Το νέο πολιτικό fruit (ντε Rivière) της πάλαι ποτέ χώρας του Διαφωτισμού

του Στέλιου Μαρκάκη
Το νέο πολιτικό fruit (ντε Rivière ;) ) της πάλαι ποτέ χώρας του Διαφωτισμού:
-υπήρξε στέλεχος της τράπεζας Rothschild
-δεν έχει εκλεγεί ποτέ, σε τίποτε -ούτε καν διαχειριστής σε πολυκατοικία
-δεν έχει κόμμα (!)
-πούλησε -αλά Μπένι- στεγνά τον Ολάντ που τον έκανε (αποτυχημένο, εν τέλει) υπουργό από το τίποτε
-ο δημόσιος λόγος του είναι ένα συνονθύλευμα συμβιβαστικών αοριστιών, κατά πάσα βεβαιότητα ανεφάρμοστων, ενίοτε δε και ξεκάθαρα αντιφατικών
-το μόνο σαφώς καθορισμένο στο πρόγραμμά του είναι ότι θα απολύσει μεν 120.000 δημοσίους υπαλλήλους, αλλά θα προσλάβει 10.000 αστυνομικούς...
-δηλώνει "κεντρώος" κι έχει σύνθημα το "Εμπρός (Γαλλία)", αλλά στο Βερολίνο, ο Σόιμπλε άνοιξε πιο πολλές σαμπάνιες για τη διαφαινόμενη εκλογή του απ' όσες άνοιξε ο ίδιος για το επιτελείο του
-ο μοναδικός λόγος για τον οποίο σχεδόν όλοι συντάχθηκαν από χθες μαζί του είναι ότι το αντίπαλον δέος (κατάφεραν, σχεδόν όλοι, να) είναι η Λεπέν
-το γαλλικό μιντιακό σύστημα που, πρακτικώς στο σύνολό του ελέγχεται από μεγάλα συμφέροντα και η διαπλοκή που αντιπροσωπεύει κάνει την ελληνική να μοιάζει με παιδική χαρά, τον στήριξε αναφανδόν…
… αλλά το ξεφτιλισμένο ελληνικό μιντιακό σύστημα το μόνο υπονοούμενο που αφήνει για το πρόσωπό του, αφορά το ΜΟΝΑΔΙΚΟ πράγμα για το οποίο σε κανέναν απολύτως δεν πέφτει λόγος και ούτε έχει την παραμικρή σημασία γενικώς: τι κάνει και με ποιον στην προσωπική του ζωή και στο κρεβάτι του.

Δεν είναι ανήλικος για να ενδιαφέρει κανέναν μας αυτό. Και ειδικά στην Ελλάδα της υποκρισίας, όπου οι σεξουαλικές πρακτικές σε πλείστα όσα μέρη της «πατροπαράδοτης επαρχίας», θυμίζουν κοινότητες ορεσίβιων του αμερικανικού Νότου, καλό είναι να κρατάμε την πέτρα στο χέρι και να μην την πετάμε εύκολα για τέτοια θέματα.

Ο πολιτικός χάρτης της Ευρώπης, άλλωστε, αλλάζει όχι επειδή μια δράκα σεξουαλικώς "μη ορθών" (!) απεργάζεται κρυφά σχέδια. Αλλάζει επειδή μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται ότι η Ε.Ε. έγινε Corporate E.U, κατά θλιβερό κακέκτυπο των ΗΠΑ και κατά παράβαση όλων των αξιακών συστημάτων που ενσωμάτωσε ως θεμελιώδη και ιστορικώς "κεκτημένα" η ιδρυτική συνθήκη της.

«Είναι η πολιτική, ηλίθιε». Που κατάντησε οικονομία.

Είναι η διακυβέρνηση των λαών μέσω ενός άτυπου ουσιαστικά συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών, με τα θεσμικά, εκλεγμένα όργανα της Ένωσης σε ρόλο κομπάρσου.
Είναι ο εξευτελισμός -άμεσα και έμμεσα- της έννοιας "δημοκρατία" δια της παντελούς απαξίωσης και του πολιτικού προσωπικού
(που κάνει μπαμ ότι είναι χαμηλόβαθμο, εύκολα αντικαταστάσιμο υπαλληλικό προσωπικό στην ουσία),
αλλά και της λαϊκής ετυμηγορίας
(όχι μόνο με την "έξωθεν" επιβολή πολιτικών, αλλά, μεταξύ άλλων και με τη διακωμώδηση των δημοψηφισμάτων...)

Αυτά, είναι. Όχι το μερακλίκι της μαντάμ Τραπεζού ή η συστολή του μεσιέ Οιντιπόντ.
(Σχετικώς, άλλωστε, είδαμε πόσο καλά και άγια τα έκαναν και όσοι, να 'ούμε, ηντουστάντονε και πολύ άντριδι και είχαν και μουστάκια και συζύγους καταλλήλου ηλικίας και γκόμιναι κι απ' όλα...)