Ντροπή και αγωνία!

Να’ το, λοιπόν, και το τρίτο πακέτο μέτρων μέσα σε δύο μήνες! Μας είχαν πει βέβαια ότι δεν θα χρειάζονταν καν μέτρα… Μετά τα πρώτα, μας είχαν πει ότι δεν θα χρειάζονταν άλλα μέτρα και ούτω καθ’ εξής…

Καταρχήν, νιώθω ντροπή που η κυβέρνηση της χώρας ακόμη και τώρα προσπαθεί να ρίξει ευθύνες στην προηγούμενη κυβέρνηση για την καταστροφή.

Ευθύνη τεράστια είχε ο Καραμανλής που παράτησε το καράβι λίγο πριν σκάσει στα βράχια και τώρα κάνει άνετος τα μπανάκια του στην Ραφήνα.

Ευθύνη τεράστια είχε ο Παπανδρέου που ανέβηκε στο τιμόνι και δεν έβλεπε τα βράχια ή, ακόμη χειρότερα, τα έβλεπε αλλά τα έκρυβε από τους επιβάτες.

Ευθύνη τεράστια έχουν ο Σαμαράς και η Ντόρα που εξακολουθούν να ομφαλοσκοπούν, όπως και ο Καρατζαφέρης, ο οποίος ακόμη ασχολείται με τους άλλους ενοίκους της πολυκατοικίας, παρόλο που αυτή έχει γκρεμιστεί.

Ευθύνη τεράστια έχει η Παπαρήγα που διώχνει δουλειές από την Ελλάδα, πότε προπηλακίζοντας τουρίστες στο λιμάνι και πότε κλείνοντας την είσοδο των ξενοδοχείων.

Ευθύνη τεράστια έχουν Αλαβάνος και Τσίπρας που διαγωνίζονται σε εξυπνακισμούς και ευφυολογήματα μπροστά σε μία κοινωνία που κινδυνεύει με κατάθλιψη.

Ευθύνη τεράστια έχει και ο Παπούλιας που δεν παραιτείται – ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ - σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα τραβούν οι Έλληνες.

Κάποτε ο Κοριζής είχε αυτοκτονήσει επειδή κάτι του ψιθύρισε στο αυτί ο βασιλιάς Γεώργιος ο Β΄.

Εδώ η “Τρόικα” μας τα λέει φόρα - παρτίδα και αποφασίζει και διατάσσει και δεν τρέχει τίποτε! Μόνο συμπάθεια για τους πολίτες και ευθύνες στους άλλους.

Ευθύνη, βεβαίως, και – κατ’ εμέ – την μεγαλύτερη την έχουμε εμείς οι Έλληνες!

Γιατί δεν έχουμε ακόμη αποτινάξει τον ραγιαδισμό από μέσα μας.

Γιατί εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε σα να υπάρχουμε μόνο εμείς και το σήμερα.

Γιατί χρόνια τώρα μάθαμε να ζούμε πάνω από αυτό που δικαιούμαστε.

Ποια είναι η αγωνία μου, μετά τις ΝΤΡΟΠΕΣ που μας αποδίδω;

Ότι αυτή η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΓΕΝΙΑ του 1-1-4, του Πολυτεχνείου και της Μεταπολιτευτικής Αλλαγής που από μαχητής και επαναστάτης έγινε ο βασικός αιμοδότης του δημόσιου διεφθαρμένου τέρατος, είναι αυτή που εξακολουθεί να μας κάνει κουμάντο.

Ότι η δική μου γενιά που ηλικιακά την ακολουθεί πάει οριστικά χαμένη, καθώς το μόνο που προβλέπουν για αυτήν είναι να δουλεύει όλο και περισσότερο και να πληρώνει όλο και περισσότερους φόρους, χωρίς το κράτος να φτιάχνει και χωρίς η κάθε κυβέρνηση να της δίνει μία αναπτυξιακή προοπτική.

Ότι, τέλος, μετά από εμένα τον χαμένο που – δεν μπορεί – οι αιματηρές θυσίες μου ένα λιθαράκι θα βάλουν στον καθημαγμένο τόπο, έρχεται η γενιά των τέκνων της γενιάς του 1-1-4, του Πολυτεχνείου και της Μεταπολιτευτικής Αλλαγής.

Οι πατεράδες τους διέλυσαν ότι έκτισαν με αίμα και ιδρώτα οι δικοί μας πατεράδες.

Τα τέκνα τι θα κάνουν;

ΠΗΓΗ: Το αρθρο του Σωτήρη Χιωτάκη στο πρώτο θέμα 30-4-2010

Σχόλιο
Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που έγραψε , συμπληρώνοντας το εξής έχουμε βάλει όλοι μας, όλα αυτά τα χρόνια (μετά την μεταπολίτευση) πάνω από το κοινό καλό το προσωπικό μας συμφέρον. Χάσαμε τα ιδεώδη μας , μειώθηκε στο ελάχιστο αυτό που μας διακρίνει το φιλότιμο, βρείτε μου αν αυτή η λέξη υπάρχει στο λεξικό άλλης χώρας, έγινα σημαία της κοινωνίας μας ο λαμογισμός και η αρπαχτή, αυτοί γίνανε οι κανόνες του παιχνιδίου της επιβίωσης . Χάθηκε η αξιοκρατία και το μέτρο, ο ωχαδελφισμός επικράτησε και έγινε μέρος της καθημερινότητας μας.
Τα συμφέροντα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν εσύ όμως σαν κοινωνία τι κάνεις; Τα κατηγορείς γιατί ζηλεύεις που δεν είσαι σε αυτή την θέση ή τα κατηγορείς και τα εξοντώνεις με την απλή εφαρμογή των νόμων γιατί σου καταστρέφουν όλο και περισσότερο την καθημερινότητα.