Καταγγελία ΠΟΕ ΟΤΑ για τα πλαστά πτυχία

Η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. με αφορμή το θέμα των «πλαστών πτυχίων» που προέκυψε στο Υπουργείο Παιδείας και την επιχειρούμενη, όπως αναφέρουν δημοσιεύματα, νομιμοποίηση τους δια των... εξετάσεων, καταγγέλλει κάθε είδους προσπάθειες που θέτουν σε αμφισβήτηση το κύρος των Δημοσίων Υπαλλήλων, σπιλώνουν την υπόληψη τους και απειλούν με γενικεύσεις σε ύποπτες περιόδους και συγκυρίες.
Στην ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία αναφέρει ότι είναι από τις πρώτες που τόνισε με σαφήνεια ότι, επίορκοι υπάλληλοι, υπάλληλοι με πλαστά πτυχία ή πιστοποιητικά που έλαβαν με παραποιημένα δικαιολογητικά δεν μπορούν να έχουν θέση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στο Δημόσιο. Ήταν επί των ημερών της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. όταν επιχειρήθηκε το θέμα των επίορκων υπαλλήλων να αποτελέσει αφορμή για την επιβολή της δήθεν αξιολόγησης που οδηγούσε σε ξεκάθαρες απολύσεις και η αντίδραση μας ήταν άμεση.
    Όπως τότε λοιπόν, έτσι και τώρα, η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. παραμένει σταθερή στις απόψεις της και δηλώνει αποφασισμένη να υπερασπιστεί το Δημόσιο συμφέρον, καταγγέλλοντας συγκεκριμένες πρακτικές και μεμονωμένα περιστατικά.
Η κατάθεση πλαστών τίτλων σπουδών ή πιστοποιητικών στο Δημόσιο αποτελεί πειθαρχικό και ποινικό αδίκημα. Συνεπώς, όπου και όποτε διαπιστώνεται και αποδεικνύεται η ύπαρξη των παράνομων αυτών πράξεων θα πρέπει να εφαρμόζονται οι διατάξεις του Πειθαρχικού Κώδικα των Δημοσίων και Δημοτικών Υπαλλήλων.
Και καταλήγοντας η ΠΟΕ ΟΤΑ καλεί  την συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. να κάνει το αυτονόητο και να εφαρμόσει το Νόμο. "Δεν πρόκειται να δεχτούμε" αναφέρει η ΠΟΕ ΟΤΑ την γνωστή πρακτική της επικοινωνιακής εκμετάλλευσης φαινομένων παραβατικότητας και διαφθοράς, με στόχο την ενοχοποίηση όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο Τομέα και την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την αποσιώπηση των ευθυνών του «πελατειακού» και κομματικού κράτους.
Στέλνουμε παράλληλα μήνυμα, σε αυτούς που κόπτονται σήμερα για ότι οι ίδιοι έκαναν χθες, ότι οι εργαζόμενοι και οι πολίτες και γνώση έχουν και μνήμη. Η κακοδιοίκηση, η αδιαφάνεια και το πελατειακό κράτος έχουν βαθιά τις ρίζες τους".

http://www.myota.gr/index.php/2013-02-13-13-40-41/152-2013-12-04-08-06-33/8669-2016-05-27-14-25-13

Από την Λάρισα σε Γενεύη και Μανχάταν

Οι καινοτομίες της ερευνητικής ομάδας του Καθηγητή Δημήτρη Κουρέτα, έχουν πλέον βρεί το δρόμο τους στην αγορά , πολύ δυνατά. Με τη συνεργασία δύο τοπικών εταιρειών , του τυροκομείου Στ. Λύτρας και υιός, και της Φάρμας ‘Νότας’. Τα καινοτόμα τρόφιμα είναι : 1) αλοιφή με τυρί φέτα και γιαούρτη με ισχυρισμό υγείας ότι μειώνει τη χοληστερόλη και 2) γιαούρτι με ισχυρισμό υγείας ότι ενισχύει την ανάπτυξη των μυών και των οστών. Και τα δύο προιόντα πήραν πιστοποίηση από τον ΕΦΕΤ και τις επόμενες μέρες παίρνουν τα απαραίτητα πιστoποιητικά και από τον FDA για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το πρώτο προιόν απευθύνεται σε άτομα με προβλήματα αυξημένης χοληστερόλης ενώ το δεύτερο σε παιδιά και σε αθλητές. Το δυσάρεστο είναι το αυτά τα προιόντα δεν θα μπορεί να τα βρεί ο Ελληνας καταναλωτής γιατι η εταιρεία που τα εχει αγοράσει θα τα πωλεί προς το παρόν σε μια μεγάλη  αλυσίδα καταστημάτων διατροφής στο Μανχάταν της Ν. Υόρκης. Συγκεκριμένα σε αλυσίδα Health food ( 17 καταστήματα ) στην περιοχή νότια του Central Park μέχρι το Soho.

Ασφαλείς πληροφορίες της Larissanet , μιλούν για ολόκληρη σειρά νέων προιόντων που ετοιμάζονται από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στο τμήμα Βιοχημείας από το εργαστήριο του κ. Κουρέτα και το τυροκομείο Λύτρα καθώς και τη Φάρμα Νότας, με ισχυρισμούς υγείας που αφορούν την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος καθώς και για τη διατροφή ασθενών που υποβάλλονται σε τεχνητό νεφρό. Ο καθηγητής Δ. Κουρέτας ήταν πολύ φειδωλός στις δηλώσεις του. Μας είπε μόνο ότι αυτά τα προιόντα ετοιμάζονται για την αγορά της Ιαπωνίας, μέσα στο 2017.

Η εταιρεία που εχει αγοράσει την καινοτομία έχει υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, από το οποίο θα προκύπτουν αρκετα οικονομικα οφέλη για το Πανεπιστήμιο. Ολο το ποσό θα γίνεται υποτροφίες για φοιτητές , όπως μας εξήγησε ο κ. Κουρέτας. Τον ρωτήσαμε να μας δηλώσει κάτι για την συγκεκριμένη συνεργασία . Μας είπε ότι θα ήθελε να γράψουμε ότι ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ  ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ.

Τα προιόντα παρουσιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία στην παγκόσμια έκθεση τροφίμων στη Γενεύη πριν μια εβδομάδα.


http://www.larissanet.gr/2016/05/28/apo-tin-larisa-se-genevi-kai-manchatan/

Η άλωση της Πόλης

της Αναστασίας Μπέση *

Πάρθεν η Ρωμανία (Κ. Π. Καβάφης) 29 Μαΐου 1453.
«Στην Ιστορία, όπως και στη ζωή, καμιά λύπη, καμιά μεταμέλεια δε μπο­ρούν ν’ αναπληρώσουν την απώλεια μιας μοιραίας στιγμής όπως και χίλια χρόνια δεν μπορούν να εξαγοράσουν μιας ώρας απερισκεψία».
«Η ανθρωπότητα δε θα μπορέσει ποτέ να εκτιμήσει εις όλη του την έκτα­ση το κακό που μπήκε από την Κερκόπορτα εκείνη τη μοιραία ώρα, ούτε τι έχασε ο κόσμος του πνεύματος με την κατάληψη του Βυζαντίου" Στέφαν Τσβάιχ
Η συγκλονιστικότερη μέρα του νεότερου Ελληνισμού.29 Μαΐου 1453.
Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των πόλεων έπεσε στα χέρια των εχθρών. Τέτοια η θλίψη του Ελληνισμού, που απ' άκρον εις άκρον της Αυτοκρατορίας όλοι θρήνησαν με τον τρόπο τους την Άλωση της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας).
Σαν έπεσε τελειωτικά η Πόλη στα χέρια των Τούρκων, ο πόνος κι ο καημός ήταν μεγάλος. Κι έγινε τραγούδι ο πόνος και θρήνος ο καημός. Κι αν η άλωση ήταν γεγονός, η ελπίδα πως κάποια μέρα... πάλε με χρόνια και καιρούς... έμειναν πάντα...
«Ρωμανία» αποκαλούνταν τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αφού «Βυζάντιο» είναι μεταγενέστερος όρος. Στον Πόντο, ένα πουλί μεταφέρει τα μαντάτα στους κατοίκους. Γνωρίζοντας, ότι μεταφέρει κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο, κανείς δεν τολμά να πάει να πάρει το μήνυμα που έχει αφήσει το πουλί.
Μόνο ένα παιδί - συνήθως χήρας γιός - πηγαίνει το διαβάζει και αναγγέλλει αυτός τα τρομερά νέα στον εκεί Ελληνισμό... «Αϊλί εμάς και βάι εμάς η Ρωμανία πάρθεν...». Ωστόσο, στο τέλος υπάρχει και το αισιόδοξο μήνυμα: «Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο...»
Να σημειώσουμε ότι το «πάλι με χρόνους με Καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι» δεν το είπαν Έλληνες αλλά Ρωμιοί. Δηλαδή κάτοικοι της βυζαντινής αυτοκρατορίας που δεν είχαν την τοπικιστική αντίληψη που έχουμε εμείς σήμερα ως Έλληνες. Η Πόλη ανήκει στους κατοίκους της βυζαντινής αυτοκρατορίας που είχαν κοινό χαρακτηριστικό την Χριστιανική Πίστη.
Πάρθεν (1921) Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Ο μεγάλος Αλεξανδρινός εισάγει μέσα σε μια ήρεμη σχετικά εξιστόρηση, ένα άλλο στοιχείο, εποχικό, από μια απόμακρη, από ελληνική, τραπεζούντια σκοπιά. Και τότε η αφήγηση στην ντοπιολαλιά κάνει απολύτως οικείο τον ιστορικό χωροχρόνο, η δραματικότητα της όλης σύνθεσης εκτινάσσεται, το ΠΑΡΘΕΝ απογειώνεται ως μονολεκτική τραγωδία. Αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο ο Καβάφης δεν κοινοποίησε αυτό το αριστουργηματικό ποίημά του, αλλά προτίμησε να το κρατήσει στην άκρη; [2]
Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Εγράφη Μάρτιον 1921, εν έτος προ της καταστροφής της Σμύρνης και του Ελληνισμού του Πόντου.
Αυτές τες μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια,
για τ' άθλα των κλεφτών και τους πολέμους,
πράγματα συμπαθητικά· δικά μας, Γραικικά.
Διάβαζα και τα πένθιμα για τον χαμό της Πόλης
«Πήραν την Πόλη,πήραν την· πήραν την Σαλονίκη».
Και την Φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν,
«ζερβά ο βασιληάς, δεξιά ο πατριάρχης»,
ακούσθηκε κ' είπε να πάψουν πια
«πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα βαγγέλια»
πήραν την Πόλη, πήραν την· πήραν την Σαλονίκη.
Όμως απ' τ' άλλα πιο πολύ με άγγιξε το άσμα
το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα
και με την λύπη των Γραικών των μακρυνών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη.
Μα αλοίμονον μοιραίον πουλί «απαί την Πόλην έρται»
με στο «φτερούλιν αθε χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ στην άμπελον κονεύ· μηδέ στο περιβόλι
επήγεν και εκόνεψεν στου κυπαρίσ' την ρίζαν».
Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν
«Χέρας υιός Γιανίκας έν» αυτός το παίρνει το χαρτί,
και το διαβάζει κι ολοφύρεται.
«Σίτ' αναγνώθ' σίτ' ανακλαίγ' σίτ' ανακρούγ' την κάρδιαν.
Ν' αοιλλή εμάς να βάϊ εμάς η Ρωμανία πάρθεν».[3]
Και το δημοτικό ποίημα στο οποίο αναφέρεται ο Κ.Π. Καβάφης
4. Πάρθεν η Ρωμανία (Δημοτικό τραγούδι του Πόντου)
Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην·
ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί' τον κάστρον.
Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης·
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ' αναγνώθ' σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.
«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία 'πάρθεν.
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Ένας Μάρτυρας της Αλώσεως
Κάθε πού ζύγωνε 29 Μαΐου ό Γερο-Ζαχαρίας δεν είχε αναπαμό. Έπρεπε να ετοιμάσει το στάρι για το κόλλυβο των «Μαρτύρων της "Αλωσης». Ξάκρινε το καθαρό σπυρί - σπυρί και το 'βαζε να βράσει ήσυχα μέχρι ν' ανοίξει σαν το ρόδο. Ύστερα το στέγνωνε κι έπιανε κατόπιν να το στολίζει χωρίς βιάση. Μάστορας δουλεμένος στην Αγιογραφία, έπιανε το χέρι του. Πάνω στη χιονάτη ζάχαρη θα 'φτιαχνε το δικέφαλο αετό μέσα σε στολίδια απίστευτα.
«Μνήσθητι Κύριε ως αγαθός των δούλων Σου...», μονολογούσε καί τα δάκρυα του τρέχανε ποτάμι.
Μετά τη λειτουργία γίνηκε το τρισάγιο για τους κεκοιμημέμηνους».Κι άμα ο γέρο-Τρύφωνας πήρε να λέει το ''αιωνία η μνήμη'' ό Γερο-Ζαχαρίας σήμανε μονοκάμπανο λυπητερό όπως αρμόζει. Μετά πήρε το δίσκο κι άρχισε να μοιράζει το στάρι. Πρώτα στους πατέρες, έπειτα στους λαϊκούς. Άμάθητοι οι ξένοι από τέτοια έθιμα τον ρώτησαν για όλα τούτα τα παράδοξα. Ό Γερο-Ζαχαρίας τους πήρε παράμερα στο μεγάλο χαγιάτι κι άρχισε να τους μιλάει για τη Μεγάλη Τρίτη του 1453, για το κούρσεμα της Πόλης καί τη θυσία του τελυταίου αυτοκράτορα. Ένιωθε χρέος ό σεβαστός Γέροντας να τους μνημονεύει όλους μέσα στη Θ. λειτουργία καί να μιλά γι' αυτούς σ' όσους ρωτούσαν να μάθουν.
Κάθε τόσο ό παππούς έκοβε τη διήγηση στη μέση καθώς ή φωνή τσάκιζε από το κλάμα. Μα εκεί πού βαλάντωνε ό γέροντας ήταν όταν μιλούσε για την ιστορία του άρχοντα Λουκά του Νοταρά πού κρύφθηκε ή θυσία του γιατί τη σκέπασε εκείνη του Παλαιολόγου.
- Το λοιπόν... είπε ό Γερο-Ζαχαρίας. Μετά το τριήμερο κούρσεμα της Πόλης καί τη μοιρασιά των λαφύρων, ό σουλτάνος έκανε συμπόσιο για τη νίκη. Κάποιος τότε μπιστικός του για να φανεί καλός, τον συμβούλεψε να ζητήσει από το Νοταρά να του στείλει πεσκέσι το δεκατετράχρονο γιο του
στο παλάτι. Κι αν τον έδινε με τη θέληση του, θα 'δινε όΣουλτάνος στο Νοταρά θέση ζηλευτή. Αλλιώς θα παίρνε σ'όλους το κεφάλι.
Ποιος ήταν ό Λουκάς ό Νοταράς; Ήταν ό πρώτος Βυζαντινός άρχοντας, από τίς πιο μεγάλες μορφές στα τελευταία ελεύθερα χρόνια της Βασιλεύουσας.
Με ψυχή παιδιού, μα φρόνημα λιονταρίσιο. Ό Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος κρίνοντας άξια, τον έκαμε Πρωθυπουργό, Ύπατο του Κράτους, λειτουργό καί Μέγα Δούκα. Νους λαμπερός ό Νοταράς είχε δει νωρίς τη λατινική απειλή καί αντιστάθηκε σθεναρά.
Τώρα ό γίγαντας αυτός ήταν φυλακισμένος.
Ό Νοταράς στην "Αλωση φρουρούσε τον Κεράτιο από το Πετρίο μέχρι την πύλη της Αγίας Θεοδοσίας με 100 Ιππείς καί 500 σφενδονήτες καί τοξότες. Οί Τούρκοι είχαν μπει στην Πόλη, μα εκείνος αγωνιζόταν ακόμη. Καί σαν τον κύκλωσαν ήρθε ή αιχμαλωσία. Οί δυο γιοι του είχαν πέσει στα τείχη υπερασπίζοντας τον τόπο κι εκείνος πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με την Κυρά του, την κόρη, τον γαμπρό του κι ελπίδα στερνή το δεκατετράχρονο βλαστάρι του.
Καί τώρα τούτο το αγγελούδι του το ζητούσε ό σουλτάνος.- Δεν είναι συνήθεια σε μας, απάντησε ό Βυζαντινός άρχοντας, να δίνουμε με τα χέρια μας τα παιδιά μας στίς ακολασίες σας. Θα ήταν καλύτερα ό ηγεμόνας να μας πάρει το κεφάλι.Ό Νοταράς έστρεψε στοργικά το βλέμμα του στο παιδί του πού στεκόταν ήρεμο, γεμάτο εμπιστοσύνη καί σεβασμό προς τον πατέρα του. Ή σκέψη του άρχοντα έτρεξε μακριά. Καμάρωσε το γιο του μικρό καί τον φανταζότανε μεγάλο. Μα δεν γινόταν αλλιώς, Για να 'ναι σίγουρος πώς το παιδί του θα φύγει άκηλίδωτο ζήτησε το πρώτο αίμα να είναι του γιου του.
Ό πέλεκυς έπεσε. Ό Νοταράς στάθηκε μάρτυρας στο θάνατο του γιου του! Ακολούθησε ο γαμπρός του. Κι υστέρα εκείνος. Έλυσε την ασημένια πόρπη της χλαμύδας καί πρότεινε περήφανα τον τράχηλο πού στιγμή δεν είχε σκύψει στη ζωή του!
Ή φύτρα των Νοταράδων πέρασε στον Παράδεισο.Οί προσκυνητές στο άκουσμα της ιστορίας σταυροκοπήθηκαν. Ταπεινά φίλησαν το σεβάσμιο χέρι του Γέροντα κι έφυγαν.
Κι ό παππούλης πήρε δύο σπυριά για να συχωρέσει. Ό Θεός να σας αναπαύσει, αδέλφια μου, είπε.


* Η Αναστασία Μπέση είναι Φιλόλογος και πρώην Διευθύντρια Γυμνασιού

Spiegel: «Όχι» από Σόιμπλε στην εγγύηση επιτοκίων για την Ελλάδα

Βερολίνο, Γερμανία
Κατηγορηματικά αντίθετος με το ενδεχόμενο εγγύησης επιτοκίων για την Ελλάδα εμφανίζεται ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. «Αυτό δεν θα υπάρξει με μας» είναι, σύμφωνα με το περιοδικό Der Spiegel, το μήνυμα που εκπέμπει το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.

Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) πρότεινε στις αρχές της εβδομάδας ως ελάφρυνση του ελληνικού χρέους το πάγωμα των επιτοκίων μέχρι το 2% ώς το 2050, ανεξαρτήτως της εξέλιξης των επιτοκίων των αγορών. Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, αν ανεβούν πάνω από το όριο του 2%, θα πρέπει, κατά το σκεπτικό του ΕΜΣ, μόνο να δοθεί παράταση προθεσμίας πληρωμής.

Αναφέρεται, επίσης, ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει έτσι μετά την εκπνοή των δανείων να τα αποπληρώσει μονομιάς, προκειμένου να αποτραπεί η ανάληψη χρέους από τους πιστωτές.

«Το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών δεν θεωρεί αυτή τη δομή εφικτή» τονίζει ο συντάκτης και προσθέτει ότι στο γερμανικό υπουργείο κανείς δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να εκπληρώσει στο τέλος τις υποχρεώσεις της σε ό,τι αφορά τους τόκους. Αν τα επιτόκια των αγορών ανεβούν στο 4%, το ύψος της αποπληρωμής ενός δανείου με 30 χρόνια ωρίμανση σχεδόν θα διπλασιαστεί, σημειώνει και καταλήγει τονίζοντας ότι «ο Σόιμπλε είναι μεν πρόθυμος να συζητήσει για μεγαλύτερους χρόνους ωρίμανσης, χαμηλότερα επιτόκια και αναβολή πληρωμών για την Ελλάδα, αλλά το νωρίτερο το 2018, όταν το πρόγραμμα βοήθειας θα ολοκληρωθεί».

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://news.in.gr/economy/article/?aid=1500077238

Το ελληνικό δίλημμα μιας ολόκληρης γενιάς

ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ

Should I stay or should I go? Ο στίχος ηχεί εκκωφαντικά τα τελευταία χρόνια στο κεφάλι χιλιάδων Ελλήνων - νέων και μη. Οι ιστορίες επιτυχίας των Ελλήνων στο εξωτερικό, η δύσκολη εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα και οι δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον φέρνουν πολλούς, ανέργους και εργαζομένους, ενώπιον βασανιστικών, υπαρξιακής φύσεως, διλημμάτων. Να φύγουν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ή να οχυρωθούν πίσω απ’ όσα έχουν ήδη χτίσει; Η ενδεχόμενη επαγγελματική επιτυχία θα επιφέρει εσωτερική πληρότητα;

«Ενα όνειρο χωρίς σχέδιο είναι απλώς μια ευχή», απαντά αφοπλιστικά στα παραπάνω ερωτήματα η κ. Κλειώ Ελευθεριάδου, διευθύντρια διεθνούς εμπορικής δραστηριότητας και ανάπτυξης πωλήσεων στη L’Oréal A.Ε. στην κεντρική διεύθυνση στο Παρίσι. Είναι το πρώτο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο, αλλά το κοινό στο κατάμεστο αμφιθέατρο στο «Πανόραμα Επιχειρηματικότητας και Σταδιοδρομίας» παρακολουθεί απερίσπαστο τις εμπειρίες που μοιράζονται μαζί του Ελληνες, στελέχη με σημαντική πορεία στο εξωτερικό.

Προτού πάρει το λόγο η κ. Ελευθεριάδου, ρωτάει πόσοι από τους παρευρισκομένους σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό. Ολο το αμφιθέατρο σηκώνει το χέρι του. Οταν όμως οι ερωτήσεις γίνονται πιο στοχευμένες, όπως πόσοι γνωρίζουν απταίστως μια ξένη γλώσσα, τα χέρια «αραιώνουν», ένδειξη ενός εσωτερικού διχασμού.

«Πολλά παιδιά που με προσέγγισαν μετά την ομιλία, αν και ενδιαφέρονται να φύγουν, δεν έχουν καν δημιουργήσει σελίδα στο linkedin!» επισημαίνει η ίδια στο «Κ» την εν λόγω αντίφαση. «Μπορεί να έχει κάποιος το τέλειο βιογραφικό, χωρίς όμως διαδικτυακό πρόσωπο είναι αόρατος στη σύγχρονη αγορά εργασίας». Πολλές είναι, άλλωστε, οι εταιρείες που θα «τσεκάρουν» και τη σελίδα του υποψηφίου στο facebook. «Ο φόβος ότι κάποιος θα απορριφθεί λόγω ελληνικής υπηκοότητας είναι επίπλαστος», ξεκαθαρίζει η κ. Ελευθεριάδου. «Εχουμε καλό όνομα στο εξωτερικό ως επαγγελματίες και επιπλέον επιβιώνει σε πολλούς κύκλους η ρομαντική πεποίθηση ότι είμαστε απόγονοι του... Περικλή».

Πολλοί, ανήμποροι να πάρουν τη μεγάλη απόφαση, επαφίενται στη... θεά Τύχη. «Μην περιμένετε να τύχει κάτι αν δεν το θέλετε πολύ», καταλήγει η κ. Ελευθεριάδου. «Δεν πιστεύω στην τύχη, πιστεύω στη μεθόδευση, τίποτα δεν μας συμβαίνει αν δεν το επιδιώξουμε». Η ίδια μετακινήθηκε στα κεντρικά της εταιρείας, στο Παρίσι, το 2011, όταν της προτάθηκε η εν λόγω θέση. «Ηταν κάτι που προετοίμαζα από καιρό και, όταν μου εμφανίστηκε η ευκαιρία, την αξιοποίησα». Σήμερα, είναι υπεύθυνη για 56 χώρες σε εννέα γεωγραφικές ζώνες.

Με μια βαλίτσα, λοιπόν, στο χέρι «οργώνει» κυριολεκτικά τον κόσμο. «Προσωπική μου προτεραιότητα ήταν ανέκαθεν τα ταξίδια, δουλεύω για να μπορώ να ταξιδεύω». Δεν χάνουν, όμως, τη μαγεία τους τα ταξίδια όταν συνεπάγονται άγχος, meetings και πρωινό -καταναγκαστικό- εγερτήριο; «Τη σωματική κούραση προσπαθώ να την καταπιέσω και επιδιώκω να ξεκλέβω πάντα λίγο χρόνο για μένα», απαντά, «να μείνω, ει δυνατόν, μία επιπλέον μέρα, ώστε να ζήσω και ως τουρίστας την ξένη πόλη». Με την ίδια φιλοσοφία, βιώνει τη ζωή της στο εξωτερικό, την οποία όσο μπορεί θα επιμηκύνει. «Οπως όλοι οι μάνατζερ, εργάζομαι όλη μέρα, όμως και πέντε λεπτά να έχω κενό, θα προσπαθήσω να τα απολαύσω». Σύμφωνα με την ίδια, η ευτυχία είναι «state of mind». «Αν έχω αποφασίσει ότι θα εστιάζω σε όσα έχω και όχι σε όσα δεν έχω, καμία συνθήκη δεν είναι ικανή να πτοήσει το ηθικό μου...» υπογραμμίζει. Ούτε ο κακός καιρός ούτε η πρώτη απόρριψη. «Συναντώ σε όλες τις χώρες Ελληνες νεο-μετανάστες που πάσχουν όντας μακριά από την πατρίδα τους», διηγείται. «Θεωρώ ότι αυτό οφείλεται στο ότι η μετανάστευση δεν ήταν επιλογή τους, εξ ου και δεν δύνανται εν συνεχεία να την υποστηρίξουν». Η δυσαρέσκεια και η νοσταλγία χτυπάνε «κόκκινο» σε εθνικές και θρησκευτικές γιορτές. Η ίδια συμβουλεύει όποιον έχει την πολυτέλεια της επιλογής να προσδιορίσει πρώτα τις προτεραιότητες, τα όρια και τις αντοχές του. «Διαφορετικά, μπορεί να έχει μια αξιοζήλευτη μεν καριέρα, αλλά ο ίδιος να δυστυχεί».

«Χαλάλι», μονολογεί ο δρ Νεκτάριος Νασίκας, όταν αναλογίζεται τις μέρες στις ΗΠΑ, που η νοσταλγία τον έπνιγε. Η επιρροή της θητείας του στο U.C.Davis των ΗΠΑ στη μετέπειτα εξέλιξή του ήταν καταλυτική. «Μέχρι τότε το μακρύτερο ταξίδι μου ήταν η Χαλκιδική», περιγράφει ο δρ Νασίκας. «Οταν άρχισα να ζω στο Σαν Φρανσίσκο, περπατούσα στους δρόμους και ένιωθα ότι έπαιζα σε ταινία του Χόλιγουντ», λέει γελώντας. «Δεν ήταν στόχος μου η μετανάστευση, προτεραιότητά μου ήταν ανέκαθεν η Φυσική. Η “μεταγραφή” προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας δημοσίευσής μου για τη φυσικοχημεία των υλικών», περιγράφει σήμερα, έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα ως επιστημονικός σύμβουλος στο υπουργείο Παιδείας σε θέματα έρευνας. Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε για να κάνει οικογένεια. «Ηθελα η κόρη μου να έχει ένα σημείο αναφοράς σε βάθος χρόνου».

«Δεν είναι μόνο η οικονομία παγκοσμιοποιημένη, είναι και η επιστήμη», αναφέρει. Οι διαφορές, ωστόσο, μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής είναι μεγάλες: η αναγκαιότητα βίζας, η μεγάλη διαφορά ώρας και νομίσματος, το σύστημα υγείας και εν γένει το κόστος ζωής. «Η Καλιφόρνια είναι μια καλή περίπτωση, καθώς ο καιρός της μοιάζει με τον ελληνικό», επισημαίνει στο νεανικό κοινό. «Επίσης, φιλοξενεί μερικά από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, όπως και ορισμένες τεχνολογικές εταιρείες-κολοσσούς». Ως μεταδιδακτορικός φοιτητής αλλά και ως διδάσκων εν συνεχεία, μυείται σε μια νέα πολυπολιτισμική κουλτούρα. «Ολοι συγκατοικούν μεταξύ τους• στον πρώτο μου συγκάτοικο, τον Μιγκέλ, οφείλω την αγάπη μου για τα burittos». Ως διδάσκων μαθαίνει να εργάζεται ομαδικά αλλά και να εντάσσει στο πρόγραμμά του παράλληλες, μη ακαδημαϊκές, δραστηριότητες. «Κάθε Παρασκευή, απαρεγκλίτως, παίζαμε όλοι μαζί ποδόσφαιρο και μετά πηγαίναμε για μπίρες», θυμάται. «Το προσμέναμε όλη την εβδομάδα σαν μικρά παιδιά». Οι Αμερικανοί είναι πεπεισμένοι ότι η καλή πνευματική κατάσταση συνάδει με μια καλή φυσική κατάσταση. «Η Αμερική έχει τα λεφτά, αλλά η Ελλάδα έχει όλα όσα δεν αγοράζονται με χρήματα», λέει ερμηνεύοντας την απόφαση παλιννόστησής του.

Φυσικά, η απόφασή του δεν είναι τελεσίδικη. «Οι επιστήμονες δεν έχουμε άγκυρα», λέει με νόημα. «Μετακινούμαστε ανά πάσα στιγμή, ενώ συχνά έχουμε τη δυνατότητα να εργαστούμε εξ αποστάσεως». Οταν του ζητούν τη γνώμη του ενώπιον μιας πιθανής μετανάστευσης, ωθεί τους συνομιλητές του να αναζητήσουν τα προσωπικά τους κίνητρα. «Θέλεις να το κάνεις επειδή είναι μόδα; Επειδή το έκαναν οι φίλοι σου ή από το φόβο ότι κάποτε θα το μετανιώσεις;» ρωτά. «Είναι, όμως, αυτό που πραγματικά θες;» Την ευτυχία την προσδιορίζει ως γνήσιος επιστήμονας με μια... εξίσωση. «Η ευτυχία ισούται με την πραγματικότητα, αφού από αυτήν έχουμε αφαιρέσει τις προσδοκίες...»

http://www.kathimerini.gr/859115/article/epikairothta/ellada/to--ellhniko-dilhmma--mias-oloklhrhs-genias

ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

του Σπύρου Στουραϊτη

Το σκότος έντυσε το γυμνό κορμί της Αθήνας καθώς 153 περιχαρείς δήμιοι έκοψαν το σχοινί του αίσχους της μνημονιακής λαιμητόμου που ακολούθως εισχώρησε ως και το μεδούλι της πατρίδας μας, με τους αρχαίους θεούς να σπαράζουν συλλήβδην στο ρυθμό που τρέμει το φυλλοκάρδι του κάθε Έλληνα κάθε φορά που ακούει αυτό το αποτρόπαιο ΝΑΙ. Για μια ακόμα φορά ο τίτλος του φονιά για τα σκυφτά πολιτικάντια επιβεβαιώνεται επιφέροντας μια απύθμενη ένδεια, τον ά-κρατο κρατ-ισμό όπως και την μεταμόρφωση της εργασίας, με την προϋπόθεση ότι υφίσταται, σε αυτοσκοπό για την έκτιση "της ποινής" των μικρών και μεσαίων οικονομικά δυνητικά Ελλήνων πολιτών μέσα από μια διαδικασία πληρωμής ασφυκτικών δασμών(!) Η πορεία όμως στον εγχώριο και έξωθεν επιβεβλημένο αυτό Γολγοθά δε σταματά εδώ είναι χρονικά στημένη καταλλήλως με τέτοιο τρόπο ώστε να υποστέλλεται σιωπηλά κάθε αντίδραση, να φιμώνεται με "το γαρίφαλο" κάθε άποψη και να περνούν τα μέτρα αναίσχυντα και ανεπαίσθητα.
Ο πολίτης;
Από θύμα να μετουσιώνεται σε θύτης.
Γιατί η σιωπή, αδράνεια και η απραξία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μέγιστο και ειδεχθές έγκλημα. Το ειδεχθές αυτό έγκλημα όμως δε σταματά στο θάνατο, ο οποίος έχει ανεπίστρεπτη επέλθει. Η βαναυσότητα, η φρικίαση και η ασέλγεια στο νεκρό κορμί της χώρας μας θα πάρει θέση με τη δική μας σφραγίδα και υπογραφή στις επόμενες εκλογές, για μια ακόμα φορά. Το δικτατορικό μνημονιακό τέρας που για εμένα πλέον δεν έχει κομματική στόφα, αλλά είναι μια ολότητα, ένα συνονθύλευμα σε μορφή λούπας θα αναγεννηθεί και με λαϊκή εντολή, παντοδύναμο, σα λαίλαπα θα διασπείρει κλιμακωτά φρικαλεότητες, καπηλεύοντας τη λαϊκή βούληση και η γραφή αυτή εδώ θα εκπληρωθεί, επιβεβαιώνοντας πάντοτε την Ιστορία.
Θα σταθώ σε ένα σημείο και θα θέσω ένα ερώτημα. Τι είναι άραγε χειρότερο κάποιος που απαρνείται το Σταυρό, την Ελλάδα, την Οικογένεια και συνιστά την κυβέρνηση σε μια χώρα που χτίστηκε πάνω σε αυτούς τους ακρογωνιαίους λίθους; Ή κάποιος που τα καπηλεύεται για να εισχωρήσει σε αυτή; Δε θέλω να επαληθευτώ, ούτε να φορέσω το προσωπείο του γραφικού κινδυνολόγου, ποτέ δε το έκανα και ούτε θα το κάνω. Όμως το αίμα του αδελφού ζεστό θα κυλά από μαχαιριά αδελφού με παρεμβολές από την ομογένεια. Η γεωπολιτική αναμπουμπούλα και ο εγχώριος αναβρασμός σε συνδυασμό με την πανθομολογούμενη δημοσιοϋπαλληλοποίηση, αποσύνθεση και αποδόμηση, πρώτα στο πνεύμα, του καθαρά διακοσμητικού στρατού μας ίσως οδηγήσει μέχρι και σε εδαφικές απολέσεις. Ένα μονάχα πράγμα φοβάμαι την ηρωοποίηση νυν φονιάδων κατά τα εν λόγω γεγονότα. Συνέβη πριν 40 χρόνια.
Και εκεί που πάω να πω με έναν αναστεναγμό αισιοδοξιάς μεγαλύτερος Ο εν ημίν παρα Ο έν τω κόσμω τρώω τη μεγαλύτερη ήττα μες τη μάπα, στη σκέψη των διαπλεκόμενων ρασοφόρων που αρκούνται σε ηλίθια ξεσπάσματα, ενώ υπό την ανοχή τους πεθαίνουν τα Ελληνόπουλα, με αποτέλεσμα να αποστρέφουν το λαό απο το Φως. Ας αναφέρω την αμύθητη και ακράδαντη περιουσία της εκκλησίας. Χαρακτηριστικά, στο Βυζάντιο οι ιερείς έλιωναν τα χρυσά καντήλια της Αγιάς Σοφιάς για να σώσουν την Αυτοκρατορία, σήμερα όμως τα μυαλά και οι ψυχές των Ελλήνων έχουν λιώσει πεσμένα στα πατώματα υπό την ανοχή και ίσως δράση των παπάδων.
Δε θα εθελοτυφλώ, ούτε θα είμαι είμαι οπτιμιστής χαμένος μέσα σε αυτό το σκηνικό αλλά και παρασκήνιο, ο λαός πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του κατά πάντα και δια πάντα.