"Ο Μάνος ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του ανθρώπου".
Μίκης Θεοδωράκης
Ποτέ μια τελευταία νότα στη κιθάρα δεν ακούστηκε σαν τη πιο άδικη σιωπή, όσο εκείνη που περίκλειε στους μουσικούς της δρόμους το αντίο του Μάνου Λοΐζου... Η χαρισματική του παρουσία που έδωσε απλόχερα τις πιο αισθαντικές μελωδίες στον ελληνικό μουσικό μας πλανήτη σεργιανάει ακόμα στις μνήμες μας, σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα απ' τον "ακριβό" αποχαιρετισμό του ένα γκρίζο φθινοπωρινό μεσημέρι πριν είκοσι δύο χρόνια. Μια τυχοδιωκτική φιγούρα, ένα ανήσυχο πνεύμα και μια ευαίσθητη ψυχή που πέρασε βιαστικά απ' το μονοπάτι της ζωής, διανύοντας όμως μια διαδρομή με νωχελικούς βηματισμούς που μετράει πολύτιμες στιγμές και σίγουρα τις πιο σημαντικές αφορμές για να αναφερθούμε με νοσταλγία στο ταξίδι του μέσα στο χρόνο...
Κατερίνα Μαθιουδάκη
Σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια πέθανε ο μουσικοσυνθέτης Μάνος Λοϊζος μιά από τις σύγχρονες μορφές της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Αναφερόμαι σε μια μουσική φυσιογνωμία με πηγαίο ταλέντο, που απέδειξε ότι μπορούσε να περάσει με μεγάλη ευελιξία απ' την αρχή εώς το τέλος της αόρατης κλωστής, που ενώνει αδιόρατα τους τόνους μιας μελαγχολικής μπαλάντας με τη περηφάνια και το πόνο ενός βαρύ ζεϊμπέκικου. Το 1971 ο Μάνος Λοΐζος ανέλαβε τη μουσική της κινηματογραφικής ταινίας του Αλέξη Δαμιανού "Ευδοκία", η οποία του έδωσε την έμπνευση να δημιουργήσει το ομώνυμο ζεϊμπέκικο, το κλασσικό και το ωραιότερο ζεϊμπέκικο όλων των εποχών! Μια ιστορία αναφέρει πως ο Μάνος παρακαλούσε το Λευτέρη Παπαδόπουλο να του γράψει στίχους, αλλά ο επιστήθιος φίλος του δεν συμφώνησε με την ιδέα του και παρόλο που είχε σκεφτεί κάποια λόγια δεν του τα έδωσε ποτέ, γιατί πίστευε ακράδαντα πως ένα τέτοιο κομμάτι έπρεπε να παραμείνει ατόφιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου