Το τριήμερο από τις 5/08 έως και τις 7/08 πραγματοποιήθηκε στο νησί μας μια σειρά εκδηλώσεων από τον Πανελλήνιο Σύλλογο Προσαρμοσμένων Δραστηριοτήτων ΑΛΜΑ, ο οποίος έχει τη φροντίδα ατόμων με ποικίλες αναπηρίες. Η οργανωτική επιτροπή του Δήμου μας ανέλαβε να στηρίξει και να προωθήσει αυτήν την πρωτοβουλία, προκρίνοντας μάλιστα και καθιερώνοντας ως τίτλο για τις εκδηλώσεις όλου του τριημέρου τον εξής πολύ εύστοχο: «Ταιριάζουμε στην Αίγινα»! Με το παρόν άρθρο θα ήθελα απλώς να καταθέσω την εμπειρία και τις εντυπώσεις μου μέσα από την παρακολούθηση όλης αυτής της προσπάθειας.
Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων μια εκ των επικεφαλής του Συλλόγου φρόντισε να μας εξηγήσει την έμπνευση πίσω από το όνομα ΑΛΜΑ. Στα Λατινικά η λέξη «άλμα» (alma) σημαίνει ψυχή. Και ναι, αφενός κάθε είδους αναπηρία δεν σημαίνει έλλειψη ψυχής εκ μέρους των πασχόντων και αφετέρου τα ψυχικά αποθέματα όσων συνδράμουν στη φροντίδα και την ενίσχυσή τους είναι δύσκολο να περιγραφούν με λόγια. Σε συνδυασμό με την ελληνική λέξη «άλμα» γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως όλοι στοχεύουν την υπέρβαση, ατενίζοντας με περισσή παρρησία το μέλλον και διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο.
Δυστυχώς, είναι αλήθεια πως τα άτομα με αναπηρία ζουν στη χώρα μας ως μειονότητα υφιστάμενα τον κοινωνικό αποκλεισμό και έναν ιδιότυπο κοινωνικό ρατσισμό. Αυτοί οι συμπολίτες μας, όμως, νοιώθουν την ανάγκη για κοινωνικοποίηση, όπως όλοι μας. Οφείλουμε συλλογικά να τους στηρίζουμε, να τους ενισχύουμε, αλλά όχι να τους λυπούμαστε. Τους ανθρώπους αυτούς πρέπει να τους κοιτάζουμε στα μάτια σαν ισότημα μέλη της κοινωνίας και όχι να τους περιφρονούμε ή να αδιαφορούμε. Πόση προσπάθεια, άραγε, χρειάζεται από κάποιον για να μην παρκάρει στις ειδικές ράμπες ή να μην κλείνει την ειδική γράμμωση για τους τυφλούς στα πεζοδρόμια? Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως καθήκον όλων είναι να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Οφείλουμε να τονίσουμε πως τα άτομα με αναπηρία είναι άτομα ΜΕ προσωπικότητα και να διεκδικήσουμε ίσες ευκαιρίες σε μια κοινωνία όπου στο επίκεντρό της θα βρίσκονται οι ανάγκες των πολιτών της. Μέσα σε αυτό το πλάισιο, τέτοιες πρωτοβουλίες από ένα μικρό νησί, όπως η Αίγινα, αποκτούν ξεχωριστή σημασία.
Μια λέξη κλειδί που ακούγεται συχνά από διάφορα χείλη, όταν το θέμα έρχεται στα άτομα με αναπηρία, είναι αυτή της «ευαισθητοποίησης». Δεν την επιλέγω συχνά, γιατί πάντα ελοχέυει ο κίνδυνος να παρεισφρύσει η έννοια του οίκτου, κάτι που δεν ταιριάζει διόλου με την αξιοπρέπεια των ατόμων με αναπηρία. Κακά τα ψέματα, όμως, ζούμε σε μια εγωιστική και ωχαδελφιστική κοινωνία και δυστυχώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχει υιοθετήσει και η παιδεία μας. Είναι κοινό μυστικό πως για να καταλάβει κανείς τί σημαίνει αναπηρία πρέπει να έρθει σε άμεση επαφή μαζί της. Και αν δεν πληγεί ο ίδιος ή κάποιος από το πολύ στενό οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον του, δύσκολα γίνονται αντιληπτές οι ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες των ανάπηρων συνανθρώπων μας. Παρεμπιπτόντως, με πάσα ειληκρίνεια και με περισσή ενοχή δηλώνω πως δεν απέχω πολύ από το παραπάνω μοντέλο νεοέλληνος. Το τριήμερο αυτό, όμως, είχα την ευκαιρία να διαφωτιστώ. Είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω τί μπορούν να πετύχουν τα άτομα με αναπηρία και τί μπορούμε να κάνουμε εμείς οι «φυσιολογικοί» για εκείνα.
Αυτός νομίζω ότι ήταν και ο στόχος πίσω από την οργάνωση αυτού του τριήμερου εκδηλώσεων. Ενημέρωση, συνειδητοποίηση, γνώση, διαφωτισμός. Ήταν η ευκαιρία να νοιώσουμε αυτό που η πρόεδρος του Συλλόγου πολύ εύστοχα παρατήρησε κάποια στιγμή: «Είμαστε όλοι δυνάμει ανάπηροι». Ήταν η ευκαιρία να έρθουμε κοντά με τους ανάπηρους συνανθρώπους μας και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες τους, αλλά και να θαυμάσουμε, ναι να θαυμάσουμε, τις ικανότητές τους. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν οι διοργανωτές και όσοι ευελπιστούσαν (πολύ εύστοχα, επαναλαμβάνω) να ... «Ταιριάξουμε στην Αίγινα». (Στο σημείο αυτό, ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη, διότι η περιγραφή όσων ακολουθούν δεν μου επιτρέπει την χαλιναγώγηση του θυμικού μου και επιτάσσει ένα ... διαφορετικό ύφος)!
Αντ’αυτού, μάλλον οι διοργανωτές υπολόγιζαν χωρίς τον...ξενοδόχο και το «άλμα» προσγειώθηκε απότομα σε ανώμαλο έδαφος. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν υπαινίσσομαι το Δήμο της Αίγινας (θα μου ήταν πολύ βολικό να εκτοξεύσω μύδρους εναντίον του) αλλά το «Δήμο» της Αίγινας με την αρχαιοελλήνικη σημασία του, δηλαδή το σύνολο των πολιτών της. Αν και η οργανωτική επιτροπή του Δήμου είχε φροντίσει να δημιουργήσει ένα αρκετά περιεκτικό και πλούσιο πρόγραμμα, γεμίζοντας ουσιαστικά ένα τριήμερο εκδηλώσεων, εντούτοις φαίνεται πως οι αγαπητοί συμπολίτες μου ... δεν το παρατήρησαν. Και εξηγώ αναλυτικά.
Μιλώντας πάντα για έναν πληθυσμό περί τις 12 χιλιάδες, κατά την γνώμη μου η συμμετοχή στις διάφορες εκδηλώσεις του τριημέρου ήταν από φτωχή έως ανύπαρκτη. Το γεγονός ότι κάποιες από τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις συνέπεφταν με τις ώρες λειτουργίας των καταστημάτων, δεν αποτελεί δικαιολογία, διότι και πάλι απομένει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό κατοίκων που θα μπορούσαν να παρευρεθούν. Την Παρασκευή το απόγευμα, στις εκδηλώσεις του πύργου του Μάρκελλου η συμμετοχή ήταν ελάχιστη. Αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός πως οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι ήταν γονείς ή συγγενείς των μαθητών, έργα των οποίων εκτίθεντο στον χώρο, καταλαβαίνει το μέγεθος της συμμετοχής από τον «Δήμο» του νησιού. Το μοναδικής ομορφιάς κουκλοθέατρο που ακολούθησε, μάλλον ελάχιστα τράβηξε το ενδιαφέρον. Το Σάββατο το απόγευμα, επίσης, η συμμετοχή στην υπέροχη ημερίδα με τίτλο «Ανακαλύπτοντας αυτά που μας ενώνουν, αντιμετωπίζουμε μαζί αυτά που μας χωρίζουν» αντιμετωπίστηκε εξίσου μάλλον με σνομπισμό από τους συμπολίτες μας. Στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Δανάη, η οποία μετά βίας χωράει 150 άτομα, την μερίδα του λέοντος από άποψη συμμετοχής κατείχαν τα άτομα με αναπηρία και οι φροντιστές τους, οι διοργανωτές και οι ομιλητές. Λογική, όμως, και αυτή η απουσία, μιας και για τους απόντες τα όσα ειπώθηκαν ήταν λίγο πολύ ... γνωστά! Και στο σημείο αυτό μάλλον θα αρχίσουν τα πρώτα σχόλια εις βάρος μου, ότι είμαι γκρινιάρης, ότι δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα, ότι είμαι πράκτορας ξένων δυνάμεων, κτλ. Το «καλύτερο», όμως, έρχεται πάντα στο τέλος. Απολαύστε το παρακάτω μνημείο ... α-πολιτισμού!
