(1942 – Ο Καζαντζάκης και η Ελένη στο σπίτι τους στην Αίγινα)
Ο Καζαντζάκης που τα χρόνια του πολέμου άνοιγε την πόρτα και τάιζε τα παιδιά από μια κουταλιά λάδι
Η κα Νίκη Σταύρου μεγάλωσε με την Ελένη Καζαντζάκη και από παιδί άκουγε τις ιστορίες των παππούδων. Έχει ακόμα στη βιβλιοθήκη της τα «κοτάκια» που της έφτιαχνε από κοχύλια η ίδια η Ελένη για να της θυμίζουν την εξοχή. Για την εποχή του πολέμου έχει ακούσει πολλά.
Ο Καζαντζάκης το 1940 είχε φύγει μαζί με την «Ελένη του» για το πέτρινο σπίτι στην Αίγινα. «Όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Αθήνα ο Καζαντζάκης και η Ελένη ήξεραν ότι θα έρθουν άγριες εποχές. Είχαν κρατήσει λάδι κι όταν τα παιδιά τους χτυπούσαν την πόρτα ο Καζαντζάκης τους έχωνε από μία κουταλιά στο στόμα. Όπως έκανε ο «Καπετάν Μιχάλης» ή όπως στις «Αδερφοφάδες» που ο Καζαντζάκης μιλάει για τα αποσκελετωμένα παιδιά που έτρωγαν χώμα», αφηγείται η κα Σταύρου.
«Στην Αίγινα ένας Γερμανός, ο οποίος βοήθησε πολύ κόσμο, βοήθησε και τον Καζαντζάκη. Ένας Διοικητής των Ες Ες ήταν. Η Ελένη πήγε σπίτι του και τον είδε από το τζάμι να γράφει στη γραφομηχανή. Χτύπησε το τζάμι και του ζήτησε να βοηθήσει τον Καζαντζάκη να φύγει. Εκείνος έγραψε στη γραφομηχανή ότι ο Καζαντζάκης είναι άρρωστος και πρέπει να πάει στην Αθήνα για 15 μέρες. Κι έτσι σώθηκε» θυμάται η κα Σταύρου από τις αφηγήσεις τις Ελένης Καζαντζάκη.
(1942 – Ο Καζαντζάκης και η Ελένη στο σπίτι τους στην Αίγινα)
Ο Καζαντζάκης που στην Κατοχή έγραψε το Ζορμπά και μέσα από τα χαλάσματα γέννησε το φως
«Η Ελένη ανέβαινε στα βουνά, έβρισκε ότι χόρτο τρωγόταν και το έβραζε για το δώσει στον Νίκο. Τα φιστίκια, τα αμπέλια και τα σύκα στην Αίγινα δεν τα έτρωγαν οι Γερμανοί, τα άφηναν και έτσι είχαν κάτι να φάνε οι Έλληνες. Ο Διοικητής των φυλακών και η γυναίκα του, όποτε μπορούσαν κρατούσαν ένα πιάτο φαγητό από το συσσίτιο των φυλακισμένων για τον Νίκο και την Ελένη. Σε αυτές τις δύσκολες μέρες έγραψε τον Ζορμπά ο Καζαντζάκης. Και μάλιστα κατηγορήθηκε γιατί σε μια τέτοια εποχή έγραψε ένα τόσο αναζωογονητικό κείμενο. Από το σκοτάδι όμως της εποχής βγήκε το φως που είναι ο Ζορμπάς. Στο Ζορμπά διαλύεται ο κόσμος του και εκείνος ανοίγει τα χέρια του και χορεύει. Η αισιοδοξία του είναι εσωτερική, πατάει στα χαλάσματα και γιορτάζει τη ζωή. Γιατί τα χαλάσματα είναι δικά του. Αυτό είναι το πιο επίκαιρο και σπουδαίο μήνυμα του Καζαντζάκη. Ο Έλληνας ακόμη και να μην έχει χρήματα θα είναι έξω καρδιά και θα ξορκίζει το κακό. Το τίναγμα των χεριών του Ζορμπά είναι παναθρώπινη ανάγκη για επιβίωση. Όπως ο ναύτης, που λέει κι ο Καζαντζάκης, στο καράβι που βυθίζεται, όλοι κλαίνε και προσεύχονται ενώ εκείνος απλά έχει έναν κουβά και βγάζει τα νερά, μέσα στη ματαιότητα», λέει η κα Σταύρου.
(H Νίκη Σταύρου, εγγονή της Ελένης Καζαντζάκη)
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από http://antikleidi.com/2015/10/28/kazantzakis_nazi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου