Φοβάμαι

ΣΤΙΛΒΗ

Φοβάμαι

Περπατάω στην Αθήνα και φοβάμαι.

Νοιώθω το αεράκι να μου χαιδεύει το λαιμό και γω, φοβάμαι! Γυρνάω......κανείς!

Σκεπτική και λίγο αφηρημένη, συνεχίζω την πορεία μου. Πιο κάτω, το γνωστό αεράκι στο λαιμό. Πιο παγωμένο από κάθε άλλη φορά.......με διάρκεια.

Μεταβολή και..... επίθεση!!!! Τίποτα και κανένας.

Μετά από κάποια βήματα, ξανά.......σαν χιονοθύελλα αυτή τη φορά. Παγώνω. Πιστεύω, πως αν τολμήσω να γυρίσω το κεφάλι μου, να δω τον εχθρό, θα σπάσω, θα γίνω μικρά μικρά παγωμένα θρύψαλλα. Κάποιος με σπρώχνει δυνατά και πέφτω σε ένα σωρό σκουπίδια. Θέλω να εκτοξευτώ στον ουρανό, όμως μένω στα χαμηλά, στα βρώμικα! Γίνομαι σκουπίδι, πεζοδρόμιο, ζητιάνος, μετανάστης.......

Αφομοιώνομαι!!!!!

Σταματάω να κρυώνω, παύω να φοβάμαι. 

Είμαι εγώ αέρας, έγινα εγώ ο φόβος!!!!