Το Σάββατο το πρωί και συγκεκριμένα από 11.00-14.00 περίπου είχαν προγραμματιστεί και κάποιες μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις στην παλαιά προβλήτα της Αίγινας. Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων ανέφερε πως στο τέλος το χορευτικό τμήμα της ΑΛΜΑ θα χόρευε λαϊκούς και παραδοσιακούς χορούς. Σας προτρέπω να ανατρέξετε στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων για να πληροφορηθείτε αναλυτικά για όλες τις εκδηλώσεις που προηγήθηκαν εκείνο το πρωινό. Η συμμετοχή και πάλι ήταν μηδαμινή, καθώς μπροστά και τριγύρω από την προβλήτα παρευρίσκονταν κατά βάση οι γονείς των μαθητών που δρούσαν πάνω στη σκηνή. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παρατηρήσω και μια παράλληψη από μέρους της οργανωτικής επιτροπής, καθώς μπροστά από την προβλήτα και πάνω στο πεζοδρόμιο δεν υπήρχε ούτε μία καρέκλα. (Σημ: Φαίνεται πως για κάποιους τα πρόσφατα «Φυστικομαγειρέματα» στον ίδιο χώρο ήταν πολύ πιο σημαντικά και γι’αυτό είχε προβλεφθεί και η ύπαρξη αρκετών καθισμάτων για εκείνο το ... «event»).
Και κάποια στιγμή ήγγηκεν η ώρα για να χορέψουν στη σκηνή τα μέλη του Συλλόγου ΑΛΜΑ, δηλαδή τα παιδιά με διάφορες αναπηρίες που απήρτιζαν το χορευτικό τμήμα της ΑΛΜΑ. Εκείνη τη στιγμή, έγινα μάρτυρας της εξής εικόνας. Τριγύρω από την προβλήτα είχε απομείνει μια χούφτα άνθρωπων για να ενισχύσουν την προσπάθεια των παιδιών, ενώ σύσωμοι είχαν αποχωρήσει, όσοι γονείς βρίσκονταν μέχρι τότε εκεί μαζί με τα παιδιά τους. Αναντίρρητα, είναι απολύτως θεμιτό για κάθε γονέα να έρθει για να θαυμάσει, εμψυχώσει, χειροκροτήσει το τέκνο του. Ερωτώ, όμως: Κατάλαβε κανείς σε τί είδους εκδήλωση συμμετείχαν τα παιδιά τους;Ενημερώθηκαν ποτέ ότι αυτές οι εκδηλώσεις γίνονταν με αφορμή και εξ’αιτίας της παρουσίας της ΑΛΜΑ στο νησί μας; Φρόντισε κανείς να ρίξει μια ματιά στο πρόγραμμα πριν κατέβει στην παραλία; Με μια πρόχειρη ματιά συνειδητοποίσησα πως όλοι εκείνοι που μέχρι τότε χειροκροτούσαν τα παιδιά τους, είχαν αποχωρήσει και τινές εξ αυτών είχαν ήδη λάβει θέση σε κάποιο από τα καφενεία της παραλίας. Η μουσική, βέβαια, εξακολουθούσε να παίζει και τα παιδιά της ΑΛΜΑ στη σκηνή να χορεύουν. Και ερωτώ εκ νέου: Πόση παραπάνω «ταλαιπωρία» θα συνιστούσε η παραμονή στο χώρο για ένα ακόμα μισάωρο; Πόση μεγαλύτερη έλξη ασκεί τελικά ένας καφές έναντι της στήριξης σε μια τέτοια προσπάθεια; Και τελικά, πόσο κοστίζει ένα ακόμα χειροκρότημα;;;!!! Και επειδή είναι ώρα να θέσω φυλακή τω στόματί μου, θα αφήσω τα συμπεράσματα για σας. Θα παρατηρήσω μόνο, πως δυστυχώς φαίνεται, ότι ακόμα στοιχειώνει αυτόν τον λαό η αλλοεθνήςευλογία – προτροπή «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»!
Κλείνοντας, θα ήθελα να αφιερώσω εκ βαθέων καρδίας σε όλους, όσοι συμμετείχαν σε αυτό το τριήμερο εκδηλώσεων με οποιονδήποτε τρόπο και σε όσους ανέλαβαν να υλοποιήσουν και να φέρουν εις πέρας επιτυχώς μια τέτοια πρωτοβουλία, τον παρακάτω μύθο προερχόμενο από την κινεζική παράδοση:
« Μια ηλικιωμένη κυρία κάθε πρωί κουβαλούσε νερό στο σπίτι της από το κοντινό ποτάμι. Το μετέφερε σε δυο πήλινα δοχεία δεμένα στην άκρη ενός ξύλινου ραβδιού που το κουβαλούσε στην πλάτη της. Το αροστερό δοχείο ήταν γερό και έφτανε πάντα γεμάτο νερό, ενώ το δεξί ήταν ραγισμένο και έχανε το περισσότερο νερό στη διαδρομή. Μια μέρα λέει στην κυρία το ραγισμένο δοχείο με παράπονο; «Δεν με πετάς να πάρεις ένα γερό να μη σπαταλάς το νερό σου για μένα το άχρηστο»; Η γυναίκα χαμογέλασε και έδειξε το δρόμο πίσω τους που στη δεξιά πλευρά είχε γεμίσει λουλούδια και του είπε; «Δεν είσαι άχρηστο και το νερό που χάνεις δεν πάει χαμένο. Χάρη σε σένα έχουν φυτρώσει αυτά τα υπέροχα λουλούδια»!
Έρρωσθε!
Διογένης ο Κυνικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου