις αυτές, Ευρώπη και Ευρωπαίος, μία έννοια κάπως ευρύτερη από τη γεωγραφική, και κάπως ευρύτερη από την ιστορική, μα, κατά κάποιο τρόπο, λειτουργική. Θα έλεγα σχεδόν, καθώς η σκέψη μου καταχράται τη γλώσσα μου, ότι μία Ευρώπη αποτελεί ένα είδος συστήματος διαμορφωμένου από μία ορισμένη ανθρώπινη ποικιλομορφία και από έναν ιδιαίτερα ευνοημένο τόπο, σφυρηλατημένη τελικά από μία μοναδικής ποικιλίας και ζωντάνιας ιστορία»
Paul Valery

Το πανάρχαιο μάθημα του Ελληνικού Λόγου και της Αρετής, η κληρονομιά του Δικαίου και η παράδοση της Ρώμης, το δίδαγμα της Αγάπης του Ευαγγελίου, -στις διαφοροποιημένες προσλήψεις τους- συνιστούν διαχρονικά και αδιαμφισβήτητα, τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής ταυτότητας. και τη μήτρα του Δυτικού πολιτισμού.
Με απορρέουσες θεμελιώδεις αξίες, την Ειρήνη, τη Δημοκρατία, την Ασφάλεια, τη Δικαιοσύνη, την Ισονομία, τη Συνεργασία, την Αλληλεγγύη, τη Συνοχή, την Ανεκτικότητα.

Η παρατεταμένη ωστόσο κρίση και η, απροκάλυπτη, εν είδει, ex cattedra, «επιβολή» των θεσμών στους αδύναμους ιδίως «εταίρους», ανέσυραν, τις διαφορές των προσεγγίσεων του «Ειδέναι», του Ratio, της Χριστιανικής ερμηνείας του υπερβατικού. ενίοτε καθιστώντας τες ως ανάχωμα στη συνεργασία, αλλά και προκαλώντας ένα ψυχικό ρήγμα μεταξύ (άλλοτε) 28.

Είναι το όλο κλίμα αναστρέψιμο; Ή τουλάχιστον, δίχως να επέλθει το πλήρωμα του κύκλου: γένεση – ανάπτυξη – φθορά – κρίση – διάρρηξη;

Μπορούν οι κυρίαρχες elits, της πολιτικής ιδίως Ευρώπης, μεγαλωμένες σε περιόδους μεταπολεμικής ευφορίας, να αντλήσουν από το μάθημα της ιστορίας. Και σ’ ένα διεθνές (και εσωτερικό) περιβάλλον, όπου τα «πάντα ρει», να ενσκήψουν στο Αριστοτέλειο «εάν όλοι αλλάζουν στην επιφάνεια, η ουσία παραμένει αμετάβλητη»; Που στην συγκεκριμένη περίπτωση, αμετακίνητες, είναι σαφώς οι αξίες της. Αυτές που έδωσαν πνοή στο ενοποιητικό εγχείρημα. Εν πολλοίς, είναι δυνατή η παλιννόστηση της, μεγάλης, ταλανιζόμενης σήμερα, Ευρωπαϊκής Ιδέας;

Η Ευρώπη είναι οι αξίες της
Δεν είμαι με ένα κόμμα, είμαι με μία αρχή.
Το κόμμα είναι το φύλλωμα, πέφτει. Η αρχή είναι η ρίζα. Μένει.
Τα φυλλώματα κάνουν θόρυβο και δεν κάνουν τίποτε. Η ρίζα σιωπά και κάνει τα πάντα.
Victor Hugo

Η Ένωση, συνεχίζει να οικοδομείται, πάνω στο αξιακό της υπόστρωμα –αυτό της ταυτότητά της- το οποίο αποτυπώνεται, στις αρχές των Ιδρυτικών της Συνθηκών.
Στην τρέχουσα συγκυρία δεν είναι, νομίζω, πλεονασμός να τονιστεί ότι η Γηραιά Ήπειρος, στην Ιστορία της, πορεύτηκε μεταξύ του αλληλοσπαραγμού του Νείκους και δημιουργικής μεγαληγορίας της Φιλότητας. χαρακτηριζόμενη εναλλασσόμενα, ως η Σκοτεινή Ήπειρος -και αυτή του Φωτός.

Γι’ αυτό η Ευρώπη δεν μπορεί να επιτρέψει φαινόμενα μηδενισμού, όπως επεσήμανε προφητικά ο Νίτσε στον «Ευρωπαϊκό Μηδενισμό», δηλαδή στην «πτώση κάθε υψηλής αξίας». Γιατί αυτοαναιρείται. Εκπίπτει σε μία κατάσταση, που ο ίδιος χαρακτήριζε, ότι «θυμίζει καταστροφή», παρομοιάζοντάς την ως «ποτάμι που δεν έχει πια το θάρρος να προβεί σε σκέψεις».

Εξήντα χρόνια μετά την υπογραφή της Ιδρυτικής Συνθήκης της Ρώμης στις 25 Μαρτίου 1957, το ύψιστο διακύδευμα -στον αντίποδα του Ηρακλείτιου «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί»- παραμένει η διαρκής ειρήνη, που τόσο ενέπνευσε τον Ι. Κάντ, ουσιαστική και σε όλους τους τομείς του γίγνεσθαι και ουδόλως προσχηματική. Η οποία προϋποθέτει και τη διαρκή κατίσχυση των αξιών της, έναντι κάθε φερόμενης εκτροπής.

Τα «σχεδιάσματα» για το μέλλον της Ευρώπης. Μεταξύ φεντεραλιστικής πορείας και συν-ομοσπονδίας.
Τα πρόσφατα «σχεδιάσματα» της Επιτροπής, για τη μελλοντική «Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική», κινούνται μεταξύ μιας φεντεραλιστικής προοπτικής και μιας συν-ομοσπονδιακής δομής, σε οικονομικό κυρίως τάπητα.
Προβάλλεται και μία ενδιάμεση υπόθεση, της «διαφοροποιημένης διαστρωμάτωσης της Ευρώπης, στη βάση ομόκεντρων κύκλων», μία μορφή ενισχυμένης συνεργασίας, που προβλέπεται ήδη στις Συνθήκες: στον εσωτερικό πυρήνα/ κύκλο, ανήκουν οι χώρες, που επιθυμούν και μπορούν να συμμετάσχουν στο Ευρώ. ο επάλληλος κύκλος περιλαμβάνει τις υπόλοιπες, ενώ ο εξωτερικός είναι αυτός των τρίτων χωρών, με «προνομιακές» σχέσεις συνεργασίας.

Η υπόθεση της ομοσπονδιακής άρθρωσης, με περαιτέρω εμβάθυνση των θεσμών της, προσκρούει ωστόσο στην καχυποψία, ότι η ίδια ΕΕ, αποτέλεσε όχημα ηγεμονικών βλέψεων.
Το άλλο «υποτύπωμα», της Ευρώπης ως ενιαίας Αγοράς, αποστερημένης από πολιτικές στοχεύσεις, με μάλλον αβέβαιο το κοινό νόμισμα και αμετάβλητη την πολιτική ασφάλειας, συνιστά ένα είδος συνομόσπονδης Ευρώπης.

Μία διάταξη στη βάση πολλών επιλογών -αυτών της «μεταβλητής γεωμετρίας», ένα τρίτο σενάριο, αποδυναμώνει την Ένωση. ενισχύει αντίθετα τους κυρίους «συνομιλητές» των εξελίξεων.

Μία Ευρώπη αποδεκτή, δεν επιτρέπει «νικητές» και «ηττημένους»
Η στερεοτυπική θέση για την αναγκαιότητα και σήμερα, μιας ενιαίας και ισχυρής ευρωπαϊκής οντότητας -«όλοι μαζί μπορούμε»- σε ένα παγκοσμιοποιημένο, μη αναστρέψιμο, πλην σαφώς ρυθμίσιμο κόσμο, διατηρεί στο ακέραιο την εγκυρότητά της.

Τα οφέλη ωστόσο των εταίρων από μια κοινότητα, δεν μπορεί να είναι ασύμμετρα.
Η ισοβαρής πρακτική (win to win), συνιστά το θεμέλιο κάθε μορφής συν-εταιρισμού, πόσο μάλλον κοινότητας, με μακροχρόνιες επιδιώξεις προόδου και ευημερίας. που βλέπει και αντιμετωπίζει την ετερότητα ως πλούτο.

Στον αντίποδα μιας στάσης που αδιαφορεί, με δείκτες, για τους μεν να ευημερούν, για τους άλλους να διολισθαίνουν σε μία σχοινοτενή και επιδεινούμενη ύφεση. που υποδαυλίζει αποκλίσεις, αντιθέσεις, αντιπαλότητες.

Με σαφείς αντανακλάσεις στα κοινοτικά όργανα, -άλλωστε η Ένωση παραμένει ένας διακυβερνητικός οργανισμός –στη λήψη τουλάχιστον των κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων. Το όποιο εγχείρημα χειραγώγησης των κοινοτικών θεσμών, μεταφράζεται σε ρωγμές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, απομείωση του κύρους, του ρόλου και της επιρροής των.

Διευθυντήρια, ακόμη και με μετρημένους στα δάχτυλα τραυματίου χειρός «επισπεύδοντες», επί 27 πλέον εταίρων, ουδόλως ευνοούν την σταθερότητα της Γηραιάς Ηπείρου. και δεν προκαλούν απλά περαιτέρω ομαδοποιήσεις, αντίθετα: την «Ύβριν» του Ηγεμονισμού, ακολουθεί αναπόδραστα –και είναι πλέον φανερό- η «Νέμεσις» της διάρρηξης της.

Η ίδια η δυναμική της Ιστορίας, δυσκόλως θα επιτρέψει μία κάποια μορφή –εσωτερική ή μη- «Χανσεατικής Ένωσης».
Η «πολύπαθη» αρχή της επικουρικότητας –σύμφωνα, με την οποία δεν ανατίθενται σε ανώτερη διοικητική βαθμίδα αρμοδιότητες, όταν μπορούν να ασκηθούν αποτελεσματικότερα σε κατώτερη- προσφέρει θεσμικά, μία δικλείδα ασφαλείας, στην άλλη πληγή του Ενωσιακού οικοδομήματος: τον συγκεντρωτισμό, σε μία ολοένα δυσκολότερα ελεγχόμενη κοινοτική γραφειοκρατία. Δεν πείθει ωστόσο στην πράξη, ιδίως για τις κρίσιμες αποφάσεις. Αντίφαση; Ασφαλώς.

Παραφράζοντας την Πυθαγόρεια – Πλατωνική θεώρηση των ιδεατών στερεών, που με τόσο ενάργεια τα κατέστησε προσιτά ευρύτερα, ο Leonardo da Vinci -ως “solidi platonici”- είναι το «εικοσαεπτάεδρο». που εγγυάται το εδραίο του νέου οικοδομήματος, στη κοινοτική διαδικασία λήψη κοινοτικών αποφάσεων.
Δύσκολο ή δυσκολότερο, συνιστά την ασφαλή εναλλακτική ενός μέλλοντος, όπου η κατάρρευση δεν είναι απλώς μία υπόθεση.

Είναι γεγονός ότι η πολιτική παραμένει «η τέχνη του εφικτού» – ο Σταγειρίτης συνεχώς επιβεβαιώνεται -ακόμη και στην αναμέτρηση της με την ουτοπία, την πραγματικότητα ίσως, του αύριο-. η δε Γηραιά Ήπειρος δεν αποτελεί εξαίρεση.

Αξίζει να υπογραμμιστεί ωστόσο, ότι όσοι συνέβαλλαν στη θεωρητική διαμόρφωση μιας πολιτικής κοινωνίας και του πολιτεύματος της -από τον Ιππόδαμο στον Πλωτίνο, από τον Αυγουστίνο στον Πλήθωνα, από τον Bacon στον Campanella, για να δωθεί το μέτρο- και έχτισαν τα θεμέλια της «Ευρωπαϊκής Πολιτείας, της εμφύσησαν αρχές και αξίες. αυτές που η σημερινή Ευρωπαϊκή κοινωνία ενστερνίζεται.

Σ΄ αυτό το μάθημα οφείλει να συνεχίσει να θητεύει η Ευρώπη, σε ένα τόσο ρευστό και με αναδυόμενη πολυπολικότητα κόσμο, αυξανόμενης αλληλοεξάρτησης. βασισμένη στις αξίες που τη δημιούργησαν –και η ανεκτικότητα στο δικαίωμα του διαφορετικού, συνιστά θεμελιώδη κατάκτηση της- μπορεί να σφυρηλατήσει μία ενότητα, που θα της επιτρέψει να ατενίσει ένα βιώσιμο μέλλον.

……..
Την απάντηση του ερωτήματος «Ποια Ευρώπη» -όπου η (επαν)ισορροπία συνιστά το κομβικό σημείο –θα την δώσει, οφείλει να τη δώσει, το μάθημα της ίδιας της ιστορία της. Άλλωστε η ίδια διδάσκει ότι, όταν αυτή αγνοείται, ο “ex deus machina”, συνιστά πάντα έκπληξη.

http://www.lykavitos.gr/archives/453775

Κοινωφελής Εργασία στους Δήμους: Τα οριστικά αποτελέσματα

Αναρτήθηκαν , 24 Μαρτίου 2017, στη διαδικτυακή πύλη του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού www.oaed.gr (στην ενότητα «Προγράμματα Κοινωφελούς Χαρακτήρα 2017») στο «Πρόγραμμα Κοινωφελούς Χαρακτήρα για όλους τους Δήμους της χώρας για 24.251 θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης», ύστερα από σχετική Απόφαση της Διοικήτριας του ΟΑΕΔ καθ. Μ. Καραμεσίνη οι ακόλουθοι πίνακες:
1. ο Οριστικός Πίνακας Επιτυχόντων

2. ο Οριστικός Πίνακας Επιλαχόντων και

3. ο Οριστικός Πίνακας Αποκλειομένων

Ο Οριστικός Πίνακας περιλαμβάνει τους ωφελούμενους, εγγεγραμμένους στο μητρώο ανέργων του Οργανισμού, ηλικίας 18 ετών και άνω, που θα τοποθετηθούν για οκτώ μήνες στους Επιβλέποντες Φορείς (Δήμους), όπως έχουν καθοριστεί σύμφωνα με τη Δημόσια Πρόσκληση.

Η κατάρτιση του Οριστικού Πίνακα πραγματοποιήθηκε με αυτοματοποιημένο, διαφανή και αντικειμενικό τρόπο μέσω του Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος (ΟΠΣ) του ΟΑΕΔ, με βάση τα προβλεπόμενα κριτήρια της εγκεκριμένης από το ΑΣΕΠ Δημόσιας Πρόσκλησης.

Οι ενδιαφερόμενοι έχουν τη δυνατότητα να ενημερωθούν για την ηλεκτρονική τους αίτηση και τη μοριοδότησή τους, είτε από το Μητρώο τους μέσω του e-Services IIS στην καρτέλα της αντίστοιχης αίτησής τους είτε με τον αριθμό πρωτοκόλλου της αίτησής τους από τους αντίστοιχους πίνακες κατάταξης ανέργων που έχουν αναρτηθεί στο διαδικτυακό τόπο του ΟΑΕΔ www.oaed.gr.

Οι άνεργοι που έχουν επιλεγεί για τοποθέτηση ως επιτυχόντες καλούνται, εντός προθεσμίας πέντε εργάσιμων ημερών από την ενημέρωσή τους, να προσέλθουν στην αρμόδια Υπηρεσία (ΚΠΑ2), όπου είναι εγγεγραμμένοι ως άνεργοι, προκειμένου να πραγματοποιήσουν με τον Εργασιακό Σύμβουλο την πρώτη συμβουλευτική δράση και να παραλάβουν συστατικό σημείωμα για την υπόδειξή τους στους Επιβλέποντες Φορείς (Δήμους).      

Στις περιπτώσεις που δεν καθίσταται δυνατή η επικοινωνία των Υπηρεσιών του ΟΑΕΔ με τους επιτυχόντες ωφελούμενους, οι ωφελούμενοι υποχρεούνται να εμφανιστούν στις αρμόδιες Υπηρεσίες, εντός 30 εργάσιμων ημερών από την ανάρτηση του Οριστικού Πίνακα Κατάταξης Ανέργων. Στην περίπτωση που παρέλθει η προθεσμία των 30 εργάσιμων ημερών, οι επιτυχόντες αποκλείονται από τον Οριστικό Πίνακα.

Με στόχο τη διευκόλυνση της επανένταξης των ανέργων στην αγορά εργασίας, το πρόγραμμα περιλαμβάνει δράσεις ενεργοποίησης των ωφελουμένων (συμβουλευτική και  κατάρτιση).

Αναλυτικότερα, τα ΚΠΑ2 όπου οι ωφελούμενοι είναι εγγεγραμμένοι ως άνεργοι, θα προσφέρουν δύο δράσεις συμβουλευτικής στους ωφελούμενους του προγράμματος κατά την είσοδο και την έξοδο από αυτό. Η Δράση της Συμβουλευτικής είναι υποχρεωτική για όλους τους ωφελούμενους και χωρίζεται σε δύο μέρη.

Στην πρώτη Συμβουλευτική ο Εργασιακός Σύμβουλος παρέχει πληροφόρηση στον ωφελούμενο σχετικά με το πρόγραμμα αναβάθμισης των τυπικών προσόντων (πρόγραμμα κατάρτισης) και καταγράφει την δήλωση του ωφελούμενου εάν επιθυμεί να το παρακολουθήσει ή όχι. Επισημαίνεται ότι η υλοποίηση της δράσης της κατάρτισης είναι προαιρετική. Η δήλωση συμμετοχής στο Πρόγραμμα Κατάρτισης, η οποία γίνεται στη φάση της πρώτης συμβουλευτικής δράσης, αποτελεί οριστική επιλογή και δεν μπορεί να αλλάξει.

Μετά την ολοκλήρωση της πρώτης συμβουλευτικής, ο ωφελούμενος παραλαμβάνει από τον Εργασιακό Σύμβουλο το Συστατικό Σημείωμα προκειμένου να απευθυνθεί στον Επιβλέποντα Φορέα (Δήμο).

Η δεύτερη Συμβουλευτική πραγματοποιείται στο τέλος του Προγράμματος και αφορά στον επαγγελματικό προσανατολισμό-επαναπροσανατολισμό των συμμετεχόντων.

Επισημαίνεται ότι την ευθύνη για την υπόδειξη και ενημέρωση των επιτυχόντων ωφελουμένων έχει η αρμόδια Υπηρεσία (ΚΠΑ2), όπου οι ωφελούμενοι είναι εγγεγραμμένοι ως άνεργοι.

Επίσης, για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ωφελουμένων στο πλαίσιο της καταβολής των πληρωμών τους, ο αριθμός καταθετικού λογαριασμού ΙΒΑΝ με υποχρεωτικά πρώτο δικαιούχο τον ωφελούμενο προσκομίζεται κατά τη διαδικασία της υπόδειξης.

Για τη διαδικασία υπόδειξης και την προσκόμιση των σχετικών δικαιολογητικών στους επιβλέποντες φορείς οι ωφελούμενοι άνεργοι μπορούν να ενημερωθούν από τον διαδικτυακό τόπο του ΟΑΕΔ www.oaed.gr, στην ενότητα «Προγράμματα Απασχόλησης» / «Προγράμματα Κοινωφελούς Χαρακτήρα» / «Οδηγός Εφαρμογής Προγράμματος» καθώς και από τις αρμόδιες Υπηρεσίες του Οργανισμού (ΚΠΑ2).

Για τα αποτελέσματα πατήστε ΕΔΩ

Η πηγή του Κακού

Η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυτοδύναμη μετά τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981, στην καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία στο Περιστύλιο της Βουλής, αμέσως μετά την ορκωμοσία της.


ΠΑΝΑΓΗΣ ΒΟΥΡΛΟΥΜΗΣ*
Η δεκαετία του 1980 έφερε τούμπα τη ζωή πολλών, και τη δική μου. Από την Bentley του Ανδρεάδη με σοφέρ βρέθηκα με Vespa. Είναι η μοίρα όσων μπλέκουν με το Δημόσιο. Δεν παραπονιέμαι, ήταν ένα μάθημα που δεν έμαθα και μια εμπειρία που αντέχεται όταν είσαι στα σαράντα σου.

Για άλλους η τούμπα ήταν αντίστροφη. Ηταν τότε η εποχή που διαμορφώθηκε ο μετα-ΠΑΣΟΚ Νεοέλληνας. Εκείνοι που είχαν ωριμάσει πριν από το 1980 ήταν διαφορετικοί από τους κατόπιν. Οχι αναγκαστικά καλύτεροι αλλά πιο σκληραγωγημένοι, με λιγότερες απαιτήσεις. Αν δεν σέβονταν ιδιαίτερα την εξουσία, πάντως την υπολόγιζαν. Ηταν κυβερνήσιμοι.

Αυτοί που ήρθαν στα πράγματα το 1981 βρήκαν τα ταμεία γεμάτα και τη χώρα δίχως να χρωστάει. Το γλέντι που ακολούθησε και που έμοιαζε δίχως τέλος έφτιαξε γενιές με απαιτήσεις και αξιώσεις. Μπήκαμε για καλά στην εποχή των κεκτημένων. Από το σχολείο στο πανεπιστήμιο, τον χώρο εργασίας, τα χρόνια της σύνταξης. Διά βίου κεκτημένα. Εσπασε η σχέση προσφοράς και ανταμοιβής. Αντικαταστάθηκε από το «παίρνω γιατί το θέλω και μπορώ»! Γεννήθηκε τη δεκαετία του ’80 ο εξαγοράσιμος τεμπέλης, ο εκβιαστής ΠΑΣΟΚάνθρωπος με μαμή το ψέμα. Συνήθισαν κυβερνώντες και κυβερνώμενοι στο σύστημα της διακυβέρνησης διά της εξαγοράς. Γενιές μεγάλωσαν χωρίς να μάθουν ότι υπάρχουν και άλλα συστήματα. Ηταν η φυσική τάξη πραγμάτων. Αν όχι για όλους, όμως για πάρα πολλούς, αρκετούς για να γείρει προς τα εκεί η ζυγαριά.

Αυτό μας κληρονόμησε η δεκαετία του 1980 και όποιος κυβερνά από εδώ και εμπρός με αυτό το υλικό θα έχει να κάνει. Αλλά με τι θα αγοράζει; Τα δανεικά στέρεψαν και το ψέμα δεν κρατάει πολύ, έχουν φαγωθεί και τα λεφτά των παιδιών και των εγγονών μας.
Πόσος καιρός θα χρειαστεί για να βγάλει από το πετσί του ο Ελληνας τη δεκαετία του ’80; Δύσκολο, σχεδόν αδύνατον με το καλό. Ο ΠΑΣΟΚάνθρωπος αναπαράγεται πια αυτόματα και δεν ακούει στη λογική. Μόνον η σκληρή ανάγκη θα τον αναγκάσει να καταλάβει ότι το μόνο κεκτημένο διαρκείας που απέμεινε είναι εκείνο της Βίβλου: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα φας ψωμί».

Εν τω μεταξύ, εκείνοι που δεν έφταιξαν θα πληρώσουν και είναι βαριά άδικο. Είναι αυτό που οι πρόγονοί μας ονόμασαν ύβρις, για την ώρα δίχως κάθαρση και τιμωρία. Αυτά για τα χρόνια του ’80.

* Ο κ. Παναγής Βουρλούμης ήταν διοικητής της Εμπορικής Τράπεζας, θέση την οποία έχασε με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981. Μετέπειτα διετέλεσε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ (2004 - 2010).

