Σαν σήμερα 8-2-81 το τηλέφωνο στο σπίτι είχε πάρει φωτιά. Αρκετοί γνωστοί και φίλοι μας έπαιρναν τηλέφωνο για να μάθουν νέα μας και το βασικότερο αν είμαστε καλά γνώριζαν ότι είχαμε πάει στο γήπεδο και στην Θύρα 7 ο πατέρας μου , εγώ και ο αδελφός μου.
Θυμάμαι ότι τις προηγούμενες μέρες ότι σκεφτόμουν και ονειρευόμουν έντονα το παιχνίδι και θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που θα πήγαινα στο γήπεδο να δω το ντέρμπι.Τότε πραγματικά μιλάγαμε για μαγικό χαρτάκι το εισιτήριο του ντέρμπυ . Ο πατέρας μου Παναθηναϊκός αλλά οι γιοι του δεν ήταν απλά Ολυμπιακοί αλλά ΓΑΥΡΟΙ καταφέραμε και τον πείσαμε να μας πάει γήπεδο. Όμως η προνοητικότητα και το ένστικτο του ήταν αυτό που μας έσωσε. Φύγαμε 5 λεπτά πριν την λήξη του παιχνίδιου. Η τελευταία φάση που θυμάμαι είναι μια ευκαιρία που έχασε ο Αναστόπουλος στα τελευταία λεπτά του αγώνα.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως εκείνης της ημέρας ήταν όταν ξαφνικά έπεσε ησυχία στην Θύρα 7 και μια κυρία γύρω στα πενήντα έριχνε μπινελίκια στον Καραβίτη γιατί είχε πάει στην ΑΕΚ.
Εμείς μέχρι της 9 το βράδυ δεν ξέραμε τίποτα. Το μάθαμε από τον ξάδελφο μας ο οποίος ήταν στην Θύρα 6 και μας είπε τα νέα. Την άλλη μέρα ο Πειραιάς ήταν πραγματικό νεκροταφείο. Όλος κόσμος παρέμενε βουβός και στεναχωρημένος , δεν μπορούσε να πιστέψει το κακό που είχε συμβεί.
Αυτή η μέρα θα μείνει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μου και με πιάνουν ρίγη όταν ακούω το σύνθημα στο γήπεδο
ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου