Στα πεζοδρόμια της γκρίνιας, μια κοινωνία παραπατά...

Το Άρθρο του Κώστα Ιωάννου

Σε χρόνο ιδιωτικού έργου (μόλις 17 εργάσιμες ημέρες) και με έκπτωση 21% επί της αρχικής τιμής (πρωτοφανές για εργολάβο του Δημοσίου) ολοκληρώθηκε η επέκταση των πεζοδρομίων στην Αίγινα παρά τις επεμβάσεις και τις προσπάθειες να μην ολοκληρωθεί πριν το Πάσχα (τουλάχιστον). Η κατασκευή, η ταχύτητα και οι αντιδράσεις, έχουν καταγραφεί στο σύνολο του τύπου της Αίγινας κι έχουν συζητηθεί κι αναλυθεί τόσο πολύ στα καφενεία και άλλα κέντρα εξουσίας –θεσμικά και μη- ώστε πλέον αποτελούν πια ένα κομμάτι της (μικρο)πολιτικής ιστορίας του τόπου.

Κι ενώ υπήρξε τόση ανάλυση και φιλολογία για το έργο των πεζοδρομίων κανένας δεν ασχολήθηκε με τα ίδια τα πεζοδρόμια. Με τις δίχρωμες πλάκες τους που καταργούν τα κολωνάκια τις αλυσίδες και λοιπά μέτρα μέτρησης των τετραγωνικών που καταλαμβάνουν τα τραπεζοκαθίσματα.

Με τις μικρές ράμπες που εξυπηρετούν εκείνα τα τροχοφόρα που υποχρεωτικά αντικαθιστούν τα πόδια: αναπηρικές καρέκλες, καροτσάκια κάθε είδους, βαλίτσες με ρόδες κλπ.

Την αίσθηση του κερδισμένου χώρου, την αποχώρηση των λογής λογής σταθμευμένων (όπου νάναι) τροχοφόρων, της σαφούς οριοθέτησης του χώρου κίνησης των τροχοφόρων και των πεζών. Η παραλία της πόλης της Αίγινας, απέκτησε το αυτονόητο κι αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης.

Τα αρνητικά

Ο κερδισμένος χώρος για τους πεζούς αποκτήθηκε μετά από μάχη με τα τροχοφόρα. Όμως εν μέρει συνεχίζει να αποτελεί το ζητούμενο. Γιατί ναι, ο κόκκινος διάδρομος αποτελεί μια κατάκτηση ωστόσο δεν είναι πλέον αρκετή. Οι νέες μάχες για την αξιοπρέπεια του πεζού έχουν πλέον μοναδικό «αντίπαλο» της επιχειρήσεις της παραλίας οι οποίες έσπευσαν να καταλάβουν ολόκληρο τον υπόλοιπο χώρο. Η δημοτική αρχή, θα πρέπει να διευκρινίσει και να ξεκαθαρίσει την πολιτική της επιλογή ως προς τη διάθεση του πεζοδρομίου από την πλευρά του δρόμου: θα δοθεί προτεραιότητα στη χρήση του από τις επιχειρήσεις ή από τους πεζούς; διέλευση ή κάθισμα;

Η νέα οριοθέτηση και η «έως ορίου» κατάληψη από τα τραπεζοκαθίσματα δημιουργούν αίσθηση ανασφάλειας στον διερχόμενο οδηγό. Την αίσθηση ότι κινείται οριακά, ότι το ατύχημα είναι ζήτημα χρόνου. Σε αυτό συντελεί και η απώλεια διαφοράς ύψους των πεζοδρομίων σε σχέση με το δρόμο. Παράλληλα, άρχισε να επανεμφανίζεται το παρκάρισμα απέναντι, στον χώρο του λιμανιού. Το φαινόμενο περιστασιακά εμφανιζόταν στην παραλία της Αίγινας, κυρίως όταν η αστυνομία προχωρούσε σε «πογκρόμ» εναντίον των αυτοκινήτων που ήταν παρκαρισμένα μπροστά από τις επιχειρήσεις της παραλίας (και που πάντα απαγορευόταν το παρκάρισμα). Σε εκείνες τις περιπτώσεις, 2-3 μέρες αφού η αστυνομία σταμάταγε τις κλήσεις, τα τροχοφόρα επέστρεφαν στις αρχικές θέσεις τους. Στις θέσεις αυτές όμως, σήμερα είναι το πεζοδρόμιο, το οποίο είναι μόνιμη κατασκευή (και όχι περιστασιακός έλεγχος), αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο – κίνδυνο να μετατραπεί εκείνο το πεζοδρόμιο σε πάρκινγκ.

Συμπτώματα

Η συζήτηση και η πολεμική σε όλες τις πόλεις της χώρας, αφορά την κατάσταση των πεζοδρομίων, τη λευτεριά τους από κάθε είδους άλλη χρήση πλην εκείνης της πεζοπορίας. Καμία συζήτηση πουθενά δε γίνεται για την κατασκευή ή όχι πεζοδρομίων. Το αυτονόητο μόνο στην Αίγινα συζητιέται και μάλιστα σε μια περίοδο που οι διεκδικήσεις των ελεύθερων χώρων αφορούν πολύ μεγαλύτερες εκτάσεις (πεζοδρομήσεις ολόκληρων δρόμων, διεκδικήσεις δημόσιων χώρων όπως το Ελληνικό και ο Βοτανικός κλπ). Αν η πολιτική επιλογή της δημοτικής αρχής είναι η οικονομική ενίσχυση του δήμου από τα παραπάνω τετραγωνικά ενοικίασης ας κριθεί γι’ αυτήν την επιλογή της και όχι επειδή κατασκεύασε το αυτονόητο. Μέσα στο πνεύμα της εποχής είναι πιο λογική η διεκδίκηση περισσότερων πεζοδρομίων και ελεύθερου χώρου στην πόλη και ολόκληρο το νησί, παρά οτιδήποτε άλλο.

Είναι χαρακτηριστικό της τοπικής κοινωνίας, να δημιουργείται τόσο έντονη πολεμική και φασαρία για το …αυτονόητο και να μην υπάρχουν παρά μόνο ελάχιστες (έως καμία) φωνές για σημαντικά και άκρως απειλητικά φαινόμενα;

Είναι χαρακτηριστικό της τοπικής κοινωνίας, να τσακώνεται για κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο εδώ και πολλά χρόνια και να μην διεκδικεί τα δικαιώματα και τον χώρο της από όσους τον καπηλεύονται;

Είναι χαρακτηριστικό της, να αναλώνει δυνάμεις και ενέργεια για τα πεζοδρόμια βυθίζοντας παράλληλα σε «συνωμοσία σιωπής» όσα συμβαίνουν πάνω τους, επιτρέποντας στην πρέζα να σκοτώνει κατά βούληση και ατιμώρητα;

Απλές ερωτήσεις είναι κι ο καθένας ας απαντήσει στον εαυτό του και σε εκείνους που αγαπάει.

Σχόλιο: Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ καλό άρθρο και επειδή όταν σε κάτι συμφωνείς πρέπει και να το δείχνεις έμπρακτα για αυτό και το ανάρτησα. Στα σημεία που είμαι απόλυτα σύμφωνος τα έχω κάνει έντονα.

Το άρθρο του Κώστα Ιωάννου είναι δημοσιευμένο στην Νέα Εποχή