Γιατί τρώμε μπακαλιάρο με σκορδαλιά την 25η Μαρτίου

Η παράδοση θέλει την 25η Μαρτίου να τρώμε μπακαλιάρο και μάλιστα με σκορδαλιά.
Γνωρίζετε όμως πώς προέκυψε αυτή η συνήθεια και πώς μπορούμε να διώξουμε τη μυρωδιά του σκόρδου; Μέσα στη νηστεία της μεγάλης Σαρακοστής η Εκκλησία μας επιτρέπει δύο εξαιρέσεις κατά τις οποίες μπορούμε να φάμε ψάρι. Στις 25 Μαρτίου που γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων.
 Η επιλογή του παστού μπακαλιάρου έγινε γιατί όσοι ζούσαν κοντά στη θάλασσα μπορούσαν να τρώνε φρέσκα ψάρια, αλλά όσοι ζούσαν σε απομακρυσμένα χωριά είχαν πρόβλημα γιατί δεν υπήρχαν ψυγεία.
O μπακαλιάρος, λοιπόν εκείνα τα χρόνια, ήταν ιδανικός, γιατί ήταν φθηνός και μπορούσε να διατηρηθεί για μεγάλο διάστημα όταν γινόταν παστός. Στην Ελλάδα η δημοφιλέστερη συνταγή είναι μπακαλιάρος με σκορδαλιά κι αυτό γιατί το σκόρδο είναι ελληνικό, η σκορδαλιά παραδοσιακή, και ταιριάζουν γευστικά πάρα πολύ.
Πώς φεύγει η μυρωδιά του σκόρδου 
Aν τελικά επιλέξετε να φάμε σκορδαλιά, άλλα θέλετε να διώξετε τη μυρωδιά του από το στόμα σας, υπάρχει τρόπος. Μπορείτε να μασήσετε φυλλαράκια φρέσκου μαϊντανού, ή να φάτε λίγο ελληνικό καφέ ωμό. Ένα καρφάκι γαρύφαλλο που θα κρατήσετε στο στόμα σας είναι μια πολύ καλή λύση. Τα φύλλα του φασκόμηλου έχουν καλά αποτελέσματα, επίσης και το μήλο βοηθάει πάρα πολύ.

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/giati-trome-bakaliaro-skordalia-tin-25i-martiou/

Το test του Δαλάι Λάμα!Μόνο 4 ερωτήσεις και οι απαντήσεις θα σε εκπλήξουν!

Ο Dalai Lama είπε: Διαβάστε το για να δείτε αν όντως ισχύει για εσάς…
Πολύ ενδιαφέρον. Μόνο 4 ερωτήσεις και οι απαντήσεις θα σε εκπλήξουν. Μην κλέβεις κοιτώντας τις απαντήσεις στο τέλος. Το μυαλό είναι σαν αλεξίπτωτο, δουλεύει καλύτερα όταν είναι ανοικτό. Είναι πολύ διασκεδαστικό να το κάνεις, αλλά πρέπει να ακολουθήσεις τις οδηγίες κατά γράμμα.

Μην κλέβεις !
ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟ ΤΕΣΤ!!! ΠΡΟΣΟΧΗ ! Απάντησε τις ερωτήσεις όσο προχωράς!
Υπάρχουν μόνο 4 ερωτήσεις και αν τις δεις όλες πριν τελειώσεις, δεν θα έχεις ειλικρινή αποτελέσματα.
Προχώρα σιγά-σιγά και κάνε κάθε άσκηση. Μην κοιτάς τα επόμενα.
Πάρε χαρτί και μολύβι για να γράφεις τις απαντήσεις όσο προχωράς! Θα τις χρειαστείς στο τέλος.
Αυτό είναι ένα αξιόπιστο ερωτηματολόγιο το οποίο μπορεί να σου πει πολλά για τον πραγματικό σου εαυτό.
Δώσε μία απάντηση για κάθε ερώτηση.
Προχώρησε
Για να αρχίσεις το τεστ

1. Βάλε τα παρακάτω 5 ζώα, με τη σειρά προτίμησής σου.
Αγελάδα
Τίγρης
Πρόβατο
Άλογο
Γουρούνι

2. Γράψε μία λέξη που περιγράφει κάθε ένα από τα παρακάτω :
Σκύλος
Γάτα
Αρουραίος
Καφές
Θάλασσα

3. Σκέψου κάποιον (που επίσης σε ξέρει και είναι σημαντικός για σένα), τον οποίο μπορείς να τον συσχετίσεις με τα παρακάτω χρώματα (μην δώσεις την ίδια απάντηση 2 φορές. Κάθε χρώμα πρέπει να έχει και άλλο όνομα προσώπου)
Κίτρινο
Πορτοκαλί
Κόκκινο
Άσπρο
Πράσινο

4. Τέλος, γράψε το αγαπημένο (τυχερό) σου νούμερο και την αγαπημένη σου μέρα της εβδομάδος ..
Τελείωσες;
Παρακαλώ, σιγουρέψου ότι οι απαντήσεις που έδωσες είναι αυτές που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ !!
Κοίταξε τις ερμηνείες πιο κάτω: (αλλά πριν συνεχίσεις, επανέλαβε την ευχή σου!)
Αυτό καθορίζει, τις προτεραιότητές σου στη ζωή!

1)
Η Αγελάδα εκφράζει την ΚΑΡΙΕΡΑ
Η Τίγρης εκφράζει την ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
Το Πρόβατο εκφράζει την ΑΓΑΠΗ
Το Άλογο εκφράζει την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Το Γουρούνι εκφράζει τα ΧΡΗΜΑΤΑ

2)
Η περιγραφή που έδωσες για το ΣΚΥΛΟ, υποδηλώνει την προσωπικότητά σου.
Η περιγραφή που έδωσες για τη ΓΑΤΑ, υποδηλώνει την προσωπικότητα του συντρόφου σου.
Η περιγραφή που έδωσες για τον ΑΡΟΥΡΑΙΟ, υποδηλώνει την προσωπικότητα των εχθρών σου..
Η περιγραφή που έδωσες για τον ΚΑΦΕ, υποδηλώνει το πως ερμηνεύεις το Σeχ.
Η περιγραφή που έδωσες για τη ΘΑΛΑΣΣΑ, υποδηλώνει την ίδια σου τη ζωή.

