ΤΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ - ΜΕ ΤΙΤΛΟ... ΕΒΑΛΕ... ΓΚΟΛ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ!...ένωσε τους οπαδούς όλων των ομάδων

 του Νίκου Οικονόμου

Όταν διάβασα αυτό το πρωτοσέλιδο στον Πρωταθλητή τσιμπιόμουν να δώ αν είμαι ξύπνιος ή ονειρεύομαι!!! Έτριβα τα μάτια μου λες και ήταν γυαλιά που ήθελαν γυάλισμα με πανί  για να δω καλύτερα, δεν ήταν δυνατόν λέω τέτοιο πρωτοσέλιδο από τον Πρωταθλητή. Είχα και είχαμε συνηθίσει τα σκληρά ερυθρόλευκα πρωτοσέλιδα. 

Κι όμως αυτή η σκληροπυρηνική εφημερίδα έγραψε το πιο ωραίο πρωτοσέλιδο , ένα από τα ωραιότερα πρωτοσέλιδα αθλητικών εφημερίδων. Ο αγαπημένος μου RED DUCKLING έγραψε για συγκλονιστικό πρωτοσέλιδο.

Το θέμα δεν είναι μόνο  αυτό . Είναι η κοινοποίηση αυτού  του πρωτοσέλιδου από χιλιάδες οπαδούς του Ολυμπιακού. Και από κάτω σχόλια θετικά . Σχόλια που δίνουν Ελπίδα ότι δεν υπάρχει ακόμα η σπίθα του Ελληνισμού. Αυτή η Φλόγα που μας έκανε να ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς.

Το τι αξία δίνουμε στις λέξεις μάνα, γονείς, νεκρός-ή, ψυχή.

Έχω δει το βίντεο της δήλωσης του και ναι δεν  είναι ντροπή να το γράψω έχω κλάψει και εγώ . Συν ότι είχα ρίγη συγκίνησης . 

Χαίρομαι που ένα νέο παιδί τίμησε και θα συνεχίσει να τιμάει την μνήμη της μητέρας του με το  να της αφιερώνει τα τέρματα που πετυχαίνει . 

Αυτό το πρωτοσέλιδο ας γίνει η αφετηρία της αλλαγής κουλτούρας στο τι υποστηρικτές θέλουμε . Οπαδούς ή Φιλάθλους ; 

Ο γράφων είχε πατέρα και γράφω 'είχε'  γιατί δεν υπάρχει πλέον στην ζωή που ήταν Φίλαθλος του Παναθηναϊκού. Το τι καζούρα έχουμε φάει οι γιοί του άρρωστοι Ολυμπιακοί και οι δύο μας , δεν περιγράφεται . Το 4-0 υπερ του Παναθηναϊκού στο τελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ μας έχει μείνει στην μνήμη γιατί το σύνθημα ανοίχτε τις πόρτες να φύγουνε οι κότες ηχεί ακόμα στα αυτιά μου. Μαζί με τον αδελφό μου ήπιαμε το ποτήρι της ήττας μέχρι τέλους όταν οι περισσότεροι  έφυγαν στο 65 με 70 του παιχνιδιού . Και όχι τίποτε άλλο είχαμε και την καζούρα όταν ήρθε ο πατέρας στο σπίτι  που μας το τραγούδαγε για μια εβδομάδα. Και κλάμα ο αδερφός μου ο  Γιάννης .

Και η ειρωνεία Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 1995 κερδίζει ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη τον Ολυμπιακό 2-1 . Καζούρα ο πατέρας στους γιούς του . Το βράδυ της  επομένης μας αποχαιρέτησε για το μεγάλο ταξίδι . Έφυγε Νικητής .

Την επόμενη χρονιά ξεκινάει η δυναστεία του Θρύλου. Μόνο που δεν είχαμε τον δικό μας άνθρωπο να του κάνουμε την δικιά μας καζούρα . Είναι ένα κομμάτι από τον πατέρα μου  που μου λείπει .

Το αλατοπίπερο σε αυτά είναι η καζούρα, είναι η διέγερση του μυαλού στο θα σκαρφιστούμε για πειράξουμε , να πικάρουμε τον αντίπαλο χωρίς να τον θίξουμε .

Αλλά όπως έγραψε πολύ σωστά ο RED DUCKLING "θέλει πολλή δουλειά ακόμα για να κάνουμε καζούρα και πλάκα χωρίς να "σκοτωνόμαστε"."