3)
Κίτρινο: Κάποιος που δεν θα ξεχάσεις ποτέ !
Πορτοκαλί: Κάποιος που υπολογίζεις για πραγματικό σου φίλο.
Κόκκινο: Κάποιος που αγαπάς πραγματικά
Άσπρο: Η δίδυμη ψυχή σου
Πράσινο: Κάποιος που δεν θα ξεχάσεις για την υπόλοιπη ζωή σου.

4)
Πρέπει να στείλεις αυτό το μήνυμα σε τόσα άτομα όσα και ο αγαπημένος (τυχερός) σου αριθμός
που σημείωσες πριν, και η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί την ημέρα που έβαλες ως αγαπημένη.
Αυτό το είπε ο Dalai Lama για την Χιλιετία – απλά χάλασε λίγα δευτερόλεπτα από το χρόνο σου για να το διαβάσεις και να σκεφτείς. Μην πετάξεις αυτό το μήνυμα, το mantra θα φύγει από τα χέρια σου στις επόμενες 96 ώρες. Θα έχεις μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Αυτό είναι αλήθεια, ακόμη και αν δεν είσαι προληπτικός.

newsbomb.gr

Ο πιο δύσκολος ρόλος της καριέρας της

By Νίκος Μουρατίδης

Χωρίς υπερβολή, αυτό που κάνει φέτος η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο καταπληκτικό έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ «Πλατεία Ηρώων», είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει στην καριέρα της. Και σημειωτέον έχει παίξει τους πιο απαιτητικούς ρόλους του θεάτρου.

Η ηθοποιός φαινόμενο για την Ελληνική πραγματικότητα για μία ακόμη φορά μας αφήνει άφωνους με το ταλέντο, την ψυχή, την πειθαρχία, την προσήλωση και την τεχνική της. Επί μία ώρα-χωρίς υπερβολή – έχει ένα υστερικό ντελίριο λόγου, που σε καθηλώνει.

Όσα λέγονται και όσα γίνονται σ’ αυτό το έργο είναι για τον καθηγητή Σούστερ, ο οποίος μόλις έχει αυτοκτονήσει. Το έργο ξεκινάει στο πρώτο του μέρος με την οικονόμο και την υπηρέτρια που μας βάζουν στο κλίμα και κορυφώνεται με το δείπνο της οικογένειας του καθηγητή. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη παίζει την οικονόμο, την κυρία Τσίτελ, μια γυναίκα στερημένη, αφοσιωμένη, κρυφά ερωτευμένη με τον κύριο καθηγητή, μια γυναίκα που δεν δέχτηκε ποτέ στην ζωή της ένα χάδι, λίγη τρυφερότητα… και όλο αυτό το βγάζει σε ένα σχεδόν μονόλογο /χείμαρρο υστερίας. Την ρώτησα πως το αντέχει αυτό το πράγμα κάθε βράδυ και γέλασε. “Νόμιζα ότι θα εκραγείς” της είπα. “Είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει” μου είπε.

Παίζει εντελώς άβαφτη. Χωρίς ίχνος μακιγιάζ. Ούτε καν λίγη πούδρα. Τίποτα. Τα μαλλιά της είναι τραβηγμένα σε κότσο και τα ρούχα της πολύ συντηρητικά και αυστηρά. Ξεχνάς ότι βλέπεις μια ηθοποιό και είσαι πεπεισμένος ότι βλέπεις την κυρία Τσίτελ. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη έχει αποδείξει ότι είναι φτιαγμένη από την στόφα της μεγάλης θεατρίνας που ψάχνει και αναζητά τα έργα και τους ρόλους όπου κι αν βρίσκονται. Την μια χρονιά μπορεί να είναι στην σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στην Επίδαυρο, και την άλλη σε κάποιο υπόγειο parking ή σε κάποιο μικρό συνοικιακό θεατράκι.

Ο Χρήστος Στέργιογλου που παίζει τον αδελφό του εκλιπόντα καθηγητή, λέει όλα θέλουμε να ακούσουμε. Και είναι σαν να μιλάει για την σημερινή εποχή (μην σου πω και για την Ελλάδα). Ένας ηλικιωμένος τύπος που τίποτα δεν του αρέσει, όλα του φαίνονται φτηνιάρικα, πρόχειρα και κατευθυνόμενα. Δεν του αρέσει ούτε η πολιτική κατάσταση, ούτε η άνοδος της ακροδεξιάς, ούτε το πώς έχουν καταντήσει την μουσική, το θέατρο και τις τέχνες.

Για περισσότερα κλικ εδώ

Ο θάνατος του «κυρ Θόδωρου» δεν σηματοδοτεί απλώς (και ούτως ή άλλως) ένα τέλος εποχής. Σηματοδοτεί κι αυτό τον ίδιο το θάνατο των «παλιών, καλών καιρών».

του Στέλιου Μαρκάκη 
 Δε δούλεψα ποτέ στο "Φως". Η πιάτσα μας όμως είναι μικρή και όλοι ήξεραν ποιος και τι ήταν ο Θόδωρος Νικολαΐδης. Μια μυθιστορηματική φυσιογνωμία, ένας γίγαντας της δημοσιογραφίας, ένας ανυπέρβλητος δάσκαλος, ένας ακάματος, υπερήφανος, ξεροκέφαλος όπως όλοι οι σπουδαίοι, ασυμβίβαστος και παλαιάς κοπής ευπατρίδης, ο τελευταίος -και εδώ και δεκαετίες ο μ ό ν ο ς - πραγματικός εκδότης εφημερίδας, αθλητικής ή άλλης. Και, όπως από το 1995 έλεγα στους μαθητές του ΚΑΡ: η δημοσιογραφία είναι καλή όσο οι εκδότες της, όχι όσο οι δημοσιογράφοι της…
Από την αρχή της καθεστωτικής ΠΑΣΟΚΑΡίας, στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν και ξεκίνησε η παρακμή, με σταθερά βήματα ή και άλματα ακόμη, αυτή η έννοια, "εκδότης εφημερίδας" έφτασε να καταντήσει βρισιά. Συνώνυμο του εκβιασμού, του αριβισμού, της αλητείας, της ιδεολογικής εκπόρνευσης και της ανερυθρίαστης πεολειχίας στην (όποια) εξουσία -πολιτική, οικονομική, αθλητική...
Μέσα σ' αυτό το ολοένα και πιο ζοφερό κλίμα, το "Φως", αρνούμενο ακόμη και να δημοσιεύει διαφημίσεις, προκειμένου να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν, δικαίωνε σταθερά και μόνιμα το όνομά του. Και όταν πλέον, μέσα του 2000, τίποτε δεν είχε μείνει όρθιο, ο "κυρ Θόδωρος" έφτασε να γίνει κάτι περισσότερο από εκδότης. Έγινε σύμβολο όλων όσα σημαίνουν οι "παλιοί, καλοί καιροί" για όσους από εμάς μπήκαμε στη δουλειά με όνειρα και αρχές και όχι ως πειθήνια μαντρόσκυλα του όποιου "αφεντικού".
Ναι. Το "Φως" ήταν μια ταγμένη εφημερίδα. Αλλά, όλες οι εφημερίδες, από καταβολής Τύπου είναι ταγμένες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν είναι όμως το ίδιο ειλικρινείς και ξεκάθαρες, ούτε δικαιούνται τον τίτλο "εφημερίδα" όπως τη δικαιούτο το Φως του κυρ Θόδωρου.
Στις 25 Οκτωβρίου του 1896, ένας άλλος πρωτοπόρος του Τύπου, ο Αντολφ Οκς, φρέσκος, τότε, ιδιοκτήτης των New York Times, τύπωσε για πρώτη φορά δίπλα στον τίτλο, το σλόγκαν της εφημερίδας: "All the news that's fit to print". Σημαίνει, σε ελεύθερη μετάφραση, "όλα τα νέα που είναι αρμόζον να τυπωθούν". Και παρότι ως δήλωση ερχόταν να αντιπαρατεθεί ευθέως με τον κιτρινισμό των φτηνών φυλλάδων της εποχής (και τα γελοία "νέα" που δημοσίευαν προκειμένου να εντυπωσιάσουν το κοινό), στη βάση της εμπεριέχει και μια άλλη παραδοχή: πως όλα τα "νέα" δεν αξιώνονται να γίνουν "ειδήσεις" εφημερίδας.
Όχι μόνο επειδή, αυτονόητα, ο χώρος της είναι πεπερασμένος -το "fit" σημαίνει επίσης και "χωράω", "ταιριάζω". Αλλά και επειδή το "αρμόζον" δεν είναι κάτι χαραγμένο στην πέτρα. Είναι κάτι που, εξ ορισμού, προκύπτει από κρίση και αξιολόγηση.
Η καλύτερη και πιο διαφανής τέτοια αξιολόγηση στον ελληνικό αθλητικό Τύπο έγινε, επί δεκαετίες, από τον "κυρ Θόδωρο". Ναι: το "Φως" πρόεκρινε σταθερά ως πλέον σημαντικές, τις ειδήσεις που αφορούσαν στον Ολυμπιακό. Δεν απέκρυπτε, ούτε διαστρέβλωνε, όμως, τις υπόλοιπες. Δεν το έβρισκε αρμόζον.
Τις είχε όλες τις ειδήσεις που χωρούσαν στις παλιομοδίτικες, cult εμφάνισης σελίδες του. Ίσως έπρεπε να ψάξεις για να τις βρεις, αλλά τις έβρισκες. Και ήσουν βέβαιος ότι, αφού είχαν αξιωθεί να τυπωθούν από το "Φως", ίσχυαν κιόλας, κατά κανόνα. (Οι στήλες της εφημερίδας -της κάθε εφημερίδας- είναι μια άλλη ιστορία και πάντως όσα δημοσιεύονται εκεί δεν διεκδικούν το ρόλο "είδησης", οπότε μην την πιάσουμε εδώ, τώρα, αυτή την κουβέντα...)
Το πνευματικό του παιδί, το «Φως», εύχομαι και ελπίζω και πιστεύω να παραμείνει ζωντανό για άλλα τόσα χρόνια και πιο πολλά ακόμη. Όμως, το ξέρουμε όλοι –προφανώς το ήξερε και ο ίδιος: Ο θάνατος του «κυρ Θόδωρου» δεν σηματοδοτεί απλώς (και ούτως ή άλλως) ένα τέλος εποχής. Σηματοδοτεί κι αυτό τον ίδιο το θάνατο των «παλιών, καλών καιρών». Όπως κι εκείνος, έφυγαν και δε θα γυρίσουν ποτέ, ακριβώς επειδή οι σημερινοί καιροί δεν επιτρέπουν καν τη γέννηση «κυρ Θόδωρων», πόσο μάλλον την ανάδειξή τους σε μορφές εμβληματικές, απ’ αυτές που γράφουν ιστορία, όχι μόνο την παρακολουθούν...
Αν και έφυγε πλήρης ημερών, ίσως να είναι κρίμα που στα τελευταία χρόνια της ζωής του αναγκάστηκε να βιώσει αυτή την απόλυτη σαπίλα της πιάτσας μας, αυτόν τον απόλυτο ξεπεσμό, αυτόν τον τραγικών διαστάσεων εξευτελισμό κάθε έννοιας: «εκδότη» και «δημοσιογράφου» ωσαύτως…
Όλους μας πονάει αυτή η κατάσταση, για έναν τέτοιο άνθρωπο όμως, να είναι εκδότης κι εκείνος, «εκδότης» και ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε απατεώνας, ο κάθε στυγνός εκβιαστής, θα πρέπει να ήταν αφόρητο…
Κυρία Ειρήνη, Ολγάκι μου, Μαρία, να ζήσετε, να τον θυμόσαστε.

O Στέλιος Μαρκάκης είναι αθλητικός δημοσιογράφος έχει διατελέσει διευθυντής στο SportimeRadio είναι στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας τα τελευταία 27 χρόνια. 

Να γίνει τώρα το γήπεδο της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια

Ποιοι αντιδρούν στην ανέγερση της “Αγιάς Σοφιάς”, του νέου γηπέδου της ΑΕΚ; Συμμορίες ακροαριστερών, “οικολόγοι”, περίοικοι με μικροσυμφέροντα κι ένας δήμαρχος επίσης ακροαριστερών φρονημάτων, που πιο πιθανό είναι να γίνω εγώ ιμάμης, παρά ο Βασιλόπουλος να ξαναβγεί δήμαρχος. Κάπου παραπίσω στο δωμάτιο υπάρχει κι ένας ελέφαντας συμφερόντων, που σιγοντάρει την υπονόμευση της ανέγερσης, λόγω αντίθεσης ποδοσφαιρικής, επιχειρηματικής κι από απλό γινάτι.

Η πραγματική αιτία της διαφωνίας αυτού του μειοψηφικού μωσαϊκού, τουλάχιστον για κάποιους από τους φανερούς παράγοντες της αντίθεσης στο γήπεδο κι όχι για όσους δρουν στο επιχειρηματικό παρασκήνιο, είναι βαθιά ιδεολογική. Πίσω από τις περιβαλλοντικές ανησυχίες και το νομικίστικο κατενάτσιο, το κοινό που έχουν όλοι αυτοί, είναι η απέχθεια τους σε οτιδήποτε εθνικό, η δυσανεξία τους για ό,τι σηματοδοτεί την αναζωπύρωση της Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Τούρκους, την αληθινή αιτία της προσφυγιάς και συνακόλουθα την ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας. Οι μηδενιστές αρνητές των εθνικών ιδεών, έπαθαν σοκ, από αυτό που έκανε όλους εμάς τους υπόλοιπους να ανατριχιάσουμε, όταν είδαμε στην μακέτα και το όνομα του νέου γηπέδου. Οι αρχιτεκτονικές γραμμές, που θυμίζουν τα τείχη της Βασιλεύουσας, το όνομα “Αγιά Σοφιά” και ο Δικέφαλος Αετός, συγκινούν ως τα τρίσβαθα της ψυχής του κάθε Έλληνα πατριώτη, που δεν ήταν κοπανατζής στο μάθημα της Ιστορίας.

Εγώ ο γαύρος, από πατέρα και παππού γαύρο, που έχω παίξει ξύλο για το ποιος θα κάνει τον Δεληκάρη στα 88 στρέμματα, όταν είδα την εικόνα αυτή, με τα Θεοδοσιανά Τείχη να ζωντανεύουν αρχιτεκτονικά στην καρδιά μιας πόλης προσφύγων και τον Δικέφαλο Αετό της πολεμικής Σημαίας των Αυτοκρατόρων μας να δεσπόζει στην είσοδο, διαβάζοντας πως θα υπάρχει και μουσείο της Ελληνικής Προσφυγιάς, έμεινα για λίγο με υγρά μάτια, νοιώθοντας βαθιά την ηθική και συναισθηματική δύναμη της εικόνας. Κι αν σε μένα τον γαύρο μη πρόσφυγα, έφερε δάκρυα, ξέρω πόσο πιο βαθιά συγκίνηση θα φέρει στα πλήθη των οπαδών της ΑΕΚ, στους απογόνους των προσφύγων στην Ν. Φιλαδέλφεια και όπου υπάρχουν Έλληνες.

Αντίστοιχα καταλαβαίνω το μίσος των ακροαριστερών, που μισούν την γη που πατάνε, τους ανθρώπους της και την Ιστορία της. Αν το νέο γήπεδο ήταν ένα τετράγωνο κουτί, είχε το όνομα κανενός άπατρι κατσαπλιά και του κοτσάρανε “πολυπολιτισμικά” κανά μιναρέ ή Βούδα, θα πηγαίνανε πάσο. Αυτή η βαριά κι αυτονόητη για την συντριπτική πλειοψηφία ιστορική φόρτιση τους τρελαίνει, γεμίζει μίσος τις άδειες ψυχές τους. Αν πέρναγε από το χέρι μου, θα ζωγράφιζα γύρω και μέσα στην “Αγιά Σοφιά” τον Χρυσόστομο Σμύρνης, τους καπετάνιους του αντάρτικου του Πόντου κι όλες τις μεγάλες μορφές του Μικρασιατικού Ελληνισμού και της προσφυγιάς, που έφερε στον Ελληνισμό το Γενοκτόνο χέρι του Τουρκισμού.

Η Πολιτεία οφείλει με θεσμικές παρεμβάσεις να άρει τα εμπόδια που δημιουργεί αυτή η ετερόκλητη μειοψηφία, να ικανοποιήσει το αίτημα της πλειοψηφίας του κόσμου. Δεν θα είναι τιμή μόνο για την ομάδα και τον κόσμο της ΑΕΚ αλλά και για κάθε ομάδα και φίλαθλο.

Η ανέγερση της “Αγιάς Σοφιάς” θα κάνει πιο πλούσιο το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα του προσδώσει λίγο κύρος, που το έχει τόση ανάγκη, μετά από τόσες οδυνηρές περιπέτειες. Έτσι θα πρέπει να γίνουν όλα τα γήπεδα, όλων των ομάδων, να αποδίδουν τιμή στην Ιστορία των τμημάτων του Έθνους που εκφράζουν και στην κάθε ομάδα. Τα σύμβολα και η αρχιτεκτονική τους, όπως και των δημοσίων κτιρίων, να έχουν χαρακτηριστικά ελληνικής ταυτότητας και να μην θυμίζουν αναποδογυρισμένα κουτιά ή αχανή γερμανικά υπόστεγα.

Λοιπόν, γήπεδο της ΑΕΚ, “Αγιά Σοφιά” τώρα στην Νέα Φιλαδέλφεια. Κι αυτό σας το λέει ένας οπαδός του Θρύλου.


Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης - Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ - www.neadexia.gr

(Δημοσιεύεται στη «Δημοκρατία»)